Πολλά χρόνια κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου, πιστεύω δε ότι και πολλοί από εσάς έχετε ίσως την ίδια απορία: πώς είναι για μια γυναίκα να βουτάει στον ευρύτερο κόσμο του rock ‘n’ roll κι αυτό που να τη συντροφεύει, να την εμπνέει, να τη βοηθάει να βγάλει τη διαολεμένη καθημερινότητα πέρα να είναι μια αντρική ερμηνεία; Ακόμα και κάτω από το πρίσμα των πλέον ελευθεριακών από άποψη φύλου ερμηνειών (προσωπικοτήτων π.χ. όπως του Gabriel ή του Byrne), αυτή να παραμένει αντρική. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει μάτσο, ούτε υπονοεί μονόπλευρη οπτική, στα σίγουρα πάντως προσδίδει μια αύρα ακόμα και όταν τα θέματα είναι unisex –όπως έλεγαν και παλαιότερα οι βιτρίνες των καταστημάτων.
Στην άλλη πλευρά των πραγμάτων, από τη δεκαετία του 1990 και πέρα παρατηρήσαμε να ανθούν διάφορες Αφροδίτες του Μποτιτσέλι πίσω από το μικρόφωνο –είτε με τη μορφή ενός riot girl, είτε με αυτήν των κοριτσιών που πήγαν να ριμάρουν πάνω σε trip hop δρομολόγια. Τα τελευταία δε χρόνια, είχαμε καραβιές από (ημι)rock ‘n’ roll γυναικείες φωνές να ξεφορτώνονται έξω από τα γραφεία των δισκογραφικών –σε αριθμούς που μπορούν να συναγωνιστούν τα κινέζικα κοντέινερ στο λιμάνι του Πειραιά. Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, είναι και τόσο σπάνια τελικά η χαρά να ανακαλύπτεις θηλυκές φωνές που στο τσαγανό τους εγκολπώνουν και τη μοναδική γυναικεία ματιά πάνω στον κόσμο. Φωνές δηλαδή σαν και της Amy LaVere.
Την εν λόγω κυρία την είχαμε προσέξει και πιο πριν βέβαια, στο γεμάτο μηδενιστικό ρομαντισμό This World Is Not My Home (2007) και η αλήθεια είναι ότι τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής της προσωπικότητας παραμένουν με χαλύβδινο τρόπο ίδια στο φετινό Stranger Me. Ακούμε εδώ δηλαδή ένα χαρμάνι που όμοιό του μόνο στον Doug Wamble της Rounder έχουμε συναντήσει, απλά με την επίστρωση μιας ιδιαίτερης no wave αισθητικής. Όχι στον ήχο –παρεκτός και κρατήσετε αυτό το κρεματόριο ενορχηστρώσεων που επίτηδες επικρατεί, με τις νότες να συγκρούονται με ηδυπαθή χαλαρότητα– αλλά στη φωνή: θα μπορούσες να ορκιστείς ότι μερικές φορές είναι σαν να ακούς τις περιπέτειες της Lydia Lunch στις αγροτικές περιοχές των Η.Π.Α. Από το Τέξας είναι βέβαια η LaVere, οπότε μην απορείτε γι’ αυτό το μελωδικότατο χάος αμερικάνικης λευκής παράδοσης, μελαψής μεξικάνικης μπαλάντας, ηχώ ερημικής πεδιάδας και βουής.
Όλα τα παραπάνω αποδίδονται με μια σπασμένη φωνή, που ισορροπεί περίεργα μεταξύ κοριτσιού και αγριοκάτσικου πάνω σε ένα γοητευτικά τραμπαλιζόμενο γερανοφόρο όχημα, το οποίο σέρνει μαζί του αναμνήσεις από πρώτους έρωτες, από μοναχικές νύχτες σε μονόχνοτες πόλεις κι από κουρασμένους ανθρώπους μπροστά στην κακτοειδή έκταση που ονομάζεται ζωή. Μια τσιγγάνικη αίσθηση σε επίπεδο θηλύκωσης της μουσικής σε προσχηματικές κατηγορίες, αλλά κι ένα κρινολίνο, ένα όρθιο μπάσο (διότι η LaVere είναι και χειριστής του) και ένα λαρύγγι για το οποίο δεν βάζεις το χέρι σου στη φωτιά αν έχει αρχίσει τα μπέρμπον ή αν όλο αυτό που διαμηνύει αποτελεί μια μετ-εφηβική, ουτοπική χώρα. Υπέροχο.
