Η αρχή του δισκογραφικού νήματος του Ιάπωνα παραγωγού Hiroshi Watanabe εντοπίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν κι αποφοίτησε από το τμήμα σύνθεσης του ξακουστού μουσικού κολεγίου της Βοστόνης, Berklee. Στα χρόνια που ακολούθησαν εδραιώθηκε ως μία ιδιαίτερη φωνή στον χώρο της tech house και της deep electronica, υιοθετώντας αρκετά ονόματα (Kaito, Tread, Quadra κ.λ.π.) και δισκογραφώντας σε εγνωσμένες (για το είδος τους) ετικέτες όπως η Ibadan ή η Kompakt. Περί τα μέσα της δεκαετίας του 2000 δε, η δική μας Klik Records ανέλαβε να τον συστήσει στο ελληνικό κοινό (αν κι όχι μόνο σε αυτό, μιας και η Klik έχει πλέον καταφέρει να υπερβεί τα ελληνικά σύνορα), πρώτα εκδίδοντας μία συλλογή, έπειτα ένα άλμπουμ με remixes και το 2006 μία ολοκληρωμένη δουλειά του, υπό τον γενικό τίτλο Genesis.
Το Sync Positive λοιπόν, έρχεται ως ο τελευταίος καρπός αυτής της συνεργασίας. Εδώ ο Watanabe μοιάζει να επενδύει περισσότερο στην ατμοσφαιρική πτυχή του ήχου του, τοποθετώντας πολυπρόσωπες γραμμές ονειρικών πληκτροφόρων επάνω στα house ρυθμικά του. Στοιχείο που δεν αφαιρεί τον χορευτικό χαρακτήρα της μουσικής του, καθώς αφενός το beat διατηρεί την καίρια σημασία του στη μεγαλύτερη διάρκεια του δίσκου και αφετέρου υπάρχουν μέσα σε αυτόν συνθέσεις όπου η ατμοσφαιρική χροιά υποσκελίζεται από το ακραιφνές tech house (όπως λ.χ. στο “Gemini”). Ούτε βεβαίως τούτη η τάση προς το αιθέριο, το ωκεάνιο, μπορεί να λογαριαστεί ως ιδιαίτερα καινοτόμα, καθώς σε αυτήν ακριβώς βάσιζε τις beat-less δουλειές του ως Kaito (την κυκλοφορία ενός «κανονικού» άλμπουμ του ως Kaito, ακολουθούσε συνήθως η δίχως beat και ως εκ τούτου σαφώς ατμοσφαιρικότερη εκδοχή του), ενώ ψήγματά της ανιχνεύονται και σε άλλα σημεία της μέχρι τώρα πορείας του. Στο Sync Positive πάντως, ίσως να είναι η πρώτη φορά που ο Ιάπωνας επιχειρεί να συνδυάσει τις δύο αυτές πτυχές: τόσο εμφανώς και τόσο καθολικά, ώστε καθιστά αυτόν τον δυισμό βασική συλλογιστική του δίσκου. Εγχείρημα το οποίο, συνολικά βλέποντάς το, υλοποιείται με αρκετά θελκτικό τρόπο.
Με το ρυθμικό να παραπέμπει ευθέως σε house, τη χροιά όμως να μην ακολουθεί πάντα την τόσο ευθεία παραπομπή, το beat του Watanabe δημιουργεί τη στιβαρή βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι κυρίαρχες γραμμές των συνθεσάιζερ. Διότι τα κάμποσα διαφορετικά πληκτροφόρα τα οποία χειρίζεται ο Ιάπωνας είναι που δίνουν υπόσταση στη μουσική του, αυτά που της εμφυσούν τελικά το νόημά της, κάνοντας σε να καταλήξεις πως, στην ουσία, ο Watanabe είναι γνήσιος απόγονος της μεγάλης του synth σχολής –αυτής που ξεκίνησε από κάτι πειραγμένους Γερμανούς σαν τον Klaus Schultze κι έφτασε στις μέρες μας με τις πλείστες όσες διακλαδώσεις. Ο δυισμός φυσικά υφίσταται και οι house καταβολές έχουν κι αυτές το σημαντικό τους μερίδιο στην τελική έκφραση του εγχειρήματος, δίνοντάς του ένα βάθος σαν ήχο και μία σπιρτάδα σαν διάθεση. Νομίζω όμως πως την ουσία της αφήγησης θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις πολυπρόσωπες γραμμές των συνθεσάιζερ, στην προσπάθεια του Watanabe να δημιουργήσει με αυτές επιβλητικές ατμόσφαιρες, πότε σκοτεινές, πότε διάφανες, άλλοτε αιθέριες και εν δυνάμει καθηλωτικές.
Τούτος είναι, με ελάχιστες ουσιώδεις μετατροπές, ο τρόπος που μετέρχεται ο Watanabe στις εννέα από τις δέκα συνθέσεις του φετινού του άλμπουμ. Κι η αλήθεια είναι ότι ανάμεσά τους βρίσκονται στιγμές όπου τούτη η σύμπραξη δείχνει αρκετά πλήρης (“Days”, “Sublime Scenery”, “Sleepless Dream”). Δημιουργείται όμως και μία εκφραστική μανιέρα, από την οποία δεν ξεφεύγει ουσιωδώς ποτέ. Κι αυτό αποτελεί ένα από τα μειονεκτήματα του δίσκου. Το παιχνίδι παίζεται δηλαδή σε πλαίσια που μοιάζουν συμπαγή και που δεν αμφισβητούνται παρά μόνον στο τελευταίο κομμάτι (το μοναδικό βοκαλιστικό), “Scent Of Tomorrow”, το οποίο όμως τελικά είναι ένα γλυκό outro και ελάχιστα παραπάνω. Δεν συνιστά κάποια υπέρβαση. Απλώς έναν τρόπο να εμπεδωθεί η ονειρική διάσταση των όσων προηγήθηκαν.
Εν κατακλείδι, το Sync Positive του Hiroshi Watanabe είναι ένα προσβάσιμο και ευχάριστο ακρόαμα. Δίχως εκπλήξεις και μεγάλες συγκινήσεις, είναι από τους δίσκους εκείνους που πατάς το play και τον αφήνεις να ρέει, χαρίζοντάς σου τις όποιες αρετές του είτε έχεις σκοπό να ακροαστείς επισταμένως, είτε να τον χρησιμοποιήσεις ως χαλί για διάφορες παράπλευρες σκέψεις ή δραστηριότητες. Συνιστά μία ηχητική εμπειρία αρκετά αγχολυτική, πράγμα που τελικώς υπερνικά τις όποιες ατέλειες ή μονομανίες εμφανίζει…
