Ο βασιλιάς των άκρων. Των άκρων του σώματος. Με οπτικό προπομπό το κλιπ του “Lotus Flower”, στο οποίο ο κύριος Yorke ασκεί μονάχος την τέχνη της κίνησης. Κοινώς, βάζει στο κόλπο τη σάρκα κι όλα τα παρελκόμενά της, μέσα από κολλαριστό, άσπρο πουκάμισο και ημίψηλο καπέλο. Πρωτόφαντα πράματα... Κάτι σαν φόρος τιμής στους μεγάλους rock σόουμεν του Νησιού. Σεξουαλικότητα, έρως, ναρκισσισμός, ενέργεια, έπος, αυτοκαταστροφή, ας μην καταφύγουμε σε αντιστοίχιση με ονόματα, δεν έχει νόημα. Δοσμένα μ' εκείνη τη γλυκιά συστολή του ανθρώπου που μόλις έχει αρχίσει να ανακαλύπτει το σώμα του, να το απενοχοποιεί, να το αποδέχεται, να το αγαπά, αφού πρώτα έχει κάνει την παραδοχή πως αυτή η εμπειρία τον αφορά. Όχι όμως αποκλειστικά σε επίπεδο ξερής ύλης, αλλά, κατά βάση, ως έκφραση/προέκταση της ίδιας του της ύπαρξης στον χώρο.
Μα κι ο ήχος! Κυρίως αυτός δηλαδή. Τα παλαμάκια στη ρυθμική ανοικοδόμηση του “Lotus Flower”, το σούρσιμο που οδηγεί στα κουπλέ του, το ισοκράτημα της ανάσας στις αποκλιμακώσεις του “Morning Mr. Magpie”, το χθόνιο μέτρημα στο “Give Up The Ghost”. Συν, βέβαια, το συνολικό ρυθμολογικό στήσιμο του άλμπουμ ως σύλληψη. Οι μπαγκέτες του Selway, έτσι όπως λεπτολογούν στα μήκη και τα πλάτη του kit του. Οι φουλ προγραμματισμένες ρυθμικές λεπτομέρειες (σταθερός αρωγός το πι σι, οι δείκτες με κατεύθυνση προς τα σύγχρονα τέκνα του σε L.A., Βερολίνο, Λονδίνο). Ακόμα κι οι ίδιες οι κιθάρες, που πολλές φορές λειτουργούν με τη λογική της ρυθμικής ανάδειξης, αντί μ' εκείνη της μελωδικής υποστήριξης. Η μελωδία επικοινωνείται κατά κύριο λόγο δια της πασίγνωστης φωνής.
Ακόμα κι αυτή, όμως, φτάνει η στιγμή να το μαρτυρήσει: «I will slip into the groove...», θα γλιστρήσω μέσα στο γκρουβ, θα χαθώ στη ζεστασιά του σώματος. Και πάλι με τη συστολή, το κοκκίνισμα της χορογραφίας του Yorke. Στο γκρουβ το εσώτερο δηλαδή, άνευ του ιδροκοπήματος της πίστας, της σεξουαλικής τελετουργίας και των λοιπών ενστίκτων. Εκείνο που ναι μεν ενεργοποιείται στις παρυφές της στυγνής βιολογίας, μα την ίδια στιγμή αναδεικνύει τον χώρο που καταλαμβάνει ο όγκος του σώματός σου, τις συντεταγμένες του, την κίνησή του, την καθημερινή χωροταξία του, και πώς αυτό το σύνολο αποτελεί, ουσιαστικά, την προβολή σου στον κόσμο των ανθρώπινων αισθήσεων. Εάν υποθέσουμε πως υφίσταται ένα μη σταθερό ηχητικό σημείο στο οποίο το σώμα εξαϋλώνεται και το άυλο σωματοποιείται, τότε εδώ επιχειρείται η προσέγγιση του...
Είναι ωραίοι οι Radiohead του The King Of Limbs. Μετά από πολύ καιρό, είναι ωραίοι.
