Σάμπως μπορεί να γίνει διαχωρισμός μεταξύ των New York Dolls και της γέννησης του glam rock στις αρχές της δεκαετίας του 1970; Φουλ στο glitter, τον φαντεζί ρουχισμό και τα παπούτσια-πλατφόρμες, με ένα ανδρόγυνο στυλ να συνοδεύει τις α-λα-«ο Marc Bolan συναντά τους Rolling Stones» μουσικές τους εξορμήσεις, οι Αμερικανοί έγιναν τότε κοινωνοί μιας νέας μορφής έκφρασης που στηριζόταν ίσως περισσότερο στην εικόνα παρά στην ίδια την μουσική. Στην πενταετή πρώτη τους έκφανση πέτυχαν πάντως –κυρίως μέσω του ομώνυμου ντεμπούτο τους και του Too Much Too Soon– και να εμπνεύσουν δεκάδες μπάντες, δημιουργώντας μια ολόκληρη παρεμφερή σκηνή, αλλά και να αφήσουν το στίγμα τους στο υπό διαμόρφωση ακόμα πανκ.
Fast-forward στο 2004 και την –μετά Morrissey-κής επιμονής– επανασύνδεση του γκρουπ, τον θάνατο του μπασίστα Arthur “Killer” Kane λίγο μετά και τη συμπαθητική δισκογραφική επιστροφή με το One Day It Will Please Us To Remember Even This (2006), όπου σιγόνταραν και ο Iggy Pop με τον Michael Stipe, οι Dolls είναι και πάλι εδώ. Επιστρέφουν με τρίτο reunion δίσκο, ξεπερνώντας έτσι σε παραγωγικότητα την πρώτη τους ενσάρκωση –κοντά σαράντα χρόνια πριν. Χορεύοντας Με Την Όπισθεν Πάνω Σε Ψηλοτάκουνα το όνομα αυτού, μέσω του οποίου η μπάντα προειδοποιεί για τις παρελθοντολάγνες πρακτικές της πριν καν το CD ξεκινήσει να στροφάρει.
Και, όντως, στο παρελθόν μας ταξιδεύουν οι New York Dolls αλλά με έναν μη αναμενόμενο τρόπο: ξεφεύγουν από τα 1970s, στοχεύοντας σε μια αναμόχλευση της ποπ των 1960s. Και πολύ καλά κάνουν. Γιατί έτσι αποφεύγουν την παγίδα χρήσης των ίδιων μεθόδων, με στόχο τα ήδη εξαντλημένα επιτεύγματα. Με ρετρό διάθεση μέχρι το κόκαλο και χρησιμοποιώντας doo-wop δεύτερα φωνητικά, ενθουσιώδη πνευστά και ορχηστρικά έγχορδα όπου χρειάζεται, καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Χωρίς να υπερβάλλουν δυνάμεις, οι Johansen και Sylvain δημιουργούν τραγούδια τα οποία κολυμπούν μεν σε μια πληθώρα από κλισέ –τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά– χωρίς όμως αυτό να ηχεί τελικά παράταιρο.
Δεν περιμένεις άλλωστε από μια μπάντα με την ηλικία των New York Dolls να ξαναγράψει τους κανόνες της σύγχρονης τραγουδοποιίας, θα ήταν άστοχο κάτι τέτοιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι λοιπόν άκρως διασκεδαστικό να ακούς αυθεντικές εκδηλώσεις αγάπης, όπως στο “Talk To Me Baby” ή στο “Fool For You Baby”, όπως και τη ναρκιστική εκδήλωση του “I'm So Fabulous” κομπλέ μετά προλόγου, το παλιομοδίτικα ανεβαστικό “Round And Round She Goes” ή το γλυκά υπαρξιακό “You Don't Have To Cry”. Όλα τους βρίσκουν στόχο, χωρίς υπερβολές και επιτηδεύσεις.
Αν εξαιρέσουμε έτσι την ξενέρωτη southern μπαλάντα “Kids Like You”, την παρωδία του “I Sold My Heart To The Junkman” και κανα-δυο ακόμα βαρετές στιγμές προς το τέλος, το Dancing Backward In High Heels των New York Dolls δεν είναι άλμπουμ που θα κάνατε καλά αν αγνοούσατε. Ειδικά για τους οπαδούς τους, θα αποτελέσει νομίζω ένα παραπάνω από ευχάριστο άκουσμα. Σε πείθει δε ότι τελικά οι Dolls ίσως και να μην έκαναν και τόσο άσχημα που αποφάσισαν να επαναδραστηριοποιηθούν...
