Όχι και τόσο παράδοξο γεγονός η επιλογή των Primus να επιστρέψουν στο προσκήνιο μετά από απουσία 12 χρόνων (από το Antipop του 1999), σε μια χρονική περίοδο θετικά προσκείμενη στην αναβίωση πληθώρας συγκροτημάτων, συνδεδεμένων άρρηκτα με το προ 15ετίας alternative rock ξέσπασμα.
Το Primusville άνοιξε λοιπόν ξανά τις πόρτες του στο Σαν Φρανσίσκο και υποδέχεται το κοινό με ρετρό-1990s διάθεση και με το ίδιο υπαινικτικό, ειδικής κοπής (αλλά και αποδοχής) χιούμορ που ενυπάρχει σ’ αυτό. Κάτι σαν το μουσικό θέμα των εναρκτήριων τίτλων της δημοφιλέστατης σειράς South Park δηλαδή, μείον το βλάσφημο «I like girls with big fat titties, I like girls with deep vaginas» του Kenny...
Τι κι αν το μεγαλύτερο και διαχρονικότερο hit της μπάντας προήλθε ανέλπιστα διαμέσου ενός τηλεοπτικού προγράμματος και έμελλε να είναι διάρκειας μόλις 27 δευτερολέπτων; Αποτέλεσε απλά ένα ακόμη ανορθόδοξο μα συνάμα πλήρως ταιριαστό στο όλο προφίλ των Primus γεγονός, στην πορεία της παρέας του Les Claypool –παρέας πλέον αναμορφωμένης κατά το 1/3. Χωρίς τον Tim Alexander, αλλά με τον Jay Lane να επιστρέφει πίσω από το ντραμ-κιτ (μετά από 20-και-βάλε χρόνια), η μπάντα έλαβε μια γερή δόση ανανέωσης. Έτσι, η αλληλεπιδρούσα βιρτουοζιτέ των Les Claypool & Larry “Ler” LaLonde στο μπάσο και στις κιθάρες αντίστοιχα ανέκτησε τη δυναμική της, συνεπικουρούμενη από το στακάτο και funky ρυθμικό χαλί του Lane. Αποτέλεσμα της αναζωογονητικής αυτής μουσικής σύμπλευσης υπήρξε το Green Naugahyde, που έρχεται με psychedelic/ska/funk/rock αποχρώσεις για να επαναφέρει μνήμες και για να τονίσει την αξία της διαφορετικότητας σε μια εποχή clopy/paste [sic] απάθειας.
Όλα όσα λάτρεψαν λοιπόν οι πιστοί οπαδοί των Primus θα τα βρουν στην πράσινη δερματίνη του εσωτερικού της Studebaker που αναφέρεται στο εξωφρενικά πιασάρικο “Lee Van Cleef” εν μέσω ευέλικτων γυμναστικών επιδείξεων σε μπάσο και κιθάρα από τους συνήθεις υπόπτους Claypool & LaLonde –ενόσω επευφημείται ο παραπάνω ηθοποιός στο πλευρό του Clint Eastwood, δίπλα σε χούφτες και χούφτες από δολάρια. Επίσης, τραγούδια όπως το φαζαριστό “Eyes Of The Squirrel” με τη μυστηριώδη ψυχεδελική κορύφωσή του και το απειλητικό “Jilly's On Smack” με τη μακάβρια θεματολογία του («Jilly's on smack, but she won't be coming back for the holidays») προσφέρουν μια νέα εκφραστική και όχι τόσο συνήθη διέξοδο για το συγκρότημα, η οποία ιντριγκάρει.
Ωστόσο είναι η αμετροέπεια της όλης προσπάθειας που αναδεικνύεται ως βασική αδυναμία της επιστροφής των Primus. Ενώ δηλαδή τραγούδια σαν το “Last Salmon Man” και το “Tragedy's A' Comin” προσφέρουν άπλετα τα κιθαριστικά μέρη και τις μπασογραμμές εκείνες που κάνουν τους πιστούς τους φίλους να αναφωνούν με πλατύ χαμόγελο «Primus Sucks!» –το περιβόητο εδώ και χρόνια μότο της μπάντας– υπάρχουν εμβόλιμες στιγμές τόσο εντός ορισμένων τραγουδιών όσο και στο σύνολο του tracklist (τύπου “Eternal Consumption Engine”) οι οποίες τείνουν περισσότερο στην παρωδία, αποδυναμώνοντας τη συνολική εικόνα. Και όταν υφολογικά ακροβατείς στην κόκκινη γραμμή μιας ανάλαφρης –έστω και περίτεχνα δομημένης– μουσικής κατεύθυνσης, ο κίνδυνος του εκτροχιασμού ελλοχεύει σε κάθε επιχειρούμενη υπερβολή.
Αλλά η εξεζητημένη μουσική πρόταση των Primus του Green Naugahyde περιέχει εκ φύσεως τέτοιους κινδύνους. Με φυσική ροπή στην πληθωρικότητα και με μια διαρκή τάση προς την καρικατουρίστικη προσέγγιση, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Ακόμα όμως κι αν ενίοτε κουράζουν ή υπερβαίνουν κάποιες κιτς σταθερές, πρέπει να συνυπολογιστεί πως κάτι τέτοιο είναι χαραγμένο στο μεταλλαγμένο τους DNA και αποτελεί την πεμπτουσία της ξεχωριστής τους γοητείας. Βάσει προσδοκιών, απόδοσης και διαρκών υπερβολών, λοιπόν, η επιστροφή τους μπορεί να μην κρίνεται ως ιδανική ή απαραίτητη, μα είναι καλοδεχούμενη και ευχάριστη.
