Στην εποχή της τηλεταχύτητας, των τηλεταλέντων και οτιδήποτε άλλο σε «τηλε», η ιστορία του Charles Bradley μοιάζει απίστευτη. Ο κύριος αυτός ανακάλυψε τον James Brown στα 1960s και, από τότε, αυτό που έκανε ήταν να παίζει διασκευές των τραγουδιών του σε μικρά συνοικιακά μπαράκια! Το άλλο που έκανε ήταν να μαγειρεύει (βιοπορισμός ένεκα). Και στα δυο πάντως αποδείχθηκε καλός και μαζί τους ταξίδεψε στις τέσσερις μεριές της Αμερικής, περνώντας από μικρά και μεγάλα εστιατόρια –τα μπαρ παρέμεναν μικρά και συνοικιακά.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Bradley επέστρεψε στη γενέτειρα του (το Μπρούκλιν). Και εκεί που τραγουδούσε έτυχε κάποιο βράδυ να βρεθεί ο Gabriel Roth, ο υπεύθυνος δηλαδή για τον αναλογικό soul ήχο της Sharon Jones, των Budos Band, της Amy Winehouse και της Daptone Records γενικότερα. Εντυπωσιασμένος από τη φωνή του, ο Roth άνοιξε στον Bradley τις πόρτες των στούντιο της Dunham, ενώ στην παρέα προστέθηκε σύντομα και ο πολυοργανίστας Thomas Brenneck (συνθέτης και εγκέφαλος των Budos Band και Menahan Street Band). Κάπως έτσι άρχισε η δουλειά για το No Time For Dreaming, που, όσο και αν φαίνεται περίεργο, είναι το πρώτο άλμπουμ για τον Bradley, κι ας διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του (γεννήθηκε το 1948). Ξεκινά λοιπόν στη δισκογραφία τη στιγμή που οι περισσότεροι συνάδελφοί του έχουν αποχωρήσει μιας και τα εξήντα-φεύγα μόνο ιδανικά δεν φαντάζουν για να ξεκλειδώσουν τις πόρτες της μουσικής βιομηχανίας.
Αλλά το No Time For Dreaming σε αρπάζει από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η φωνή του Charles Bradley αποτελεί από μόνη της μια μικρή σύνοψη της αμερικάνικης soul και του R’n’B, ένα ηχητικό τοπίο όπου ο James Brown συναντά τον Wilson Pickett και τον Bobby Womack. Είναι ένας εκφραστικός χείμαρρος, ένα σπουδαίο εργαλείο που στα χέρια των Brenneck και Roth κυριολεκτικά μεγαλουργεί. Ο Bradley μοιάζει μάλιστα να είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει με τη φωνή του να αποτυπώσει τη φιλοσοφία και τον ηχητικό προσανατολισμό της εταιρείας με τον καλύτερο τρόπο : δεν αναβιώνει τα 1960s, απλά τραγουδά όσα έχει ζήσει σ’ αυτά. Τα δε τραγούδια του αποδεικνύονται μικρές ιστορίες, οι οποίες μιλούν για την Αμερική του σήμερα, μιλούν για τις σχέσεις των ανθρώπων, μιλούν με βαθύ συναίσθημα και γίνονται έτσι πειστικά.
Τίποτα πρωτότυπο, θα έλεγε βέβαια κανείς. Όμως η πρωτοτυπία δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Το No Time For Dreaming είναι στημένο πάνω στη φωνή του Bradley, αλλά σπουδαίο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα παίζουν και οι υπόλοιποι συντελεστές του –κυρίως η Menahan Street Band, το all-star σχήμα της Daptone Records. Μουσικοί, δηλαδή, που, εκτός του ότι γνωρίζουν πολύ καλά το συγκεκριμένο κομμάτι της soul, είναι και δηλωμένοι θαυμαστές του. Mε λίγα λόγια, γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν. Κάπως έτσι βρίσκεται η Sharon Jones να συμμετέχει στα φωνητικά, ο Victor “Ticklah” Axelrod (Antibalas Afrobeat Orchestra, Easy Star All- Stars) να παίζει hammond, ο Homer Steinweiss (των Dap Kings) στα τύμπανα και ο Dave Guy στην τρομπέτα. Οι ενορχηστρώσεις πάλι του Brenneck είναι εκείνες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν το No Time For Dreaming είναι μια σύγχρονη ηχογράφηση και όχι κάποια ηχογράφηση ξεχασμένη στο αρχείο της Stax.
Το No Time For Dreaming είναι δίσκος σκληρός, ο οποίος δεν μοιράζει ελπίδες και αισιοδοξία μα διατηρεί την ομορφιά και το ενδιαφέρον του σε όλη του τη διάρκεια. Ο Charles Bradley αφήνει στον ακροατή το τελικό συμπέρασμα, όντας λυρικός και συνάμα σκληρός, αρκούμενος στο να ψιθυρίζει τους στοίχους και να ουρλιάζει τις λέξεις, ενόσω τραγουδά τόσο για τη «χαμένη» Αμερική του (“No Time For Dreaming”, “The World Is Going Up In Flames”, “How Long”, “Trouble In The Land”) όσο και για μια «χαμένη» παλιά του αγάπη (“In You I Find Love”) με ίδια θλίψη και πόνο.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου δείχνει αρκετά πράγματα για το τι πρόκειται να ακούσει κανείς εδώ: ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας από έναν άνθρωπο με πίστη και ταλέντο, ο οποίος καταφέρνει να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο του όνειρο στη δισκογραφία, έστω και μετά από τόσα πολλά χρόνια. Μα πιο πολύ χαρούμενοι πιστεύω θα είναι όλοι αυτοί οι μουσικόφιλοι που αρέσκονται να δηλώνουν πως «δεν τα φτιάχνουν τόσο καλά όσο παλιά». Στο No Time For Dreaming, ο Charles Bradley έχει δώδεκα απαντήσεις να τους δώσει...
