Sandwell District - Feed-Forward

Το παρόν θρέφει και εξελίσσει γερά techno παιδιά –άσε που δύναται να μεταστρέψει άπιστους πληθυσμούς στο γύρισμα μιας νύχτας. Γεγονός το μεν, σοβαρή πιθανότητα το δε. Ωστόσο, προτού φτάσουμε στο δια ταύτα, στα πώς και στα γιατί, σημαντική σημειολογική στάση: η Sandwell District, ως βερολινέζικος δισκογραφικός φορέας, λειτουργεί υπόγεια κοντά μια δεκαετία, εξυπηρετώντας τις εκφραστικές ανάγκες, μεταξύ άλλων, και των ατόμων που την τρέχουν (βλέπε Regis, Function, Silent Servant, αν και με τη μυστικοπαθή φύση των techno labels ποτέ δεν ξέρεις...). Οι Sandwell District, ως ηχητικό όχημα των παραπάνω ανδρών, καταρρίπτουν το σύνηθες παράδειγμα του μοναχικού techno παραγωγού, ακριβώς τη στιγμή εκείνη που επιλέγουν από κοινού να δημιουργήσουν το Feed-Forward στα πλαίσια μιας συλλογικότητας. Όχι διαμέσου εκείνης της φιλελεύθερης ανοχής, μα με πίστη στην ιδιαιτερότητα του κάθε μέρους, αλλά και την πρέπουσα αφοσίωση στον κοινό στόχο. Τέλος στάσης.

Βέβαια, μιας και κατόπιν απλών μαθηματικών υπολογισμών πρόκειται να καταλήξουμε (ξανά) στον περίφημο όρο «crossover» (ή ηχητικό άνοιγμα πέραν του οπαδικού πυρήνα ενός ιδιώματος), ας τον βγάλουμε κι αυτόν απ’ τη μέση. Διότι υπάρχει η οριζόντια διάνοιξη τύπου The Field ή Pantha Du Prince, οι οποίοι συγχρονίζουν το (minimal) techno με τις indie έξεις των καιρών, υπάρχει, καλή ώρα, κι αυτή των Sandwell District –η κάθετη, που ναι μεν λειτουργεί στα πιο αυστηρά όρια της παράδοσης του είδους, ωστόσο κερδίζει ακροατήριο γιατί καταφέρνει να διαχειριστεί τις όποιες σταθερές δημιουργικά. Συνεπώς, μένει να αναρωτηθούμε τι το ουσιαστικό αντιπροσωπεύει η χρήση όρων όπως «crossover», είτε στην περίπτωση της θετικής του χρήσης (η ευρύτερη αποδοχή ως κριτήριο ποιότητας), είτε στην αρνητική του έκφανση (ξεπούλημα στις ορέξεις της αγοράς). Τίποτα απολύτως. Καιρός να ξεμπερδεύουμε με τα πληθυσμιακά κριτήρια, κι έτσι κι αλλιώτικα.

Επί της ουσίας, το Feed-Forward των Sandwell District αναδιατάσσει το υδρόφιλο μέρος του techno λεξικού, γνωρίζοντας από τη φύση του πως, για κάθε δυο μόρια υδρογόνου, χρειάζεται κι ένα οξυγόνου. Πλάι στην υδραυλική εγκεφαλικότητα των Drexciya (πέραν της μηχανής, βάζει στην εξίσωση και το σώμα), φυσάει και κάμποσα κυβικά αέρινου ambient. Μέσα έτσι απ’ τους υποθαλάσσιους τρόπους του dub κώδικα, σε παίρνει και σε σηκώνει το αιώνιο μπιτ του Detroit techno. Λες και οι Gas του κυρίου Wolfgang Voigt αφήνουν τα απόκοσμα βάθη για να αναδυθούν προς ωκεάνια σημεία προσβάσιμα στην επίγεια ζωή, στον άνθρωπο και στην κινησιολογία του (νάτο πάλι το σώμα). Τελικά πλέεις ή αιωρείσαι; Ενώ τα καμένα techno 4/4 σου δίνουν την αίσθηση της εσαεί προώθησης, εκείνη η φρεναρισμένη ambience (της γνωστής λογικής «δεν πα να γκρεμίζεται το σύμπαν τριγύρω…») σε καθηλώνει σε στατική μακαριότητα. Τελικά κινείσαι ή μένεις στάσιμος; Μια ώρα από τούτο το υγρό χάπι της λήθης και τα ερωτήματα δεν θα έχουν την παραμικρή σημασία.

Αργά τη νύχτα, με τ' ακουστικά στ' αυτιά ή στους τέσσερις τοίχους του club. Αυστηρά.