Εικοστή επέτειος για τους Pearl Jam φέτος και οι φίλοι τους δεν έχουν σε τίποτα να παραπονεθούν! Επανεκδόσεις κλασικών δίσκων, αφιερωματικά φιλμάκια (βλέπε Pearl Jam Twenty από Cameron Crowe), ένα live CD ονόματι Live On Ten Legs κι ένα επερχόμενο –δέκατο– στούντιο άλμπουμ στα σκαριά, είναι αδύνατον να αφήσουν τον οποιονδήποτε αδιάφορο. Αυτή η μπάντα περιβάλλεται άλλωστε από πολλή αγάπη, από πάσα κατεύθυνση. Αγάπη την οποία ανέκαθεν αντανακλούσε και η ίδια προς τους πιστούς της φίλους. Το κερασάκι στη γενέθλια τούρτα; Νέος προσωπικός δίσκος από τον μπροστάρη της μπάντας, τον κύριο Eddie Vedder.
Το Ukelele Songs είναι η δεύτερη σόλο προσπάθεια για τον μεγάλο αυτόν τραγουδοποιό μετά το soundtrack που είχε υπογράψει το 2007 για την ταινία Into The Wild. Δίσκος στον οποίο και είχε εκδηλώσει στο έπακρο την πιο ευαίσθητη πλευρά του, σε τρυφερές συνθέσεις περισσότερο ακουστικού ύφους και μικρής διάρκειας –με αρκετά μεγάλη επιτυχία, θα έλεγα. Στα ίδια βήματα πατάει λοιπόν και το φετινό άλμπουμ, με τη βασική διαφορά πως στηρίζεται, όπως απροκάλυπτα αποκαλύπτει ο τίτλος του, στη συνοδεία του εξωτικού ukulele και μόνο δίπλα στα φωνητικά του Eddie Vedder. Χαρακτηριστικός προπομπός μπορεί σίγουρα να θεωρηθεί το τραγούδι “Rise”, από το προαναφερθέν Into The Wild. Αυτήν τη μοναχική και γλυκόπικρη αίσθηση που είχαμε συναντήσει σε εκείνη τη σύνθεση μεταφέρει ουσιαστικά ο Vedder στη φετινή του κατάθεση, σε διαστάσεις ολόκληρου δίσκου.
Το Ukulele Songs περιέχει σύντομα σχετικά τραγούδια με έμφαση στη χαρακτηριστική και μεστή χροιά της φωνής του Eddie Vedder, η οποία δεν διστάζει να αναφερθεί σε θέματα καρδιάς με τρόπο που ξεγυμνώνει τα συναισθήματα μπροστά στον ακροατή –και, κατά προέκταση, τον κερδίζει με την αμεσότητα που επιδεικνύει. Είναι ένα ακόμη εχέγγυο ποιότητας η ικανότητά του αυτή όχι μόνο να διογκώνει σκέψεις και αισθήματα σε βαθμό που να κατεδαφίζει στάδια ολάκερα με την κυρίως μπάντα του, αλλά και να γδύνει και να παρουσιάζει λιτά παρόμοια θεματικά σύνολα μέσω μιας διαφορετικής προσέγγισης.
Το ξεχωριστής αισθητικής booklet το οποίο συνοδεύει το CD προδιαθέτει για μια εσωτερικού τύπου αναζήτηση, με το αληθινό υποβρύχιο γλυπτό στο εξώφυλλο σε συνδυασμό με τις πρώτες νότες του “Can't Keep” (το οποίο και ανοίγει τον δίσκο σε μια πολύ ανώτερη του πρωτότυπου εκδοχή) να βάζουν για τα καλά τον ακροατή στο κλίμα που ο Vedder επιδιώκει να αποδώσει. Αν πάλι έχει τύχει να παρακολουθήσετε το βιντεοκλίπ του εν λόγω τραγουδιού, το οποίο και τοποθετεί τον μοναχικό Vedder να ξεγυμνώνει την ψυχή του πάνω σε μια βραχονησίδα στα ανοιχτά της Χαβάης περιτριγυρισμένος από το απέραντο γαλάζιο, τότε έχετε ήδη οπτικοποιήσει την εμπειρία ακρόασης του δίσκου.
Δεκαέξι συνθέσεις κυλούν σαν γάργαρο νερό μέσα σε ένα μισάωρο και κάτι, άλλες διασκευές και άλλες ολοκαίνουργες προτάσεις, κρατώνστας το ενδιαφέρον αμείωτο μέσα σε μια ηχητική λούπα γαλήνιου ύφους και γερής δόσης από ukulele. Το τελευταίο, στα χέρια του Vedder, αποκτά ένα μεγαλύτερο εύρος έκφρασης, το οποίο δεν συναντάται συχνά στον παραδοσιακό του ρόλο. Μπορεί κατά διαστήματα να κουράζει ίσως με τη σχετικά μονότονη ηχητική του ταυτότητα, δεν παύει όμως να προσφέρει στον καλλιτέχνη τη διαφοροποιητική εκείνη δικλείδα που του επιτρέπει να αποστασιοποιηθεί από το έντονα ηλεκτροφόρο ροκ παρελθόν του και να δραστηριοποιηθεί σε ένα αληθινά διαφορετικό τοπίο.
Όσον αφορά στα τραγούδια, προσωπικά αδυνατώ να ξεχωρίσω highlights, μιας και η κοινή γραμμή που ακολουθεί ο Vedder κάνει το άκουσμα του Ukulele Songs περισσότερο συνολική παρά αποσπασματική εμπειρία. Σίγουρα το πρώτο single “Longing To Belong” ξεχωρίζει με την προσθήκη του τσέλου να δίνει βάθος στο τελικό αποτέλεσμα, όπως ξεχωρίζει και το “Light Today”, το οποίο ίπταται αιθέρια πάνω από ηχογραφημένους κυματισμούς. Επίσης, το γλυκύτατο ντουέτο με την Cat Power στο “Tonight You Belong To Me” λίγο πριν το τέλος του δίσκου. Όμως –επαναλαμβάνω– είναι η συνολική ακρόαση που θα φέρει τη γαλήνη στο προσκήνιο.
Σε μια «bigger is better» εποχή μερικές φορές μια «less is more» προσέγγιση καταφέρνει και κάνει τη διαφορά. Ειδικά όταν περιβάλλεται με τα εχέγγυα ενός Eddie Vedder. Αποδεικνύεται λοιπόν πως ένα μικρό τετράχορδο παραδοσιακό όργανο και μια φωνή (και τι φωνή!) είναι υπεραρκετά, όταν οι προθέσεις είναι αγνές και από καρδιάς.
