Rowland S. Howard - Pop Crimes

Σκηνή 1η , Σπόρτινγκ 1982. Από τις πρώτες μου συναυλίες. Οι Birthday Party, ένα απόλυτο χάος. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, ο Cave έδινε συνέντευξη στον Γιάννη Πετρίδη και διάλεγε το “Famous Blue Raincoat” του Leonard Cohen ως το αγαπημένο του τραγούδι. Στη συναυλία, ο Rowland S. Howard έμοιαζε σαν καχεκτικό παιδί με τεράστια δάχτυλα.

Σκηνή 2η, Ρόδον 1987. Ο Rowland και ουσιαστικά όλοι οι These Immortal Souls εμφανίζονται ως συνοδευτική μπάντα του Nikki Sudden. O Nikki κυλιέται στα σπασμένα γυαλιά διασκευάζοντας το “My My, Hey Hey” του Neil Young. Ο Rowland παίζει για λίγο με το feedback και εγκαταλείπει τελευταίος τη σκηνή. Καθώς χαιρετάει, παρατηρώ ξανά ότι έχει πολύ μακριά δάχτυλα.

Σκηνή 3η, Βερολίνο 1988. Μέσα στα Φτερά του Έρωτα του Wenders ο Rowland με τους Crime & The City Solution κάνει κύκλους στη σκηνή τόσο έντονα που νομίζεις ότι θα της ανοίξει τρύπα. Τα δάχτυλά του δεν διακρίνονται.

Ιντερλούδιο: Οι Birthday Party, οι Crime & The City Solution –οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτεροι από τους Bad Seeds (sorry Nick)– εκείνη η πρώτη δισκάρα των These Immortal Souls, αλκοόλ, ναρκωτικά, εκπληκτικό παίξιμο κιθάρας, παραμόρφωση που θερίζει (θυμάσαι το King Ink;), τα blues με τους Crime πριν τα πιάσει στα χέρια του ο Jack White, ατμόσφαιρα πιο σκοτεινή από του Cave. Ανοίγω μεγάλο θέμα τώρα, αλλά, για να αντικαταστήσει τον Rowland, o Cave χρειάστηκε δύο κιθαρίστες: τον σταθερότατο ρυθμικά Mick Harvey μ’ αυτό το απίστευτο δεξί –βλέπε “The Mercy Seat”– και τον Blixa, ο οποίος του πρόσφερε όλη τη ρυθμολογία των Neubauten στο πιάτο και τον έκανε μάγκα.

Όμως, ενώ ο Cave ήξερε να τιθασεύει τη μούσα του και να την πείθει να του δίνει τραγούδια, ο Rowland της ζητούσε πάντα κάτι μονότονα μακρόσυρτα σεντόνια κιθαριστικών riff και αυτοκτονικών στίχων... Κατάφερε να τα κάνει να έχουν νόημα μόνο στο πρώτο των These Immortal Souls και στους Crime & The City Solution –αλλά εκεί υπήρχε η φωνή του Bonney, που θα μπορούσε να τραγουδήσει μελωδικά ακόμη και τον τηλεφωνικό κατάλογο (να μην ξεχάσω και τους Shotgun Wedding με τη Lydia Lunch).

Στο Pop Crimes, το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, συναντάμε δυνατά riff, τα τύμπανα του Mick Harvey (θυμίζουν τους πρώτους δίσκους των Bad Seeds) και τη θλίψη της φωνής του Rowland να απαγγέλλει μονότονα τα γνωστά θέματα: βροχή, μοναξιά, θάνατος. Με μεγάλη έκπληξη την παρουσία της Jonne Kandish των HTRK και με αρκετές καλές συνθέσεις, το Pop Crimes είναι ένα νοσταλγικά όμορφο άλμπουμ, που, ενώ δεν πλησιάζει τις καλύτερες στιγμές του Rowland S. Howard ούτε στην εποχή των Birthday Party, ούτε στην εποχή των Crime & The City Solution, ούτε καν στην εποχή των These Immortal Souls, έχει εκείνο το εξαιρετικό “The Golden Age Of Bloodshed” να το κλείνει. Και μαζί να κλείνει, πρόωρα, και την καριέρα του δημιουργού του.

Σκηνή 4η, Μελβούρνη 2009: Ο Rowland S. Howard πεθαίνει την τελευταία μέρα του χρόνου από καρκίνο στο συκώτι, περιμένοντας μια μεταμόσχευση που δεν έγινε ποτέ. Ευτυχώς τα δάχτυλά του θα τα ακούμε ξανά και ξανά να ταλαιπωρούν τις χορδές της αγαπημένης του Fender Jaguar.