«Στη λαϊκή μουσική τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο ή φετιχοποιημένο από την ιδέα της αυθεντικότητας –την αντίληψη ότι η ειλικρινής, ακατέργαστη, ανόθευτη αυτοέκφραση είναι αυτό που έχει σημασία».
Η γενναία, όσο και προβοκατόρικη, διαπίστωση απαντάται στην πρώτη φράση της σύνοψης από το βιβλίο Faking It (2007, Faber & Faber) των Hugh Barker & Yuval Taylor, τροφή και αφορμή για διαλεκτική σκέψη από τους κατά τόπους διαπρυσίους κήρυκες της «καινοφάνειας» και της προωθημένης «πειραματικότητας» –θαρρείς νομίζοντας πως η ποπ κουλτούρα είναι παράγωγο εργαστηριακού/στουντιακού σωλήνα, χωρίς τριβή με το γίγνεσθαι του δρόμου, χωρίς καλόγουστα δάνεια, αποκομμένη από τη ζωτική αναφορικότητα του παρελθόντος με βλέμμα εμμονοληπτικά δοσμένο στο και(ε)νό.
Σύνδεση με το Skying των Horrors: οι Βρετανοί διένυσαν ικανή απόσταση από τις προ πενταετίας φρενιασμένες εμφανίσεις στα λονδρέζικα venues, περιφέροντας μαζί με τους αφράτους βοστρύχους τους και τα μελανά vintage παντελόνια σινγκλάκια τύπου "Sheena Is A Parasite/Jack The Ripper" και "Death At The Chapel" με την ελπίδα –τι άλλο;– να ηχογραφήσουν το παρθενικό τους άλμπουμ. Όπερ και εγένετο: λίγο πισωκούνημα τύπου New York Dolls, λίγο ζωώδες rockabilly α-λα-Cramps, πρέζες lifestyle garage στα χνάρια των Strokes με ηχητικό αρχέτυπο τους Joy Division. Μια μπάντα-μωσαϊκό, χαμένοι σε φωλιές επιρροών και ακροαμάτων: σχεδόν τους φαντάζεσαι να τρυγούν από δισκοπωλείο σε δισκοπωλείο, ξεψαχνίζοντας από σκονισμένα goth EPs έως second hand shoegaze σινγκλάκια! Μολαταύτα, συναπαρτίζουν το ίδιο σχήμα που μας χάρισε το θαυμάσιο Primary Colors του 2009 (δια χειρός Geoff Barrow), βουτηγμένο στην πηχτή shoegaze άχλη, τροχοδρομημένο σε «μοτορικά» αυλάκια (βλέπε "Sea Within A Sea"), πότε ισοϋψές με τις garage καταβολές κι άλλοτε ελαφρώς κατακερματισμένο και υπεραισιόδοξο –όλα τα σημάδια συνέκλιναν σε μια ιδιότυπη «μετάσταση» ταυτότητας.
Μετά το πέρας των ηχογραφήσεων του Primary Colours, ο Barrow δήλωσε ρητά πως η στουντιακή του συνδρομή ήταν πια περιττή: οι Horrors μπορούσαν πια να (αυτο)διαχειριστούν τους πόρους τους και να ανθίσουν αυτόφωτα. Πρώτος σέρνει λοιπόν τον χορό ο εφευρετικός Joshua Hayward –ως ορθόδοξος βομβιστής-Kevin Shields του 21ου αιώνα– με πετάλια δικής του έμπνευσης και κατασκευής, σαρκώνοντας κατά το ήμισυ τον πρώιμο τεχνικό όρο του Skying: το πλεονάζον credit ανήκει στα καλειδοσκοπικά πλήκτρα του Rhys Webb. Μολαταύτα, η νεοκατακτηθείσα αυτοπεποίθηση και η ευελιξία των φωνητικών του Badwan επικοινωνεί πλέον απρόσκοπτα και καίρια το μήνυμα του γκρουπ.
Αρκούν λιγότερο από 15 λεπτά «ζωής» εντός του Skying των Horrors για να αντιληφθείτε τις ρίζες του άλμπουμ στο πομπώδες κλαδί του goth rock –στα δικά μου αφτιά πιο τεχνοκρατικοί Shark Taboo– καθώς και στο shoegaze των πρώιμων 1990s, πριν αυτό παραδοθεί στις φλόγες του britop/britrock. Άφθονα τα παραδείγματα-highlights, εκατέρωθεν του κομβικού single "Still Life": μια παράλληλη γραμμή με τις καλύτερες στιγμές της τραγουδοποιίας του Jim Kerr των Simple Minds. Βαρύτονη, εγκρατής θλίψη υπό την ελαφράδα των synths στο "You Said", πιο επίμονες συνθογραμμές και ανθεμικοί, κρυπτο-disco ρυθμοί στο "I Can See Through You" με αιχμές Slowdive, κιθαριστικές κακοφωνίες και στριγκλιές έξαψης τύπου «Aaaaouuuuu-Ohhhhhhouuuu» στο "Monica Gems". Ένα gem το οποίο θα έκανε λαμπρή καριέρα ως b-side του "Killing Of A Flash Boy", δοθέντος ότι το έτερο δεν ήταν ήδη b-side στο "We Are The Pigs"...
Οι δε στιγμές που προσπαθούν να προεκτείνουν τη δυναμική και τη μανιέρα των Βρετανών, όπως λ.χ. στα ιμπρεσιονιστικά, υπνωτιστικά οχτάλεπτα των "Moving Further Away" (με τα αρπέτζιο πλήκτρα) και "Ocean Burning" (με τις ονειρικές Cocteau Twins απολήξεις), πιστοποιούν την ανόρθωση του αναστήματός τους από ένα μάλλον cult σχήμα –με τα οφέλη και τα μειονεκτήματα που φέρει αυτός ο χαρακτηρισμός– σε μια μπάντα αξιόπιστη και τίμια. Μια μπάντα ικανή να διεκδικήσει μια θέση στο σύγχρονο ροκ στερέωμα χωρίς δεκανίκια του παρελθόντος, διατηρώντας παράλληλα την έλξη και τη σαγήνη μιας κορεσμένης, sepia φωτογραφίας –όπως αυτές που κοσμούν το artwork του άλμπουμ.
Η αντιπάθεια του Avopolis στις υποδιαστολές και τα δεκαδικά, μαζί με κάποιες δεύτερες σκέψεις εμφορούμενες από τη φράση των Baker & Taylor, στερούν το Skying από μια ευνοϊκότερη βαθμολογική μεταχείριση. Σύμφωνα άλλωστε και με δήλωση του Badwan, «You are never certain of anything/unless you go in»...
