«Compiled and explored by Spyros Pagiatakis» είναι ο υπότιτλος αυτής της συλλογής, και δίνει σε μεγάλο βαθμό το στίγμα της, εφόσον γνωρίζετε το στυλ της μουσικής που προτιμά να επιλέγει για τις εκπομπές του ο προαναφερόμενος ραδιοφωνικός παραγωγός. Το ίδιο κάνει και ο ίδιος της ο τίτλος, αν και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι παραπλήσιός του έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από άλλον εγχώριο ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος κινείται στο ίδιο (σχεδόν) ηχητικό μήκος κύματος με τις επιλογές του. Τα προσέχουν αυτά τα πράγματα παιδιά…
Τέλος πάντων, δεν αφήνουμε μια λεπτομέρεια να μας αποσπάσει από το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία συλλογή ιδιαίτερα προσεγμένη, με ενδιαφέροντα κομμάτια που διαμορφώνουν ένα ενιαίο κλίμα, κατάλληλο ίσως για αυτά τα πολυπόθητα ταξίδια τα οποία όλοι έχουμε στο μυαλό μας –και καμιά φορά έχουμε και το soundtrack τους έτοιμο και προμελετημένο. Το Travel Without Moving μας κάνει ορισμένες επιπλέον προτάσεις από άγνωστους (στην πλειοψηφία τους) καλλιτέχνες και συγκροτήματα, τελευταίας κατά βάση εσοδείας. Και όχι μόνο μουσικές προτάσεις: η πολύ όμορφη συσκευασία του CD περιέχει δώδεκα καρτ ποστάλ με εικόνες από δώδεκα διαφορετικές πόλεις του πλανήτη, οπτικοποιώντας με τον τρόπο αυτό τα αντίστοιχα σε αριθμό κομμάτια της συλλογής.
Ξεκίνημα λοιπόν με DeVotchKa και το φερώνυμο τραγούδι του άλμπουμ τους How It Ends (2007) –παράδοξο βέβαια που ένα κομμάτι με τέτοιον τίτλο σηματοδοτεί την αρχή (αλλά δεν είμαι εδώ για να γκρινιάζω διαρκώς, σταματάω αμέσως!). Δεν τίθεται θέμα για το πόσο υπέροχοι είναι οι DeVotchKa, το συγκεκριμένο κομμάτι δεν αποτελεί εξαίρεση και στα επτά του λεπτά πέφτεις θύμα της μαγείας των εγχόρδων και της ελεγειακής ερμηνείας του Nick Urata. Μαζί με το “Two Dancers” των Wild Beasts είναι τα καλύτερα σημεία της συλλογής, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Το τελευταίο τώρα το συναντάμε σε ένα αγνώριστο, πολύ ρυθμικότερο από το αυθεντικό, remix από τον γλύπτη ήχων Jon Hopkins, ο οποίος εσχάτως έγινε γνωστότερος σαν συνεργάτης του Brian Eno.
Από τους παραπάνω δύο και μετά, τα αποτελέσματα που παίρνουμε έχουν ποικίλες διακυμάνσεις στην ατμόσφαιρα και στην αισθητική απόδοση. Όλα τους σχεδόν κινούνται σε electro pop συχνότητες και κυνηγούν την καλή εντύπωση διαμέσου της καλαισθησίας και των ευγενών κινήτρων, της επιδίωξης να σταθούν δίπλα στα πρότυπά τους και να βαφτιστούν σε παρόμοια καθαγιασμένα με σκοτεινές ατμόσφαιρες και χορευτικά άλλοθι νερά. Οι Δανοί έχουν για κάποιον λόγο την τιμητική τους, από τους When The Saints Go Machine (έχω ξαναγράψει ότι καλύτερα να μείνει ασχολίαστο το λογοπαίγνιο του ονόματός τους…) που προσπαθούν να κάνουν ένα νέο “Blind” (ακόμη και τα φωνητικά είναι πολύ κοντά σ’ αυτά του Antony) έως τους D-A-D και τους Atoi.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν επίσης οι Desire με το πολύ όμορφο “Don’t Call” –στο ύφος της Billie Ray Martin– το downtempo του Richard Davies, το α-λα-Café Del Mar lounge των Fontan (ή μήπως πρόκειται για chill out, γιατί τα μπερδεύω…), οι νόστιμοι Silencer, οι κλασικίζοντες –με σχεδόν drum ‘n’ bass ρυθμολογία πίσω τους– Saltillo κτλ.
Όλο και κάτι υπάρχει έτσι για όλους στο Travel Without Moving του Σπύρου Παγιατάκη κι όλα μαζί συνθέτουν ένα ενδιαφέρον soundtrack για βόλτα με αυτοκίνητο ή ό,τι άλλο βάλει το μυαλό σας. Όρεξη να υπάρχει, καλή παρέα και το μοναδικό σύνορο είναι πια ο ορίζοντας…
