«We are here to destroy the world!», ουρλιάζει λυσσασμένα με το καλημέρα ο Elijah Horner –και αρπάζει τον ακροατή από τα αμελέτητα. Και δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τους Killing The Dream, οι οποίοι θέλουν να σταθούν εκεί όπου το hardcore τέμνει το screamo σε ορθή γωνία και τα δύο γίνονται ένα, επαναπροσδιορίζοντας τις ταμπέλες του σκληρού ήχου. Μάλιστα, στο Lucky Me η αρμάδα από το Σακραμέντο επιχειρεί να επεκτείνει την ηχητική της παλέτα προσθέτοντας ηχοχρώματα ποικίλης προελεύσεως και δοκιμάζει να παντρέψει τον πατροπαράδοτο ήχο της με πιο ατμοσφαιρικά στοιχεία. Στα μόλις 19 λεπτά του, το τρίτο –και τελευταίο, όπως αποδείχθηκε– άλμπουμ τους αλλού αστοχεί κι αλλού τα καταφέρνει.
Όπως καταλάβατε, οι Αμερικανοί εξακολουθούν να παράγουν άλμπουμ αυστηρά χρονομετρημένα (γύρω) στο εικοσάλεπτο, αδιαφορώντας να προσεγγίσουν την πεπατημένη της δισκογραφίας. Η κίνηση δείχνει βέβαια και την περίσσια αυτοπεποίθησή τους για το υλικό τους, καθώς μέσα σε μόλις επτά συνθέσεις καλούνται όχι μόνο να αποδείξουν εκτελεστική δεινότητα, μα και την ικανότητά τους να φτιάξουν κάτι που να μπορεί να ρολάρει στο repeat στα ηχοσυστήματα των οπαδών. Ένα ρίσκο το οποίο δεν αποδίδει εδώ στο έπακρο.
Ίσως το φταίξιμο να είναι των αρχιτεκτόνων, όπως εμφατικά τονίζει το εναρκτήριο τραγούδι του Lucky Me: «We are your children/we never learned to built/we just break» –μηδενιστικοί στίχοι, γεμάτοι μίσος και απαξίωση, που αντικατοπτρίζουν μια οπτική γωνία ολικής αποξένωσης η οποία και επαναλαμβάνεται καθ' όλη την υπόλοιπη διάρκεια. Μάλλον η πεντάδα των Killing The Dream δεν νιώθει και τόσο τυχερή με το γεγονός πως ανήκει σε μια γενιά που κουβαλάει το βάρος ενός χρεωκοπημένου κόσμου –κι αυτό φαίνεται στιχουργικά και με το παραπάνω. Δυτικοεδρεύουσες ενοχές και ωμή βία κατακλύζουν έτσι το ναρκοθετημένο τοπίο της πραγματικότητας του Horner, ενώ οι κραυγές του εν μέσω ξερών, σκληροπυρηνικής φύσεως, ακόρντων πείθουν για τον αυτοαναφορικό εφιάλτη τον οποίον βιώνει πέρα ως πέρα.
Από μουσικής πλευράς τώρα, οι ζοφερές εικόνες του γκρουπ δεν θα αποτυπώνονταν ποτέ στο μυαλό κανενός ακροατή τόσο πειστικά, αν δεν υπήρχε ένα φοβερό, στακάτο ρυθμικό μέρος. Χάρη σ’ αυτό, η μπάντα χτίζει ένταση την οποία και εκτονώνει με αγωνιώδεις κραυγές και με διπλές κιθάρες –εύσημα επίσης στον Issac Fratini στα κρουστά. Στην εδώ όμως προσπάθεια να προχωρήσουν τον ήχο τους παραπέρα, π.χ. με ατμοσφαιρικά περάσματα ή με την εισαγωγή βιολιού, οι Killing The Dream αποδεικνύονται δειλοί. Η απόπειρά τους να εξελιχθούν, καταλήγει περισσότερο μια χαμένη ευκαιρία, παρά μια ολοκληρωμένη δήλωση. Πάνω σ’ αυτήν ακριβώς την παρατήρηση πατάει το ότι η 19λεπτη διάρκεια του Lucky Me δεν τους επιβεβαιώνει: υπάρχει ταλέντο και ιδέες, αλλά όχι το απαιτούμενο χρονικό περιθώριο ώστε να ξεδιπλωθούν και να ριζώσουν –παρά μόνο αποσπασματικά.
Το ερώτημα έτσι για το πώς θα ακούγονταν οι Killing The Dream σε έναν (πραγματικά) ολοκληρωμένο δίσκο, μένει χωρίς απάντηση. Και έτσι θα μείνει, αφού πρόσφατα οι Αμερικανοί ανακοίνωσαν ότι θα διαλυθούν, μετά από ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο σόου στο κλαμπ 924 Gilman Street του Berkeley, στις 2 Ιουλίου...
