«Η καταστροφή του κόσμου είναι προ των πυλών», λένε κάποιοι στις μέρες μας και πολλά ανθρωπόμορφα αμνοερίφια καταπίνουν πρόθυμα το χάπι που τους βολεύει, χωρίς ούτε μια γουλιά νερό. Σύμφωνα λοιπόν με τους Χριστιανούς, τα ύστερα του Κόσμου θα έρθουν όταν ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης ξεκινήσει να πιλαλάει πάνω στη Γη, μαζί με το άλογό του. Καβαλάρης και άλογο, με την τρομερή ωχρότητα στην όψη τους, θα σκορπίσουν τον θάνατο στους αμαρτωλούς…
Σε τέτοιους συνειρμούς με οδήγησε το εξώφυλλο του δίσκου των A Pale Horse Named Death με το ωχρό, σκελετωμένο άλογο, το οποίο θα μπορούσε να έχει βγει από νοσηρό όνειρο του μεσημεριού, από εκείνα που σε μουδιάζουν από το άγχος, για να ξυπνήσεις απότομα στο δωμάτιό σου και για μερικές στιγμές να αναρωτιέσαι πού είσαι και τι έτος δείχνει το ημερολόγιο. Σε συνδυασμό δε και με τον τίτλο And Hell Will Follow Me, έχουμε όλο το πακέτο για μια σκοτεινή βόλτα στις μεταφυσικές μας ανησυχίες –και όχι μόνο.
Ο Sal Abruscato (Type O Negative, Life Of Agony), είναι ο οδηγός αυτού του καινούργιου οχήματος, το οποίο φιλοδοξεί να φέρει ξανά στον κόσμο μια μυρωδιά από το εμπορικό stoner-ίζον ροκ της δεκαετίας του 1990 με μπόλικες grunge αναμνήσεις και ολίγον doom και γοτθικό χρώμα. Περισσότερο ένα νοσταλγικό πέρασμα για τους παλιούς και μια ανοιχτή πρόσκληση για τους νεότερους μοιάζει το ντεμπούτο του, με τον ίδιο να μιλάει –χωρίς να αποφεύγει τα κλισέ– για τον «καλύτερο δίσκο που έχει φτιάξει στην καριέρα του».
Ο Abruscato μπορεί να είναι ντράμερ, αλλά εδώ παίζει σχεδόν μόνος του όλα τα όργανα. Ωστόσο δεν βρίσκεται μονάχος στο στούντιο, αφού στο πλευρό του έχει τον παραγωγό και μουσικό Matt Brown (Seventh Void) και τις φιλικές συμμετοχές των Bobby Hambel (Biohazard), Keith Caputo (Life Of Agony) και Ulrich Krieger (σαξοφωνίστας του Lou Reed). Εκτός αυτού, να σημειωθεί ότι ο Abruscato έχει αναλάβει εδώ εξ’ ολοκλήρου τον ρόλο του συνθέτη και του στιχουργού, ενώ για πρώτη φορά δοκιμάζει και τις φωνητικές του ικανότητες –αφού είναι ο βασικός τραγουδιστής του And Hell Will Follow Me των A Pale Horse Named Death.
Το άλμπουμ ξεκινάει με έναν αχνό καλπασμό αλόγου που όσο πάει δυναμώνει απειλητικά –παρέα με τα ρυθμικά ρουθουνίσματα του χλωμού αλόγου του θανάτου, το οποίο τρέχει στο κατόπι σου– ενώ αυτή η ιδιαίτερα ζωντανή εισαγωγική εικόνα (θα μπορούσε να είναι σκηνή από τον Ακέφαλο Καβαλάρη του Μπάρτον) ολοκληρώνεται με ένα διαπεραστικό, ανατριχιαστικό χλιμίντρισμα. Κάπου εκεί περιμένεις να ξεχυθεί από τα ηχεία όλη η αποφορά της κόλασης, αλλά όχι... Το ταξίδι για τον Κάτω Κόσμο αναβάλλεται γιατί μελωδικές κιθάρες αστράφτουν βρώμικα μεταλλικά riffs, τα οποία βαδίζουν αργά και επαναλαμβανόμενα πάνω στο μονοπάτι ενός μουντού απογεύματος στο Σιάτλ, που για κάποιους μπορεί να αποτελεί κόλαση αλλά για κάποιους άλλους είναι παράδεισος. Εδώ, οι μνήμες των Type O Negative συναντούν σε αρκετά σημεία τις επιθετικές αλλά κατατονικές ατμόσφαιρες των Alice In Chains, αλλά και την παλιοροκάδικη μελωδικότητα της κιθάρας του Slash (Guns ‘n’ Roses) –ειδικά σε κάποια σόλο.
Εφιάλτες πασπαλισμένοι με ηρωίνη, μπαμπούλες στις ντουλάπες του μυαλού, αυτοκτονικές τάσεις και serial killers, κατάμαυρες καρδιές και κόκκινο αίμα να ρέει στην μπανιέρα, καθώς ο θάνατος πάντα έρχεται μόνος και έχει το δικό σου πρόσωπο. Αλυσίδες κρέμονται από το ταβάνι, αίθουσες βασανιστηρίων, τρομακτικά ουρλιαχτά πλασμάτων της φαντασίας, κατάθλιψη, σκοτεινιά και ισόποσες δόσεις σμιλευμένης παράνοιας.
Τα βαριά υποβλητικά ντραμς είναι το δυνατό σημείο του Abruscato και χτίζουν τον ρυθμό στο And Hell Will Follow Me, αγκαλιάζοντας σφιχτά τη μελωδία. Το αδύνατο όμως σημείο του μουσικού είναι η φωνή του... Με φιλότιμες προσπάθειες που κινούνται ανάμεσα στα growling-brutal φωνητικά αλλά και σε καθαρό stoner ύφος, ο Abruscato βγάζει το λαρύγγι του αλλά χωρίς να δίνει κάτι περισσότερο από μια μονότονη αίσθηση ακαμψίας και διεκπεραίωσης –η οποία διατρέχει όλον τον δίσκο.
Αναμφίβολα ο Sal Abruscato έχει τη σωστή συνταγή, διαθέτει τα μέσα και ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του. Όμως σε αυτό του το ντεμπούτο μοιάζει να αποπνέει τον αέρα του μονοδιάστατου. Η καλή, προσεγμένη παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει την έλλειψη πρωτοτυπίας και τις μονότονες επαναλήψεις, ούτε να μεταμορφώσει τη βαρετή φωνή σε κάτι πιο ενδιαφέρον.
Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι η μόδα του παλιομοδίτικου ήχου όσο πάει και επανακάμπτει, ξεκινώντας από την ποπ και τη soul και φτάνοντας μέχρι και το ροκ. Οι A Pale Horse Named Death δίνουν απλόχερα λοιπόν στον ακροατή χορταστικές δόσεις από τον ήχο του παρελθόντος και στήνουν ένα ιδιαίτερα αξιοπρεπές άλμπουμ, που απευθύνεται κυρίως σε μια μεγάλη μερίδα νοσταλγών του είδους. Αυτοί σίγουρα θα το βρουν απολαυστικό.
