Δεύτερος δίσκος για τους Drive-By Truckers μέσα σε διάρκεια λιγότερο του ενός έτους, κάτι όμως που δεν έρχεται ως αποτέλεσμα βιαστικών ηχογραφήσεων και συνθέσεων. Κι αυτό γιατί τα τραγούδια του Go Go Boots προήλθαν μέσα από τα ίδια sessions από τα οποία είχε προκύψει και το περσινό The Big To Do, αν και υφολογικά ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ των δύο άλμπουμ. Βλέπετε, ενώ το The Big To Do εξερευνούσε την αγάπη του συγκροτήματος για το αμερικάνικο ροκ της σχολής του Bruce Springsteen, του Tom Petty και του Neil Young, το Go Go Boots κοιτάζει ακόμα πιο πίσω και καταπιάνεται με τους ήχους του rhythm & blues, της country και της soul. Περασμένα βέβαια μέσα από το συνθετικό φίλτρο της μπάντας, αν και πολλές φορές βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι μήπως σκέφτονται μια αναχώρηση από το κλασικό τους ύφος με δυο δίσκους τόσο επηρρεασμένους από καλλιτέχνες που αγαπούσαν μεγαλώνοντας.
Κι ενώ οι φυσαρμόνικες, τα μπάντζο και οι soul φωνητικές μελωδίες έρχονται στο προσκήνιο καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς εάν όντως άξιζε να γεμίσει ένα ολόκληρο άλμπουμ με τα συγκεκριμένα κομμάτια ή αν θα ήταν καλύτερο να συγκροτήσουν τα κορυφαία εξ’ αυτών ένα ΕΡ 7-8 επιλογών, που θα άφηνε στόματα ανοιχτά. Διότι εδώ υπάρχουν πραγματικά τραγούδια που «σκοτώνουν», όπως τα “Used To Be A Cop”, “The Thanksgiving Filter”, “Everybody Needs Love”, “The Fireplace Poker” και το ομώνυμο “Go-Go Boots”. Από την άλλη, όταν σε έναν δίσκο συναντάς και τραγούδια τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν b-sides σε παλαιότερους δίσκους του συγκροτήματος –όπως τα “Cartoon Gold” και “Mercy Buckets”– τότε αναπόφευκτα εισέρχεται στη συζήτηση ο παράγοντας της ανισότητας.
Για να τοποθετήσουμε πάντως τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, ακόμα και στις λιγότερο εμπνευσμένες στιγμές τους στο Go Go Boots, οι Drive-By Truckers γράφουν καλύτερα από πολλές άλλες μπάντες. Και ο δίσκος στο σύνολό του κυλάει πολύ ευχάριστα. Όμως μόνο σε συγκεκριμένα σημεία καταφέρνει να σηκωθεί στο ύψος στο οποίο μας έχουν συνηθίσει οι «φορτηγατζήδες». Δεν πρόκειται να χαλάσει κανέναν στο άκουσμα του, ωστόσο σαφώς δεν πρόκειται για τη δουλειά εκείνη που θα προσφέρει στη μπάντα καινούργιους φίλους –ενδέχεται μάλιστα να κάνει και κάποιους από τους παλιούς να χασμουρηθούν ανά διαστήματα. Εντούτοις, δείχνει ότι ταλέντο και έμπνευση υπάρχει ακόμα, απλά θέλει μια πιο μεθοδική επιλογή των κομματιών που θα περιλαμβάνονται στο τελικό αποτέλεσμα και, ίσως, μια πιο εκλεκτική διάθεση από πλευράς του ίδιου του συγκροτήματος.
