Οι Moldy Peaches ποτέ δεν ήταν μπάντα που παρακολουθούσα φανατικά. Επομένως, θεωρείστε δεδομένο ότι τα ίδια ισχύουν και για την προσωπική καριέρα του πρώην τραγουδιστή τους, Adam Green. Παρόλ’ αυτά, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ορκισμένος οπαδός κάποιου μουσικού για να καταλάβει τι ακριβώς διαδραματίζεται σε έναν δίσκο του. Μη σας πω ότι είναι μάλλον καλύτερο να μην έχει σχέση παθητικής συμπάθειας προς το αντικείμενο αξιολόγησής του, προκειμένου να εξάγει πιο αντικειμενικά συμπεράσματα. Όμως αυτό αφορά σε άλλη κουβέντα και όχι στο Minor Love, έκτο σόλο δισκογράφημα για τον κύριο Αδάμ Πράσινο.
Με την πρώτη κιόλας ακρόαση, δυο κύρια χαρακτηριστικά του άλμπουμ γίνονται άμεσα αντιληπτά. Πρώτον, ηχεί απελπιστικά πολύ σαν Julian Casablancas και άρα –κατά προέκταση– Lou Reed. Σε σημείο παρεξηγήσεως, για να είμαι πιο σαφής. Δεύτερον, έχουμε να κάνουμε με τραγούδια που δείχνουν να έχουν αποκηρύξει τον όρο παραμόρφωση. Ακουστικά λοιπόν και ηλεκτρακουστικά τα περισσότερα, με ένα μπάσο βγαλμένο από τη δεκαετία του 1970 και με τα κρουστά θαμμένα στο βάθος, όσον αφορά στην παραγωγή: απευθείας παραπομπή, επομένως, σε παλαιότερες δεκαετίες και στην αντίστοιχη τραγουδιστική γραφή.
Δεν θα ήταν βέβαια απαραίτητα κακό κάτι τέτοιο, εάν δεν γινόταν με τρόπο τόσο πιστό στον πρωτότυπο ήχο εκείνων των εποχών και αν τα περισσότερα τραγούδια εδώ μέσα δεν ηχούσαν όπως αυτά που τα ξεχνάς μισή ώρα μετά την ακρόαση... Διότι, εάν βασίζεις τον ήχο σου πάνω σε αρχικές ιδέες άλλων, καλό θα είναι (τουλάχιστον) να βάλεις μέσα τόσα προσωπικά στοιχεία του δικού σου στυλ, ώστε να δημιουργήσεις στον ακροατή την επιθυμία να σε ξανακούσει. Κάτι που ο Adam Green αγνοεί στο Minor Love.
Έτσι, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο ο οποίος στέκεται στη βαθμολογική βάση. Ναι μεν δεν σε χαλάει να τον βάλεις να ακούγεται στο παρασκήνιο, ενώ κάνεις άλλες δουλειές, δεν πρόκειται όμως ποτέ να απαιτήσει την αμέριστη προσοχή σου με τις ιδέες και τη διαφορετικότητά του. Ο Green ποτέ δεν ήταν άλλωστε ο «μεγάλος» συνθέτης, αλλά τουλάχιστον είχε μια έμφυτη τάση προς τον στιχουργικό κανιβαλισμό, ώστε να σου αφήνει κάτι να σκέφτεσαι μετά. Πλέον αυτό δεν υφίσταται. Ενώ σε άλλους η ωριμότητα φέρνει πιο μεστά μουσικά αποτελέσματα, στην περίπτωση του συγκεκριμένου δημιουργού φαίνεται να του στέρησε το πιο δυνατό του χαρτί.
