White Lies - Ritual

Αφήνοντας τις indie ευαισθησίες μου κατά μέρος –υπεύθυνες για το γεγονός πως μάλλον συμπαθητικό βρήκα το προ διετίας ντεμπούτο των White Lies– βρέθηκα απέναντι στο δεύτερο πόνημα της εν λόγω μπάντας με περισσότερο κριτική ματιά. Αναμένοντας από τους Βρετανούς είτε να διαψεύσουν παντελώς τους επικριτές τους, είτε να τους επιβεβαιώσουν πανηγυρικά. Βλέπετε, το To Lose My Life κατηγορήθηκε, όχι άδικα, ως ένα ξεπατίκωμα ολόκληρου του post-punk κινήματος, γεμάτο κλισέ τσιτάτα περί έρωτα και θανάτου που περισσότερο περιμένεις να βρεις σε λεύκωμα κοριτσιού της Γ’ Γυμνασίου, παρά στους στίχους ενός «ροκ» CD.

Όπως και ο προκάτοχός του, το Ritual έρχεται μέσα στο καταχείμωνο, για να προϋπαντήσει μια νέα μουσική χρονιά στην εμβρυική της ακόμα κατάσταση –αφού τον Ιανουάριο λίγες αξιόλογες κυκλοφορίες βλέπουν τα ράφια των δισκοπωλείων, ούτως ή άλλως. Και ξεκινάω από τα προφανή. Αν το εξώφυλλο ενός δίσκου δικαιούνταν ποτέ να χαρακτηρίσει το περιεχόμενό του, τότε είναι αυτό εδώ. Το απροκάλυπτο κοπιάρισμα του ανάλογου artwork από το Without You I'm Nothing των Placebo είναι τόσο έκδηλο (έστω σε μια πιο «κιουμπρική» εκδοχή), ώστε ανάθεμα κι αν δεν προδιαθέτει για επιφυλακτική –το λιγότερο– ανάγνωση των μουσικών αράδων του περιεχομένου. Και τι περιεχόμενο! Υπερ-πομπώδες μουσικά και εφηβικής άγνοιας κινδύνου στιχουργικά, το Ritual περιέχει τόσες αναφορές σε κάτι άλλο, ώστε το να διακρίνεις τη μοναδικότητα των White Lies φαντάζει τελικά αδύνατο.

Και τι δεν βάζουν στο τεράστιο μουσικό τους μίξερ οι Βρετανοί... Από Human League, Tears For Fears, Duran Duran και Joy Division (φυσικά), έως Cure, Depeche Mode και Echo & The Bunnymen. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα ολοκληρωτικό tribute στις μπάντες των 1980s δίχως καμία ενοχή και φυσικά χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Τρέχοντας να προλάβουν το τελευταίο βαγόνι της μουσικής αναβίωσης της παραπάνω δεκαετίας –και βέβαια της εμπορικής επιτυχίας που αυτή απολαμβάνει– οι White Lies προσέλαβαν τον «πολύ» Alan Moulder για τη θέση πίσω από την κονσόλα, τοποθέτησαν τα σύνθια σε κοινή θέα, έδωσαν ακόμα μεγαλύτερο όγκο στις μπασογραμμές και πασπάλισαν με ηλεκτρονικά στοιχεία το αποτέλεσμα. Η παραπάνω τελετουργία απέφερε πράγματι καρπούς ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο, σε βαθμό μάλιστα που να χαρακτηρίσει τον δίσκο ακόμα και σε επίπεδο ονομασίας.

Ερμηνευτικά τώρα, το τρίο από το δυτικό Λονδίνο βαδίζει σταθερά στα βήματα που χάραξαν πριν από αυτούς οι Interpol και οι Editors στα 00's, αλλά με πολύ μεγαλύτερη έμφαση στα ανθεμικά ρεφρέν, τα οποία δίνουν και πέρνουν καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, δημιουργώντας την εντύπωση (μεμονωμένα σε κάθε τραγούδι) πως ο Harry McVeigh δίνει τη φωνητική παράσταση της ζωής του. Όμως, στο σύνολο των 12 επιλογών, αποδεικνύεται επαναλαμβανόμενος σε βαθμό κουραστικό. Δεν τον βοηθούν επίσης οι στίχοι του μπασίστα Charles «θα-ήθελα-να-με-λένε-Nick» Cave, οι οποίοι ακούγονται ακόμα πιο επιτηδευμένοι, ψευδορομαντικοί και τάχα μου σκοτεινοί από εκείνους στο To Lose My Life...

Εποφθαλμιώντας την επιτυχία συγκροτημάτων όπως οι Killers, οι White Lies έχασαν το στοίχημα καθώς απέτυχαν να αφομοιώσουν τις επιρροές τους, αρκούμενοι μόνο στο να αντιγράψουν τους μουσικούς τους ήρωες. Το Ritual δεν αποτελεί μεν κάποιου είδους καταστροφή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπηρεττεί κάποια ιδιαίτερη αρετή, κινούμενο διαρκώς στη μετριότητα. Και θα κλείσω με μια ερώτηση προς όσους τους προτιμούσαν πριν αλλάξουν όνομα και μουσική κατεύθυνση: είχαν άραγε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν κόπιαραν στεγνά τους Franz Ferdinand ως Fear Of Flying;