Συλλογή τραγουδιών σε ρόλο χρονομηχανής: αυτός είναι ο ρόλος της unmixed εκδοχής του Back In The Box των Global Communication. Γνωστοί στον κόσμο της χορευτικής μουσικής είτε ως Χαμαιλέοντες και Ιππότες Jedi(!), είτε με λοιπά ωραία προσωνύμια, οι Tom Middleton & Mark Pritchard δόξασαν την εναλλακτική ηλεκτρονική σκηνή με αρκετές κυκλοφορίες καθ’ όλη τη διάρκεια των 1990s. Μία (και κάτι) δεκαετία μετά επιστρέφουν λοιπόν σε εκείνο το χρονικό σημείο όπου η έκρηξη της υπόγειας σκηνής του Detroit βρισκόταν στο απόγειό της, αφήνοντας στην άκρη τις ambient ευαισθησίες του δικού τους δισκογραφικού σταθμού 76:14. Επιλέγουν έτσι να συγκεντρώσουν 22 συνολικά συνθέσεις που αντιπροσωπεύουν ξεκάθαρα και μόνο τη συγκεκριμένη τάση, σε μια ηχητική ρετροσπεκτίβα γεμάτη αναμνήσεις για τους ίδιους αλλά και για τους φανατικούς θιασώτες της εν λόγω σκηνής.
Τούτο εδώ το techno συνονθύλευμα με τις αγαπημένες στιγμές του ντουέτο μεταξύ 1989 και 1993 αποτελείται βασικά από μια ατελεύτητη καραμπόλα υποχθόνιων beats και φουτουριστικών (για την εποχή τους τουλάχιστον) μελωδικών περασμάτων. Πολύ συγκεκριμένος ήχος, όπως μπορείτε να συμπεράνετε, αλλά και για πολύ συγκεκριμένα γούστα επίσης. Είναι γεγονός πως το σύνολο των κομματιών που βρίσκει κανείς στα δύο CD της συλλογής αυτής δύσκολα μπορεί να κλικάρει στο μυαλό και στην καρδιά του συνόλου των φίλων της πιο πρόσφατης electronica ή της dance σκηνής του σήμερα εν γένει. Αυτή η αδυναμία αναφοράς στο «τώρα» αποτελεί και το μεγαλύτερο μείον της προσπάθειας των Global Communication. Γιατί καλό και ωραίο το κοίταγμα στο παρελθόν αλλά κενό νοήματος, αν δεν έχει να δώσει και κάτι στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί πλέον στον χώρο.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βέβαια πως το Back In The Box δεν λειτουργεί εξαίσια ως φωτογραφικό άλμπουμ μιας εποχής η οποία έχει γκριζάρει και εξασθενίσει στη μνήμη –σαν εγκυκλοπαιδικoύ ενδιαφέροντος δηλαδή παράθεση ήχων και τάσεων. Είναι υφολογικά ενιαίο το σύνολο, παρά το εύρος των επιλογών και θα μπορούσε να αποτελεί και πρόταση μεμονωμένου καλλιτέχνη. Από τις επιλογές, ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων εκείνες του Aphex Twin με τον ατμοσφαιρικό βόμβο του “Tha”, του Florence (Stefan Robbers) με το ψυχεδελικό και συνάμα περίτεχνο ρυθμικά “Touch Of Heaven”, του Reel By Real με το “Surkit” (με την πρώιμη α-λα-Daft Punk αισθητική) καθώς και το βαθύ groove του As One στο “Amalia”.
Ωστόσο, βρήκα δύσκολη την επικέντρωση σε συγκεκριμένα tracks, λόγω της συνολικής αίσθησης που αποκομίζεις –σαν να ζεις από την αρχή το νέο κύμα της techno κατά την αυγή της προπερασμένης δεκαετίας με όχημα σκοτεινά μπάσα, δυνατά beats, ενίοτε ανάλαφρη funky αισθητική και βέβαια αρκετό «πριόνισμα». Έκτοτε, τέτοια πράγματα έχουν πάρει πάμπολλες κατευθύνσεις, αρκετές εκ των οποίων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και αυτή παραμένει και η κύρια ένστασή μου, όπως και ο κύριος λόγος που κρατώ τη βαθμολογία μου στη βάση της κλίμακας του 10. Οι φανατικοί ακροατές του Detroit techno ίσως πανηγυρίσουν, οι υπόλοιποι όμως δεν έχουν πολλούς σοβαρούς λόγους ασχολίας με το Back In The Box των Global Communication.
