Για όλα αυτά μαζί και για άλλα τόσα –με προεξέχον αυτό το τρελαμένο βλέμμα, εκεί ανάμεσα στο ανακατωμένο, λεπτότριχο μαλλί. Φυσικά και δεν μου γουστάρουν όλα όσα λέει και κάνει και φυσικά δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο –όπως και καμία δημόσια προσωπικότητα. Αλλά, με το χέρι στην καρδιά, ξέρω ότι τη μέρα εκείνη που θα μάθω ότι πέθανε θα του τα συγχωρήσω μονομιάς όλα. Και θα θυμάμαι μόνο εκείνα για τα οποία έγινε σπουδαίος.
Να, αυτό το εξαντλητικής διάρκειας νέο κουτί, ας πούμε, μάλλον θα το ξεχάσω... Όχι μόνο γιατί είναι μια άνιση και αρκετά φλύαρη υπόθεση 291 λεπτών και 39 δευτερολέπτων. Αλλά γιατί καθιστά τον Iggy Pop έναν πονηρό θείο. Που παλιότερα μπορεί να εντυπωσίαζε 100% τον ανιψιό, όμως τώρα ο τελευταίος βλέπει και μια λαμογιέ πλευρά πίσω από την ακατάλυτη rock ‘n’ roll πρόσοψη. Σύμφωνα ας πούμε με την τελευταία, ο Iggy είναι ένας από τους καλλιτέχνες με τα πιο πολλά bootleg στη σχετική ημιπάρανομη αγορά. Πράγματι, έτσι είναι: θα τρελαθείς αν αρχίσεις να ψάχνεις σε τι μπορεί να ξοδεύουν τα λεφτά τους οι αφοσιωμένοι fans. Ο Iggy λοιπόν, λέει, αποφάσισε σε κάποιο σημείο να βάλει μια τάξη σ’ αυτό το παράνομο/ημιπαράνομο χάος. Και σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και το τετραπλό Roadkill Rising της Shout! Factory, που ουσιαστικά παίρνει τη σκυτάλη από τα ανάλογου προσανατολισμού Where The Faces Shine 1 & 2 της Easy Action.
Αλλά, ας σοβαρευτούμε: πότε έγινε το γέρικο ιγκουάνα fan της «τάξης»; Μια ευκαιρία είναι να έρθουν περισσότερα φράγκα στην τσέπη... Ένα δίκαιο (θα πουν κάποιοι) μερίδιο από μια ανθηρή παράνομη αγορά, σε πιο ευπαρουσίαστη, ηχητικά ανώτερη και τακτοποιημένη μορφή. Και ο fan κάτι κερδίζει και ο Iggy. ΟΚ, δεν έχω σοβαρές αντιρρήσεις. Όμως ας μη ντύνουμε τα αλισβερίσια με εύσχημες λέξεις και με διακηρύξεις για καμπάνιες.
Περί τίνος πρόκειται, λοιπόν: 66 επιλογές από 21 διαφορετικές συναυλίες, με ακραία χρονολογικά όρια την περιοδεία υποστήριξης του Idiot (1977) και μια συναυλία στο γαλλικό ραδιόφωνο για το λανσάρισμα στην αγορά του Preliminaires (2009). Και, ενδιάμεσα, το χάος προσοπωποιημένο: το Roadkill Rising τακτοποιεί το live πρόσωπο του Iggy Pop χρονολογικά, όμως αποτυγχάνει να κεντράρει. Το ποιος μουσικός συνοδεύει τον Iggy σε κάθε περίσταση δεν αναφέρεται πουθενά και –ειδικά στο δεύτερο και στο τρίτο CD– χάνεται κάθε έννοια ηχητικής εξέλιξης και διαφοροποίησης της καριέρας του. Το πρώτο CD, αντιθέτως, είναι το πιο συνεκτικό και ενδιαφέρον του όλου πακέτου, με άξιες εκτελέσεις στα “Knocking ’Em Down In The City” και “1969”. Το τέταρτο πάλι, μάλλον θα είναι το πιο αμφιλεγόμενο –αφού εδώ καλύπτεται η επανασύνδεση των Stooges και το φλερτ του Preliminaires με μια ρετρό, μη-ροκ, αισθητική, η οποία δίχασε τους παραδοσιακούς fans του Iggy. Ενδιάμεσα υπάρχουν καλές στιγμές, μόνο όμως σε βάρος της υπομονής και της αντοχής σου (“TV Eye”, “Kill City”, “Lust For Life” και το πάντα αποτελεσματικό “I Wanna Be Your Dog”), καθώς πνίγονται σε ένα πέλαγος μετριότατων εκτελέσεων.
Αν είστε fans του Iggy Pop, δεν πρόκειται να μην σας ενδιαφέρει το Roadkill Rising –θα βρείτε αρκετούς καλούς λόγους για να το αποκτήσετε. Έξω όμως από έναν τέτοιον πυρήνα ακροατών, μοιάζει με μια κυκλοφορία βασισμένη σε σποραδικά πυροτεχνήματα ενέργειας. Η οποία ναι μεν αφορά σε έναν θρύλο –και ως εκ τούτου έχει αυτόματα ευρύτερο της fanbase ενδιαφέρον– αποτυγχάνει όμως να χρησιμοποιήσει τη χωρητικότητα τεσσάρων CD για να φτιάξει κάτι με συνοχή και με σταθερό ενδιαφέρον, έστω και ως ντοκουμέντο μιας πορείας αν όχι ως ηχητικό αποτέλεσμα. Αν καταδεικνύει κάτι με έμφαση, είναι η ανάγκη να υπάρξει ένα τέτοιο box set, όπου θα ανθολογηθεί πειστικά και με λεπτομέρειες η crème de la crème της live (σόλο) πορείας του Iggy.
