Αν και η προσωπική δισκογραφία του Raphael Saadiq απλώνεται αποκλειστικά μέσα στη χιλιετία που διανύουμε, ο ήχος του δεν προδίδει σε καμία περίπτωση τη χρονολογία κυκλοφορίας του. Από το ίδιο το ύφος της μουσικής του –που πατάει σταθερά στο αυθεντικό rhythm & blues και αποδίδει τιμές στη soul– μέχρι την επιτηδευμένα πρόχειρη προσέγγιση στην παραγωγή και την ίδια τη μορφή του Saadiq και τον τρόπο που τραγουδάει, ο Καλιφορνέζος αποτελεί προίκα από παλιές εποχές. Και όχι απλά δεν κάνει συμβιβασμούς στον ήχο του, αλλά όσο πιο πολύ απομακρύνεται η σύγχρονη εποχή απ' αυτόν, τόσο πιο ακλόνητη γίνεται η δικιά του θέση.
Αυτά τα λίγα για τον αξιοσέβαστο Saadiq. Στο παρασύνθημα, εδώ έχουμε το πέμπτο προσωπικό άλμπουμ για το πάλαι ποτέ μέλος των Tony! Toni! Toné!, το επόμενο μετά το αγαπητό στους κριτικούς The Way I See It. Κιθάρες σε blues, rock & roll και funk κλίμακες, πιασάρικες μελωδίες, πνευστά και φυσαρμόνικες σε southern αμερικάνικους ρυθμούς και πλειάδα συνοδευτικών φωνητικών σχηματίζουν το γενικό ηχητικό τοπίο του Stone Rollin’. Μεγάλο δε βάρος πέφτει τόσο στα φωνητικά όσο και στην παραγωγή, που καλείται να σε ταξιδέψει σε αφροαμερικάνικα καταγώγια στο μακρινό Σικάγο των 1970s. Έργο που φέρνει τελικά εις πέρας –με περίσσια μάλιστα άνεση– ο ίδιος ο Saadiq, τοποθετώντας εαυτόν (και) στη θέση του παραγωγού. Προσωπική υπόθεση σε μεγάλο βαθμό λοιπόν ο δίσκος, εφόσον ο ίδιος έχει επιπλέον γράψει όλα τα κομμάτια και παίζει αρκετά από τα όργανα.
Το άλμπουμ ξεχωρίζει για το ακατέργαστο, φυσικό ύφος του, όπως και για το καλοδουλεμένο αποτέλεσμα, το οποίο στηρίζεται περισσότερο στους μουσικούς παρά στην παραγωγή. Ο ήχος πάλι είναι προσιτός, μιμούμενος συναυλία, καθώς και σχετικά εύπεπτος: κινείται σε κλασικές μουσικές κλίμακες. Η κιθάρα παίζει κι αυτή πρωτεύοντα ρόλο. Σε άλλα τραγούδια ο ήχος της βρομίζει υπερβολικά ώστε να διατηρήσει το «ακατέργαστο» ύφος της δουλειάς, ενώ σε άλλα το τέμπο πέφτει αρκετά για να στηρίξει τη βαθιά φωνή του Saadiq σε σαγηνευτικές slow συνθέσεις. Υπάρχουν εδώ τόσο χορευτικές rock & roll στιγμές, όσο και αργές soul μπαλάντες, κατάλληλες για μουσική ρομαντικού δείπνου. Μια τέτοια, το “Good Man”, ξεχώρισε από νωρίς, λαμβάνοντας αρκετό airplay στους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Η μουσική του Raphael Saadiq δεν υπάρχει για να στηρίξει μόδες της εποχής, ή για να εξαργυρωθεί στην οποιαδήποτε προσωρινή διασημότητα. Πατάει γερά στις δικές της διδαχές και αποδίδει περήφανα φόρο τιμής σε ένα είδος μουσικής που έχει προ πολλού αποδείξει την αντοχή του στην πρόκληση του χρόνου. Και για να μην βυθιστώ πιότερο σε τέτοιες γενικές δηλώσεις, ο Raphael Saadiq όχι μόνο ξέρει τι κάνει στο Stone Rollin’, αλλά το κάνει και πολύ καλά. Και αποδεικνύει –με έναν ακόμα καλό δίσκο– ότι αποτελεί έναν από τους πολυτιμότερους σύγχρονους καλλιτέχνες της soul.
