Όχι, δεν αποτελεί τούτο εδώ το δισκογράφημα κάποιου είδους πολιτικού μανιφέστο για τα πάθη της Μέσης Ανατολής. Δεν αποτελεί δίσκο με οιεσδήποτε νύξεις στην ιστορική πορεία των λαών που κατοικούν εκεί, ούτε και οι μουσικοί οι οποίοι απαρτίζουν τους Middle East διατηρούν κάποιου είδους επαφή ή έχουν τις ρίζες τους εκεί. Αποτελεί απλά και αυθαίρετα μια τυχαία ονομαστική ταύτιση χωρίς προεκτάσεις ή άλλες υποδόριες μορφές συσχετισμού. Για την αιτία δε πίσω από την επιλογή του ονόματός τους, οι Αυστραλοί μουσικοί που απαρτίζουν το εν λόγω σχήμα ουδέποτε έδωσαν κάποια εξήγηση.
Και ούτε πρόκειται, καθώς δεν υφίστανται πλέον ως συγκρότημα –τον Ιούλιο ανακοίνωσαν την οριστική τους διάλυση, μετά από την κυκλοφορία μόλις ενός EP και του υπό εξέταση δίσκου. Και για να ξεκαθαρίσω εν τάχει τη γνώμη μου, δεν πιστεύω πως θα λείψουν από κανέναν. Γιατί στα 63 εξοντωτικά λεπτά της διάρκειάς του, το ντεμπούτο/αντίο των Middle East δεν αφήνει αμφιβολία ως προς την αδυναμία του να επικοινωνήσει ξεκάθαρα στον ακροατή τη μουσική του ταυτότητα. Λάμπει δια της απουσίας της η έκδηλη μελωδικότητα τραγουδιών σαν και του σχετικά δημοφιλούς “Blood”, που θα βρείτε (στο προ διετίας EP) The Recordings Of The Middle East, το οποίο περιλαμβάνει όλες τις αρετές που μια ακουστική σύνθεση μπορεί να ξεδιπλώσει, καταλήγοντας –με χορωδιακά φωνητικά και παιχνιδιάρικα πλήκτρα– σε ένα γεμάτο αισιοδοξία φινάλε.
Το I Want That You Are Always Happy των Middle East εκκινεί λοιπόν παραπλανητικά, με το α-λα-Fleet Foxes “Black Death 1349”, ιντριγκάροντας το αυτί με την κρυστάλλινη φωνή του Jordan Ireland και με τη λιτή μα άψογη ενορχήστρωση. Με την εξαίρεση αυτήν, όμως, καθώς και των “As I Go To See Janey” (με τη γλυκόπικρη προσδοκία) και “Jesus Came To My Birthday Party” (με τον up-tempo και σκονισμένο κιθαριστικό indie χαρακτήρα του), το άλμπουμ καταρρέει κάτω από τη βαριά ατμόσφαιρα που δημιουργεί η υφολογική επανάληψη και οι μέτριες μελωδίες των Αυστραλών. Κλασικότροπα μινιμαλιστικά πιανιστικά μέρη ακολουθούνται από άκαιρες wild west φυσαρμόνικες και βαριεστημένους κιθαρισμούς, οι οποίοι δίνουν κι αυτοί τη σειρά τους σε επιτηδευμένες έγχορδες αποφωνήσεις και σε σφήνες από jazzy πνευστά (και τούμπαλιν), χωρίς καμία απολύτως συνοχή.
Πλησιάζοντας προς το κλείσιμο του δίσκου, η folk των Middle East κάνει αναξιομνημόνευτα country περάσματα, στα οποία και ακολουθεί πιο ποπ φόρμες –αποπροσανατολίζοντας τον ήδη κουρασμένο ακροατή από τις αρετές του καλωσορίσματος. Σε συνδυασμό μάλιστα με το ανιαρό “Deep Water” (κατοικεί στην τελευταία θέση του tracklist για οκτώ ολόκληρα λεπτά) αλλά και με το εντελώς άσχετο με το υπόλοιπο κλίμα bonus track, είναι κάτι που καταδικάζει συνολικά την όλη προσπάθεια. Ένα κούρεμα στις συνθέσεις καθώς κι ένα πιο ευέλικτα τοποθετημένο πακέτο τραγουδιών θα μπορούσαν ίσως να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα απομόνωσης που επιδιώκει να αποδώσει η μπάντα με μεγαλύτερη επιτυχία, αποφεύγοντας συνάμα την έντονη επανάληψη και τις βαρετές στιγμές.
Πριν καλά-καλά προλάβουν λοιπόν να συστηθούν στο κοινό οι Middle East, αποχωρούν από το προσκήνιο αφήνοντας πίσω τους ένα αμετροεπές άλμπουμ. Οι όποιες υποσχέσεις ξεπροβάλλουν εδώ για ένα καλύτερο δισκογραφικό μέλλον και για μια επαναξιολόγηση της δυναμικής τους δεν έχουν δυστυχώς πρακτική αξία μετά την ανακοίνωση της οριστικής τους παύσης. Ίσως τα έξι μέλη της μπάντας να μπορέσουν να δώσουν κάτι καλύτερο με ό,τι αποφασίσουν να καταπιαστούν από εδώ και πέρα. Δυστυχώς όμως δεν είναι το I Want That You Are Always Happy ο μπούσουλας που θα πρέπει να ακολουθήσουν...
