Wire - Red Barked Tree

Ορμώμενος από την ηχητική διαπάλη με σύγχρονά του (και παρεμφερή) πανκ μορφώματα, ο ήχος των Wire υπερκέρασε με άνεση την αφορμή, για να έρθει και να σχεδιάσει μια λεπτή γραμμή: έναν νέο όρο, ικανό να σκεπάσει κάτι πολύ παραπάνω από μια παθιασμένη μα συχνά συνθετικώς αδέξια μουσικο-κοινωνική αντίδραση.

Η αδιαφιλονίκητη αυτοχθονία των Wire στον χώρο του post-punk πατάει γερά πάνω στους τρεις πρώτους δίσκους τους, σε πρώτη φάση με το Pink Flag του 1977. Έναν δίσκο αφαιρετικό μεν, σαφώς ραφιναρισμένο δε –ειδικά σε σχέση με την (ενίοτε επίκτητη) ωμότητα της εποχής. Η θέση των χωροχρονικών δεδομένων του νέου ύφους καθορίζεται λοιπόν με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, όμως η ίδια η ηχητική κλίμακα των Wire θα ορίσει το Pink Flag ως ένα σημείο έναρξης και τερματισμού σε ταύτιση. Κι αυτό γιατί απευθείας η αφαιρετικότητα κρίνεται αφαιρετέα στα ακολουθούντα Chairs Missing και 154, τα οποία διαγράφουν μια καταφανώς ριζοσπαστική ηχοτοπική κατεύθυνση. Επιτρέποντας έτσι στο post-punk να μετεξελιχθεί σε art-punk.

Προσδίδοντας σαν βασικό εσωτερικό γνώρισμα στους Wire τη «συναίσθηση», εκείνοι ήταν πάντα οι πρώτοι που θα έβαζαν τη μουσική τους απέναντι. Καταλήγοντας να συνειδητοποιούν εξίσου την (εκ μέρους τους) δόμηση ενός νέου μουσικού υποείδους, την αναγκαιότητα της αξιοσημείωτης συνθετικής μεταβολής (στην πορεία), μα και τη διάλυση, όταν οι ιδέες στερέψανε και υπήρξαν επικρίσεις για τις, εν τω μεταξύ, μέτριες κυκλοφορίες.

Αυτή η συναίσθηση δεν λείπει από το φετινό Red Barked Tree. Ούτε η συναίσθηση ότι μπορούν να φτιάξουν έναν καλό δίσκο ακόμη και τώρα, που οι ανάγκες και τα άγχη της μουσικής είναι εντελώς διαφοροποιημένα σε σχέση με την πρώτη νιότη τους, αλλά ούτε και η συνειδητοποίηση του τι πρέπει να ρίξουν μέσα σε έναν σύγχρονο δίσκο.

Στο εκτεταμένο πλαίσιο του άλμπουμ, το σύνολο των προσανατολισμών που έχουν ακολουθηθεί από τους Wire στα διάφορα διαστήματα κάνει τουλάχιστον μία υποχθόνια εμφάνιση κάπου. Όχι σκόπιμα και καιροσκοπικά, αλλά εκ των πραγμάτων. Είτε αυτό έχει να κάνει με το πομπώδες “Please Take”, είτε με το ρυθμικό “Bad Worn Thing”, είτε με κάτι πιο παλιατζίδικο όπως το ομώνυμο “Red Barked Tree”, οι Άγγλοι δεν αφήνουν τίποτα δικό τους να πέσει κάτω. Δεν θέλουν ούτε τον Brian Eno να εξορίσουν από 'δω. Προφανώς και αποφεύγουν μια ενδεχόμενη αναβίωση του –ήδη ταλαίπωρα αναβιώσαντος post-punk– αφήνοντας παρολ’ αυτά το “Two Minutes” και το “Now Was” να λειτουργήσουν ως μια εξελιγμένη κατάφαση στον ισχυρισμό ότι, κάποτε, εκείνοι ήταν που έριξαν πρώτοι τον λίθο.

Με όλα λοιπόν τα δομικά στοιχεία των Wire, προοδευτικώς επικαιροποιημένα και με αμείωτη δυναμική, το Red Barked Tree δύναται να τους προσδώσει μια αμεσότητα πολύ ευρύτερη απ' όση είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τα τελευταία 30 χρόνια. Ικανοποιητικό ίσως για ένα από τα συγκροτήματα με τόσο αναντίστοιχη αναλογία συνεισφοράς και αποδοχής.