Ο γεννηθείς το 1986 Βρετανός τραγουδοποιός, μπροστάρης των βραχύβιων Rascals του ενός μόλις δισκογραφήματος και συνυπογράφων του εξαιρετικού The Age Of The Understatement ως ένας εκ των δύο Last Shadow Puppets (ο άλλος είναι βέβαια ο Alex Turner), πήρε εν έτει 2011 τη γενναία απόφαση να στραφεί σε σόλο καριέρα –επιχειρώντας να διακρίνει τον εκάστοτε χρωματισμό που φέρει η εκ θηλέων προερχόμενη παγίδα. Δύσκολη αποστολή, εάν την εκλάβουμε κυριολεκτικά... Ευτυχώς, όσον αφορά στη μουσική που εμπεριέχει το παραπάνω concept, τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά και κατανοητά εκ μέρους του κυρίου Kane, από ότι μπορεί per se να αποδειχθεί η όλη προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Αυτό που ουσιαστικά μας δίνει ο Miles Kane στο 40λεπτης διάρκειας Colour Of The Trap είναι μια ντουζίνα τραγουδιών κλασικής βρετανικής κοπής. Παρότι όμως θαρρείς πως περιέχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τα προωθούσαν στην κορυφή των εμπορικών προτιμήσεων του σήμερα, απέτυχαν να εισέλθουν στη δεκάδα του UK chart. Αντίθετα, καθώς φαίνεται, με τον Alex Turner –ο οποίος και έχει γράψει τα μισά τραγούδια εδώ– o Kane δεν αποτελεί ισχυρό μουσικό χαρτί στο Νησί, όχι ακόμα τουλάχιστον. Σε άμεση ωστόσο σύγκριση με επίκαιρα ονόματα τύπου Vaccines και Beady Eye αποτελεί, ασυζητητί νομίζω, πολύ ανώτερη πρόταση. Εξοπλισμένος καθώς είναι με μια φωνή η οποία αντηχεί δυναμικά και με μια εκφορά λόγου το λιγότερο γοητευτική, ο Kane έχει όλα τα εχέγγυα ώστε να εξελιχθεί σε πρώτης τάξεως μουσικό. Και να μας δώσει κάποια στιγμή ένα απίστευτο άλμπουμ.
Το Colour Of The Trap πάντως δεν είναι αυτό το απίστευτο άλμπουμ. Γιατί δεν στοχεύει συνεχώς στα αποδεδειγμένα εν δυνάμει ύψη, αρκούμενο σε κοινοτοπίες οι οποίες το εμποδίζουν να ανέλθει επίπεδο. Υψηλή αισθητική ενυπάρχει βέβαια σε ορισμένες συνθέσεις, όπως λ.χ. στο εναρκτήριο “Come Closer” ή στο single “Rearrange”, που ακολουθεί κατά πόδας. Αμφότερα περιέχουν δηλαδή αρκετή δόση ρετρό βρετανίλας, μέσω όμως της ματιάς ενός σύγχρονου δημιουργού ικανού να τα πλάσει σε brit-pop διαμαντάκια. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται ακόμα το “Counting Down The Days” –το οποίο και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι προπομπός ενός νέου δίσκου από τις Σκιώδεις Μαριονέτες– ή το ρασκαλίζον δυναμιτάκι “Inhaler” με την ιδιαιτέρως παθιασμένη ερμηνεία.
Δείγματα του πηγαίου ταλέντου του Kane λαμβάνουμε επίσης και στα “Telepathy” και “Better Left Invisible”, προς το τέλος του δίσκου. Ωστόσο δεν λείπουν διάσπαρτες αδύναμες στιγμές, που διακόπτουν την απρόσκοπτη και αδιάκοπη ροή των τραγουδιών, οδηγώντας ενίοτε το δάχτυλο στο skip (με ναδίρ το χαρωπά-τα-χεράκια-μου-χτυπώ “Quicksand”). Κι αυτό όχι επειδή οι περισσότερες από αυτές τις συνθέσεις είναι εντελώς αδιάφορες, αλλά επειδή απλά δεν δουλεύονται στον βαθμό εκείνο που θα τους επέτρεπε να ανθίσουν στα ηχεία. Ίχνη χαμηλών προσδοκιών, έλλειψη έμπνευσης ή τεμπελιά εκ μέρους του Kane; Ίσως απλά και μόνο η αγχωτική μετάβαση από μέλος μπάντας σε σόλο ρόλο να μην του επέτρεψε το διεξοδικό φιλτράρισμα των συνθέσεών του, έτσι ώστε όλες να ηχούν το ίδιο ενδιαφέρουσες.
Έχοντας πάντως ήδη εκφραστεί παρέα με τον Alex Turner υπέρ της κοινής τους επιστροφής με τους Last Shadow Puppets (στο κοντινό μέλλον), μόνο αισιοδοξία με γεμίζει προσωπικά το Colour Of The Trap. Θα τους εγκαλούσα επίσης να λάβουν σοβαρά υπόψη την περίπτωση να γράψουν το τραγούδι των τίτλων του νέου, εικοστού τρίτου James Bond –καθότι δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν περισσότερο ταιριαστό!
