Σε μια παλιά, νοσταλγική εποχή, το πρωί θα με ξυπνούσε η μαμά. Θα πήγαινα σχολείο με τα πόδια μασώντας μια τσίχλα Big Babol (το αυτοκόλλητο τατουάζ θα το δώριζα στο κοριτσάκι του διπλανού θρανίου). Το μεσημέρι θα ξέκλεβα χρόνο για τους Θάντερκατς και, λίγο μετά το απογευματινό παιχνίδι (κρυφτό σε όλη την επικράτεια της γειτονιάς), θα έβαζα μια βιντεοκασέτα στο Toshiba VHS. Επιλογές; Ε.Τ. Ο Εξωγήινος, Επιστροφή Στο Μέλλον, Γκούνις, Γκρέμλινς. Η δεκαετία του 1980 φαντάζει τώρα ονειρική και η φράση μία: δεν τα κάνουν πια όπως παλιά… Κάπως έτσι πιθανότατα να σκέφτηκε και ο J.J. Abrams και φέτος –μετά τα LOST, Mission Impossible 3 και Star Trek– παραδίδει το Super 8 ως ένα φιλμικό δώρο ρετρό συναισθηματικής ενδοσκόπησης.
O Michael Giacchino, βραβευμένος με Όσκαρ μουσικής για το Up της Pixar και μόνιμος συνεργάτης του Abrams, αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της σύνθεσης του soundtrack. Δύσκολο, γιατί πρέπει να αναμετρηθεί με τον μουσικό ογκόλιθο που ακούει στο όνομα John Williams. Όλα στο Super 8 οφείλουν άλλωστε να θυμίζουν κάτι. Η μουσική, λοιπόν, θα πρέπει με τη σειρά της να πατάει στην παράδοση την οποία δημιούργησε ο Williams, ελέω Spielberg.
Έτσι, το soundtrack του Michael Giacchino για το Super 8 εμπνέεται από τη συμφωνική ολότητα που κυριάρχησε μουσικά στα 1980s. Ένα δυσοίωνο μοτίβο από τέσσερις νότες ανοίγει το άλμπουμ και μεθοδικά συστήνει το βασικό θέμα της ταινίας. Μελωδικές αναφορές, αντιδάνεια και τα παραδοσιακά πνευστά (ειδικά στο εξαιρετικό φινάλε “Letting Go”) συνοδεύουν εύστοχα τις περιπέτειες των μικρών ηρώων της ταινίας. Το πρόβλημα είναι πως κατά την ακρόαση η μνήμη θα ανατρέξει στα παλιά κι αυθεντικά, αλλά δύσκολα θα συγκρατήσει κάτι από τα καινούργια. Όλα λειτουργούν στην εντέλεια, όμως δεν ξεπερνούν τη μουσική γραφή και τη συναισθηματική φόρτιση των πρωτότυπων. Το αποτέλεσμα είναι πομπώδες, μελωδικά ευαίσθητο και συγκινησιακά ξεδιάντροπο α-λα-Williams, όχι όμως του Williams!
Ενδεχομένως η πρόθεση των δημιουργών να ήταν ακριβώς αυτή η αίσθηση παρελθοντολαγνείας. Αν ισχύει, όλα είναι άψογα και εξυπηρετούν τον σκοπό τους. Από την άλλη ωστόσο, αν ο Giacchino έβγαινε από τη σκιά του Williams, δεν θα ακούγαμε μόνο μια παρελθοντική ηχώ, αλλά και ήχο.
