Δεύτερο δισκογραφικό βήμα για το φετινό φαινόμενο της R’n’B, τον μόλις 21 χρονών Abel Tesfaye. Με το διαστροφικό προσωπείο του Weeknd να κρατάει ακόμα πάνω του ένα γοητευτικό πέπλο μυστηρίου, το δεύτερο mixtape του Καναδού κυκλοφόρησε σε μορφή ελεύθερου download στις 18 Αυγούστου –κατά πώς έγινε και με το υποψήφιο για Polaris Music Prize αδερφάκι του, House Of Balloons.
Πιστό στον ήχο που γνωρίσαμε και στο προηγούμενο mixtape, το Thursday στηρίζεται στους κυνικούς στίχους και στη μαύρη αισθητική που επιβάλει η μουσική. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο, και εδώ, η γυναικεία ύπαρξη. Ο Weeknd συνδυάζει πάνω στο σώμα της γυναίκας τον πόνο και την ταπείνωση, με την ικανοποίηση και την απόλαυση –όλα αυτά μέσα από σεξιστικούς στίχους και ατμοσφαιρικές μελωδίες. Μεγάλο μέρος της γοητείας που ασκεί η μουσική του βασίζεται στη δημιουργία εικόνων, που συντροφεύουν το ηχητικό αποτέλεσμα. Εικόνες τόσο απτές, ώστε βρίσκω ανέφικτο να φτάσει κάποιος σε σωστή ανάλυση της δουλειάς του χωρίς να τις λάβει υπόψη.
Όλα εδώ περιστρέφονται λοιπόν γύρω από τη γυναίκα και γύρω από μια διαστροφική ένωση του έρωτα με τον πόνο, η οποία σχηματίζει την όλη αισθητική που αποπνέει το mixtape. Το μαύρο alter ego του Tesfaye, o Weeknd, σχηματίζει τα πιο όμορφα ψέματα για να παρασύρει στην ακολασία τη γυναίκα: και μόλις αυτό γίνει, δεν διστάζει να τη χλευάσει για την ευπιστία της. Μουσική που σχηματίζει εικονικά σώματα γυναικών, σώματα που ο Weeknd λατρεύει και βασανίζει την ίδια στιγμή. Το προσωπείο του Weeknd αντιπροσωπεύει ίσως τις πιο διαστροφικές εικόνες του μυαλού μας όσον αφορά στον έρωτα, και τις περιγράφει χωρίς καμία ντροπή. Αγκαλιάζει τις αμαρτίες του –και νιώθει περήφανος για καθεμία απ' αυτές.
Εννέα συνθέσεις περιλαμβάνονται στο Thursday του Weeknd. Η παραγωγή κρατάει μια μινιμαλιστική προσέγγιση, προσφέροντας τον απαραίτητο ρυθμό, καθώς και μελωδίες μακάβριες όσο και γοητευτικές. Την υπόλοιπη δουλειά καλείται να ολοκληρώσει με τα φωνητικά του ο Tesfaye, ο οποίος χρησιμοποιεί τη λάγνα χροιά της φωνής του –αλλά κι έναν υποβόσκοντα πόνο– ως αντίβαρο στον κυνισμό των στίχων, δημιουργώντας έτσι μια αντίθεση, η οποία αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά στοιχεία της μουσικής του. Ο μαικήνας του Tesfaye, από την άλλη, ο Drake, συμμετέχει αυτήν τη φορά στο κομμάτι “The Zone”, με τους στίχους του να έχουν χαρακτηριστεί από πολλούς ως ένα από τα βέλτιστα δείγματα γραφής του.
Είναι ίσως άδικο να συγκρίνουμε το House Of Balloons με το παρόν mixtape, εφόσον και τα δύο αποσκοπούν στο να γνωρίσουμε το προσωπείο του δημιουργού τους, περιλαμβάνοντας –αμφότερα– παρεμφερές προϊόν. Αν το Thursday έχει κάτι να ζηλέψει κατά την άποψή μου είναι η ημερομηνία κυκλοφορίας: το House Of Balloons έχει ήδη σκάσει σαν βόμβα στον κόσμο της μουσικής, σε τέτοιον βαθμό ώστε το Thursday μόνο σαν «συνοδευτικό πιάτο» μπορεί να αντιμετωπιστεί. Σε γενικές γραμμές, πάντως, είναι εμφανές ότι στο επίπεδο της μουσικής δεν έχει γίνει καμία έκπτωση. Και τα δύο μέρη ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο σύνολο, το οποίο θα ολοκληρωθεί καλώς εχόντων των πραγμάτων με το Echoes Οf Silence (3o και τελευταίο μέρος της τριλογίας).
Ένα καλοδουλεμένο αποτέλεσμα από τον Weeknd, λοιπόν, που για άλλη μία φορά βασίζεται στη δημιουργία πλαστών εικόνων και σε μία διαταραγμένη προσέγγιση του γυναικείου φύλου για να εντυπωσιάσει. Σημαίνει κάτι τέτοιο άραγε ότι, με το που κουράσει αυτό το θέμα, θα πάψει και να ασκεί την ίδια γοητεία; Πολύ πιθανό. Σε κάθε περίπτωση όμως δίσκοι σαν το Thursday είναι αυτοί που θα μείνουν στη μνήμη μας από το φτωχό μουσικά, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, 2011...
