Χωρίς καμία υπερβολή, το Osaka Ramones των Shonen Knife είναι μάλλον ο πιο άχρηστος δίσκος τελευταίας εσοδείας. Δηλαδή για να καταλάβω κι εγώ ο έρμος... Πόσο γοητευτική θεωρεί την εμμονή της με τους Ramones η Naoko Yamano (η μόνη που έχει απομείνει από την αυθεντική τριάδα του γκρουπ), ώστε να κυκλοφορεί μερικά από τα πλέον γνωστά τους τραγούδια παιγμένα νότα προς νότα πανομοιότυπα με τα αυθεντικά; Άσε που επειδή χορτάσαμε πια εξωτισμό εδώ και χρόνια με την Ιαπωνία δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ούτε καν χαριτωμένο το όλο εγχείρημα.
Δεν υπάρχει ούτε μισή στιγμή έμπνευσης εδώ. Η αθεόφοβη Yamano έχει αναπλάσει ακόμα και τα τόσο χαρακτηριστικά ανάποδα ακόρντα που ενυπάρχουν, εν είδη τρικάζ, στην αυθεντική εκτέλεση του “We Want The Airwaves”. Άσε που, αγαπητή κυρία, οφείλω να σας πω ότι –αναλογικά– ο Klaus Meine τραγουδάει καλύτερα Αγγλικά (ακόμα και στο επονείδιστο “Wind Of Change”) συγκριτικά με αυτό το «κατέχω το αγκλικό αλλά θα το πω γ(κ)ιαπωνεζικα ντιότι είμαι χαριτομένη» στιλ… Κατανοητό ότι μετά από 30χρόνια δεν υπάρχει πολλή έμπνευση σε μία μπάντα που έτσι κι αλλιώς δεν βρέθηκε ποτέ στην τομή των πραγμάτων, παρά μόνο στην κεφάτη όχθη αυτών. Όμως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι δικαιούμαστε να πουλάμε τη δουλειά άλλων, με το πυρίμαχο επιχείρημα της «βασικής μας επιρροής».
Όπως έχει κάποτε δηλώσει η ίδια η Yamano, άρχισε να παίζει rock ‘n’ roll στις αρχές των 1980s διότι αδυνατούσε να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη για εκείνη ζωή σύμφωνα με τα αυστηρά (ακόμα και στις μέρες μας) ιαπωνικά κοινωνικά πρότυπα. Δεκτό και σεβαστό. Ωστόσο στην παρούσα στιγμή καταφεύγει σε μια επίδειξη άκρατου συντηρητισμού. Οπότε μήπως το σεμισέν αποτελεί τη λύση για την κυρία Yamano; Η επιστροφή στις ρίζες της (και η ανακάλυψη αυτών) θα ήταν ένα τολμηρό βήμα σε σχέση με τούτο το βαρετό δισκίο φορμόλης. Δεν γιορτάζει τα 30 χρόνια των Shonen Knife η Naoko Yamano με το Osaka Ramones, ουσιαστικά βάζει ταφόπλακα στην όποια καλή φήμη είχε η μπάντα.
