Πάντοτε έτρεφα συμπάθεια στα concept άλμπουμ, ιδιαίτερα όταν κινούνταν μουσικά γύρω από το ροκ. Γιατί τα θέματα με τα οποία συνήθως καταπιάνονται τέτοιες κυκλοφορίες καταφέρνουν να προσδώσουν ένα –καλώς εννοούμενο– επικό στοιχείο και μία συνοχή που δεν βρίσκεις πάντα σε έναν πιο συμβατικό δίσκο. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των Νορβηγών D’ Accord με το μόλις δεύτερο άλμπουμ τους Helike, ένα μεγαλεπήβολο μουσικό σχέδιο που αφορά στον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας.
Οι D’ Accord υποστηρίζουν πως το Helike είναι ένας δίσκος βγαλμένος από τη δεκαετία του 1970. Και δεν έχουν άδικο. Το progressive rock που πρεσβεύουν παρουσιάζεται με όρους παλαιικούς, υποστηριζόμενο τόσο από την ενορχήστρωση και το παίξιμο των οργάνων, όσο και από την παραγωγή η οποία σίγουρα δεν ακούγεται σημερινή –χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι υπολείπεται ποιότητας. Ως αποτέλεσμα, αν το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει κάπου στη δεκαετία του 1970, θα προκαλούσε πιστεύω παραπάνω αίσθηση από αυτήν που προκαλεί σήμερα, ακριβώς επειδή καταφέρνει με περίσσια ευκολία να ενσωματωθεί στη μουσική κουλτούρα του τότε. Δεν θέλει να φέρει το ροκ των 1970s στο σήμερα, μα να γυρίσει πίσω στον χρόνο.
Το Helike αποτελείται από δύο εικοσάλεπτα –και πλέον– μέρη και είναι απορίας άξιο που δεν κυκλοφόρησε και σε βινύλιο, υποστηρίζοντας ακόμα περισσότερο την 1970s αισθητική του, με ένα κομμάτι ανά πλευρά. Τα δύο αυτά μέρη πάντως θα μπορούσαν να γίνουν ένα, αφού υπάρχει απόλυτη συνοχή και φυσική ροή καθ’ όλη τη διάρκεια. Οι D’ Accord είναι μία πολύ καλή ομάδα μουσικών και φαίνεται πως έτσι ακριβώς λειτουργούν: σαν ομάδα. Κανείς έτσι δεν προσπαθεί να καπελώσει τον άλλον μουσικά –πράγμα όχι σπάνιο στη δεκαετία του 1970, όταν κιθαρίστες και πληκτράδες μόνο στα χέρια δεν πιάνονταν για το ποιος θα σολάρει πρώτος, σε ποιο σημείο ή για πόση ώρα κι εμείς τελικά ακούγαμε δύο παρεμφερή και μακροσκελή σόλο. Μετά χαράς μου ανακάλυψα μάλιστα ότι τα σόλο εδώ είναι πολύ λιγότερα από όσα θα περίμενε κανείς και χρησιμοποιούνται σε καίρια σημεία, προσδίδοντας ουσία στις συνθέσεις και όχι κάνοντας απλή επίδειξη ικανοτήτων.
Μουσικά λοιπόν το Helike είναι ένας κλασικός progressive rock δίσκος. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Διαθέτει δύναμη και ήρεμες, μπαλαντοειδείς στιγμές που συνεχώς εναλλάσσονται, φλερτάρει με την ψυχεδέλεια και με τον μεταλλικό ήχο, διαθέτει πλούσια ενορχήστρωση και όμορφες συνθέσεις, υποστηρίζοντας πάντα το conceptual του όλου πράγματος. Υπάρχουν σημεία του άλμπουμ που στον νου έρχονται έντονα οι King Crimson των In The Court Of The Crimson King και In The Wake Of Poseidon δείχνοντας χωρίς ντροπή (γιατί να ντρέπονται άλλωστε;) την «υγιή» και θεμιτή επιρροή που οι τελευταίοι έχουν πάνω στους Νορβηγούς. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε ωστόσο για αντιγραφή, αλλά για εκ νέου δημιουργία βασισμένη στις στέρεες βάσεις του παρελθόντος. Εξάλλου στο Helike συναντούμε επίσης στοιχεία των Rush, των Camel και των Wishbone Ash, αλλά και των Genesis και άλλων σούπερ-γκρουπ των 1970s, τα οποία οι D’ Accord έβαλαν στο ίδιο σέικερ, φτιάχνοντας ένα δυνατό ροκ κοκτέιλ που πίνεται ευχάριστα και βαράει κατευθείαν στο κεφάλι.
Το Helike των D’ Accord δεν είναι πάντως δίσκος που ακούγεται εύκολα από τον καθένα. Αποστασιοποιείται της εποχής του και αυτό τον κάνει αυτομάτως να μειώνει το εύρος των ακροατών του. Όσοι όμως έχουν επισκεφθεί νοερά την αυλή του πορφυρού βασιλιά, όσοι με θαυμασμό κοιτούσαν τον Ian Anderson να παίζει φλάουτο στο ένα πόδι και όσοι έβαζαν το Meddle των Pink Floyd να παίξει πρώτα από την πλευρά β’, δεν μπορούν νομίζω παρά να εκτιμήσουν αυτή τη δουλειά.
