Χορταστική όσο δεν παίρνει αυτή η κυκλοφορία. Αλλά, για να βάλουμε εξ’ αρχής τα πράγματα στη θέση τους, θα πρέπει να πούμε ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους έχουν δραματικά καλή σχέση με την Κωφή Λεοπάρδαλη. Κι αυτό διότι –αντικειμενικά κοιτώντας το ζήτημα– αν δεν είσαι θιασώτης της σταδιακής κιθαριστικής φιοριτούρας τους, δύσκολα θα κάτσεις να ακούσεις το διπλό Mirrorball με τις ζωντανές εκτελέσεις από την παγκόσμια περιοδεία Sparkle Lounge του 2008-2009 (υπάρχουν και 3 νέα τραγούδια) ή να δεις το σχετικό DVD –όπου, πέρα από κάποιες live performances (π.χ. “Pour Some Sugar On Me”, “Hysteria”), περιλαμβάνονται παραλειπόμενα από τα παρασκήνια.
Δεν αναγράφεται αν υπήρξαν στούντιο επεμβάσεις στο ζωντανό υλικό. Όχι πως η συγκεκριμένη πεντάδα δεν πετούσε, βέβαια, επί σκηνής κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιοδείας –προς Θεού, το διαπιστώσαμε και στα μέρη μας άλλωστε (Στάδιο Καραϊσκάκη, μαζί με τους Whitesnake), ενώ είναι γνωστό ότι οι Def Leppard έχουν εργαστεί πολύ ως μπάντα εδώ και δεκαετίες. Έτσι, είναι σε θέση να αναπαράγουν όχι μόνο την παρτιτούρα μα και την ατμόσφαιρα των δίσκων τους πολύ πειστικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις (“Action”, “C’Mon, C’Mon”, “Make Love Like A Man”, “Love Bites”, “Let’s Get Rocked”). Στη σκηνή οι Λεοπαρδάλεις βρίσκονται με λίγα λόγια σε φυσικό τοπίο, που μόνο την ερημιά της σαβάνας δεν έχει. Δυνατός ήχος, χαρακτηριστικά πολλαπλά φωνητικά, με τον Joe Elliot να κρατάει (με ελάχιστες σχετικά απώλειες) επάξια τον τίτλο του επιτυχημένου και χαρακτηριστικού τραγουδιστή. Η δε δουλειά στις κιθάρες από τους Phil Collen και Vivian Campbell είναι, όπως πάντα, άξια σεμιναρίου.
Πάντως, όπως διαπιστώνουμε στην οπτική μεριά του Mirrorball: Live And More, οι πλέον καλοντυμένοι Def Leppard είναι με διαφορά κατά πρώτο λόγο ο Campbell (στιλάτα πουκάμισα) και ο στυλοβάτης της μπάντας Rick Savage (ωραίες ουσάρικες ενδυμασίες). Ο δε Phil Collen αντιπροσωπεύει, όπως πάντα, την πλευρά του «μπρατσόνι εν σολάριουμ», εν αντιθέσει με την προσωπική συμπάθεια του γράφοντος προς τον Joe Elliott, ο οποίος επιμένει στην αγγλική μανιέρα του «πίνω μπύρες, πίνω μπύρες» και ενδύεται έτσι μακροκοιλιακά t-shirt. Να σημειώσω ακόμα ότι υπάρχει και μια αρκούντως συγκινητική στιγμή (όχι μόνο για εμάς τους θεατές, αλλά και για τον Rick Allen), όταν ο τελευταίος δέχεται επί σκηνής τα εύσημα για την επιμονή του στον επαναπροσδιορισμό του στη ζωή και στη μπάντα –μετά το γνωστό ατύχημα που του στοίχισε, ως γνωστόν, το αριστερό του χέρι.
Μην περιμένετε βέβαια κάτι παραπάνω από ένα καλοπερασάδικο DVD. Πολλή πλάκα, λίγο τσουχτερή γλώσσα, βλέπουμε διάφορες τοποθεσίες απ’ όπου πέρασε η τουρνέ, αστεία μεταξύ των μελών και του συνεργείου, τα γνωστά δηλαδή. Ωστόσο, για ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονται για το πώς είναι στο εσωτερικό του το προσωπικό στούντιο του Elliot (κι εγώ είμαι ένας από αυτούς), όπως και για παραλειπόμενα περιοδειών ή για ατελείωτες σεκάνς από ακόμα πιο πολλά λεωφορεία και αεροπλάνα σε ανάλογες χώρες, τότε να το δείτε. Θα περάσετε καλά και θα σας μείνει κι ένα χαμόγελο.
Για την audio μεριά του πράγματος, σημειώσαμε ήδη την παρουσία τριών καινούργιων τραγουδιών. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το “Undefeated”, σύνθεση του Elliott με μια κάποια επική χροιά, αλλά όχι το αυτοαναφορικό θαρρώ “Kings Of The World”, σύνθεση του Savage με μια α-λα-Queen απόχρωση. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πάντως, η βαθμολογία μου αφορά καθαρά στο διπλό άλμπουμ –διότι το DVD τσιμπάει άνετα το οχταράκι.
