Tao Of The Dead. Ή, αλλιώς, η «Αρχή», ο «Δρόμος», το «Μονοπάτι», η «Δίοδος», η «Ουσία» των Νεκρών. Για μια μπάντα όπως οι ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead, ίσως μοιάζει ταιριαστός ένας τόσο βαθυστόχαστος και πομπώδης τίτλος. Μία φράση που μπορεί να σημαίνει τα πάντα ή και τίποτα, τόσο σε μουσικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Μια ωδή στην απόκρυφη γνώση της ανθρώπινης ύπαρξης και του αιτιατού σύμπαντος. Χώρος και χρόνος, ύλη και ενέργεια –το Τάο της έννοιας του υπαρκτού– υλικού και άυλου, του απόλυτου και σχετικού χρόνου: ζεύγη που αντιδιαστέλλονται και αντιπαραβάλλονται απέναντι στο αιώνιο.
Όλα αυτά σε έναν και μόνο δίσκο; Κατάφεραν άραγε οι Τεξανοί, αφού πρώτα πέτυχαν να αποσπάσουν ένα τέλειο δεκάρι από το Pitchfork προ αμνημονεύτων χρόνων, να αγγίξουν την υπέρτατη αλήθεια υπηρετώντας την τέχνη της μουσικής μέσα σε ένα ευρύτερο «ροκ» πλαίσιο σε αυτήν την έβδομη δισκογραφική τους κατάθεση;
Φυσικά και όχι! Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν εδώ οι Trail Of Dead –και πιο συγκεκριμένα το κεντρικό δημιουργικό δίδυμο των Conrad Keely και Jason Reece– είναι να βουτάνε με περίσσιο χιούμορ και χωρίς ίχνος ντροπής στα μεγαλύτερα βάθη των απωθημένων τους ως εραστές του υπερβολικού και πομπώδους. Κάτι πασιφανές και στο artwork του εν λόγω δίσκου, σχεδιασμένου στο χέρι από τον πολυτάλαντο Keely. Έχοντας τη χαρά να κρατάω στα χέρια μου τη διπλή deluxe έκδοση του Tao Of The Dead, μπορώ με άνεση να διακρίνω μέσω του υπερφορτωμένου εξώφυλλου τις ξεκάθαρες Final Fantasy επιρροές, σε συνδυασμό με την έκδηλη graphic novel αισθητική του περιεχομένου να αντηχούν πέρα ως πέρα μια καταφανή επίθεση στις αισθήσεις των φίλων/ακροατών της μπάντας. Το ίδιο συμβαίνει και στο αμιγώς μουσικό μέρος.
Ως τετράδα πλέον και σε διάστημα μόλις δέκα ημερών, οι Trail Of Dead ηχογράφησαν δύο μουσικά μέρη σε διαφορετικό μουσικό κλειδί το καθένα. Το πρώτο, διάρκειας 35 λεπτών (που έδωσε και το όνομά του στον δίσκο), στο κλειδί του Ρε και το δεύτερο, διάρκειας 16 λεπτών, στο κλειδί του Φα. Και ενώ το πρώτο χωρίζεται σοφά σε έντεκα τραγούδια, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις πέντε συνθέσεις που αποτελούν το δεύτερο, ονόματι «Strange News From Another Planet» –το οποίο, αναγκαστικά, ακούγεται ως μία μακροσκελής σύνθεση. Η επιλογή προτίμησης αυτής της ιδιαίτερης δομής για το Tao Of The Dead έγινε ως μια μορφή φόρου τιμής στους ήρωες της παιδικής ηλικίας των Keely και Reece. Μπάντες όπως οι Pink Floyd, οι Rush και οι Yes έχουν άλλωστε σημαδέψει τους Τεξανούς με τον progressive χαρακτήρα των δίσκων τους. Και αν οι τελευταίοι επανήλθαν δυναμικά στο προσκήνιο με το προ διετίας εξαιρετικό Century Of Self, με το νέο τους άλμπουμ στοχεύουν πλέον στην ολική αποστασιοποίησή τους από τις νόρμες του σύγχρονου ηλεκτροφόρου κιθαριστικού ήχου.
Και σχεδόν το καταφέρνουν οι Trail Of Dead στο Tao Of The Dead. Με όλες τις προϋποθέσεις και τα εχέγγυα στη διάθεσή τους, μπουκάρουν στον δίσκο με δύο αξιομνημόνευτους δυναμίτες: το “Pure Radio Cosplay” και το (πρώτο single) “Summer Of All Dead Souls”, τα οποία και ροκάρουν με λυσσαλέα ορμή και μ’ εκείνη την αλάνθαστη κιθαριστική μανία που όλοι οι οπαδοί της μπάντας λατρεύουν. Αλλεπάλληλες εξάχορδες επιθέσεις και μελωδικά φωνητικά/τύμπανα υπό καταιγισμό βίαιων ραπισμάτων. Ειδικά το “Summer Of All Dead Souls” βάζει ήδη πλώρη για καλύτερο ίσως ροκ τραγούδι του '11 –όντας σύνθεση η οποία εμπεριέχει όλο το πάθος που καλλιτέχνες (όπως π.χ. ο ταλαίπωρος Billy Corgan) επί ματαίω επιζητούν για να αποδώσουν το κάτι ξεχωριστό στο εναλλακτικό ροκ του σήμερα. Ακολουθεί το “Cover The Days Like A Tidal Wave” με τα οι-Muse-συναντούν-τον-Vangelis- υφέρποντα ηλεκτρονικά στοιχεία να υπογραμμίζουν το τσουνάμι από κιθάρες, πριν ο δίσκος πάρει αναπάντεχα ήπια τροπή με μια τριπλέτα τραγουδιών όπου η μπάντα οικειοποιείται μια πιο εσωτερική δυναμική –έως ότου βέβαια εκραγεί εκ νέου στο δίλεπτο “Weight Of The Sun” με το ηφαιστειακό ρεφραίν.
Το πρώτο (και κυρίως) μέρος του CD κλείνει το παραδοσιακό indie rock “Ebb Away”, μετά του prog instrumental “The Fairlight Pendant” του οποίου το ηχητικό παραλήρημα εντυπωσιάζει. Όσον αφορά τώρα sτο δεύτερο μέρος, αυτό αποτελείται από το αυτόνομο δεκαεξάλεπτο “Strange News From Another Planet”, το οποίο και δρα σαν ένα αλλόκοτο coda σε έναν (ούτως ή άλλως) επικό δίσκο, ερχόμενο σε αντίθεση με τη μικρή διάρκεια των τραγουδιών που προηγήθηκαν αυτού –απαιτώντας την απόλυτη προσήλωση του ακροατή ώστε να εκτιμηθούν οι διαρκείς εναλλαγές του. Όσον δε αφορά στο μπόνους 30λεπτο(!!!) τζαμάρισμα “The Bubble Demo”, αυτό αναλώνεται σε χαλαρές δομικά αναμασήσεις του ήδη υπάρχοντος υλικού, αφαιρώντας πόντους από το σύνολο παρά προσθέτοντας. Κι εδώ οι Trail Of Dead πέφτουν στην παγίδα της υπερπροσφοράς ποσότητας, θυσιάζοντας την ποιότητα χωρίς προφανή λόγο.
Εναγκαλιζόμενοι λοιπόν τον progressive χαρακτήρα και μακριά πλέον από τους αρτίστικους περιορισμούς των μεγάλων labels, οι αναζωογονημένοι Trail Of Dead παρήγαγαν ένα γεμάτο θεματικό άλμπουμ, ικανοποιώντας κάθε ικμάδα καλλιτεχνικής έκφρασης όπως αυτή διαμορφώνεται μέσω εικόνας και ήχου. Μπορεί να μην πρωτοτυπούν, να μην παράγουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, όμως συνεχίζουν να εξελίσσονται ως μπάντα και να μας δίνουν ειλικρινείς και ενδιαφέρουσες καταθέσεις. Ελπίζω μόνο πως, αν τύχει και τους ξαναδούμε ζωντανά στη χώρα μας, να τους τιμήσουν περισσότεροι από καμιά πεντακοσαριά νοματαίοι. Το αξίζουν και με το παραπάνω...
