Τι σημαίνει προοδευτικός ήχος σήμερα, αλλά και σε συνάφεια με την κάθε εποχή που τίκτει έναν καινούργιο δίσκο στα ηλεκτρονικά ή τρισδιάστατα ράφια; Η απάντηση είναι μία και μοναδική: ο προοδευτικός ήχος δεν αφουγκράζεται μόνο (αναγκαστικά) τα μουσικά κελεύσματα της εποχής του, αλλά μετουσιώνει τις ανάσες της μαμής κοινωνίας σε ηχητικά πλέγματα. Έτσι γεννιέται όχι μόνο η πρωτοπορία, μα και η σύμπλευση της Τέχνης με την καθημερινότητα, ενώ αποφεύγεται το θανατερό μότο «Τέχνη για την Τέχνη» ή ακόμα χειρότερα το «κάνω rock ‘n’ roll για να «τρώω» κορασίδες».
Ποια κοινωνία αναγνωρίζει λοιπόν τους Maserati; Αυτή που σίγουρα αντιλήφθηκε πολύ γρήγορα πόσο εμβριθή ήταν τα τέκνα της όταν το 2000 εξέφρασαν ευθαρσώς ότι γνωρίζουν πώς να ποιήσουν ηχητικώς The Languange Of The Cities. Γιατί είναι ελάχιστες οι φορές που μια μπάντα φέρει την ευθύνη ενός τέτοιου λόγου, τολμώντας, εν ολίγοις, να συνθέσει την αρχιτεκτονική παρτιτούρα ως διαφυγή από την ευκολία του ατομικιστικού πεπραγμένου, το οποίο χρησιμοποιούν κατά κόρον οι περισσότερες ομάδες μουσικών. Και να που η πορεία (παρόλο το αναπότρεπτο φευγιό του ντράμερ τους Jerr Fucks τον προηγούμενο Νοέμβρη) οδηγεί τώρα τους Maserati του Pyramid Of The Sun έξωθεν των κατασκευών του σκυροδέματος και τους εμφυτεύει σε μία προγονική πορεία αμίμητου συμβολισμού.
Η Πυραμίδα του Ήλιου κρατάει λοιπόν το ανθρώπινο της κατασκευής (από την απαρχή του πολιτισμού όπως τον [ανα]γνωρίζουμε), οδηγώντας τον όμως πέρα από τον γαλάζιο πλανήτη, κοντά σε ό,τι οι κατασκευαστές του τρισδιάστατου πέτρινου τριγώνου λάτρευαν ως θεό –ως τον κυρίαρχο του πλανητικού μας συστήματος. Και για να αποδείξουν ότι κινούνται κεντρομόλα, οι Αμερικανοί αφηνιάζουν εκ νέου στις γνωστές ψυχεδελόμορφες και περιεκτικές κατασκευές τους, συνθέσεις όπου έχεις την αίσθηση πως μία ακόμα νότα, ένα ακόμα υπόστρωμα ήχου, μισή κόντρα ακόμα στα ντραμς, θα τις κατέστρεφε.
Έτσι, από τα κατακλυσμιαία “Ερείπια” στα κιτάπια του αρχέγονου γραπτού που υποδεικνύει ότι “Αυτοί Δεν Θα Υποφέρουν Πια Από Τη Δίψα”, η βελόνα (διότι κυκλοφορεί και σε βινύλιο ετούτο το κομψοτέχνημα) αποκαλύπτει και πάλι τη σχέση των εκ Τζόρτζια Αθηναίων με τα καλώδια των Kraftwerk, με τις σβησμένες παρτιτούρες του Zappa και με το τρέμολο της κιθάρας του Mike Oldfield. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά μόλις ανέφερα τρεις δημιουργικές παρουσίες που, επί καιρού τους, έθεσαν βάσεις περίσκεψης, αναμόχλευσης και επαναπροσδιορισμού.
Οι Maserati βέβαια έχουν ξαναμιλήσει γι’ αυτές τις εμμονές τους και κάποιες στοιβάδες ήχου τους τις έχουμε ξανακούσει σε προηγούμενες εργασίες –αλλά αυτό πραγματικά δεν σημαίνει τίποτα. Διότι στο Pyramid Of The Sun επιτυγχάνεται μια πρωτόφαντη ισορροπία. Είναι περίεργο, αλλά η απώλεια του θαυμάσιου μπατερίστα έκανε τους υπόλοιπους τρεις να στραφούν σε πηγές ρυθμολογικής ηχοτροπίας τις οποίες ναι μεν είχαν σε επίπεδο μετρονόμου, εδώ όμως πείραξαν ως προς το pitch και τους εντολοδόχους. Ένα περίεργο κράμα πυκνωτών και ξύλου χαρακτηρίζει τη χροιά των τυμπάνων και αυτό κάνει τον δίσκο ακόμα πιο γοητευτικό.
Δύσκολα θα ακούσετε στην πρόσφατη παραγωγή παραπάνω από δέκα πιο σύγχρονους δίσκους από το Pyramid Of The Sun. Είναι απροσμέτρητος ο σταθερός βηματισμός των Maserati από τα γενεσιουργά 1970s στο μελλοντικό σμάρι οικιστικών δομών, ενώ –ταυτόχρονα– το μυστήριο, η γνώση και το απόκρυφο λαμβάνουν (όπως και στην ψυχή κάθε Homo sapiens) σεβαστό ποσοστό δικαιοδοσίας προς την απόφαση της πυξίδας. Μιλάμε λοιπόν για ένα παράγωγο απόλυτα ισορροπημένης νοητικής διεργασίας, πέρα από στείρους περφεξιονισμούς, αυτοαναφορικότητες και αυτισμούς παντός είδους. Αν χορογραφείτο το Pyramid Of The Sun, οι πιρούετες θα είχαν και πάλι υπόσταση στον σημερινό, άκαρδο για το μπαλέτο, τσακισμένο κόσμο μας.
