RPA & The United Nations Of Sound - United Nations Of Sound

Αντιστρέφοντας τη σειρά των πράξεων και παραθέτοντας την τελική ετυμηγορία στην κορυφή του κειμένου, το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του Richard Ashcroft συνιστά ένα απευκταίο άκουσμα.

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, ο Aschcroft –μαζί με τον McCabe και τους λοιπούς Verve– σφυρηλάτησαν ένα από τα πιο περιπετειώδη και (μερικώς) καινοτόμα στρώματα ήχου στο βρετανικό τοπίο του πρώτου μισού των 1990s, διανύοντας ικανή απόσταση ανάμεσα στη νεοψυχεδέλεια και στο shoegaze. Αρκούμενοι ίσως, βέβαια, στις δάφνες ενός cult στάτους αμήχανα σκιαγραφημένου στις γκρίζες αποχρώσεις των οπιούχων ψευδαισθήσεων και του ευαγγελιζόμενου πόνου της απώλειας: η σαμανική ερμηνεία και τα σπειροειδή ακόρντα στο οριακό A Northern Soul μπορούν να πείσουν για του λόγου το αληθές. Το δε φλερτ με το (υγιές) mainstream ξεκίνησε με το brit-rock τοτέμ του Urban Hymns και συνεχίστηκε με τα μεταγενέστερα προσωπικά άλμπουμ –περισσότερο χρήσιμα προς επίρρωση των ερμηνευτικών του αρετών (για ορισμένους άλλωστε αποτελεί πνευματικό απόγονο των Jagger και Morrison!), παρά φέροντα σημαίνουσα μουσική αυταξία. Ξέχωρα, βέβαια, από μια χούφτα συμπαθητικών singles (“A Song For The Lovers”,”Check The Meaning”, “Break The Night With Colour”).

Η ανωτέρω μουσικογραφιάδικη αναδρομή μπορεί να σβηστεί μονοκοντυλιά: ενθάδε κείται ο Richard Ashcroft, χαιρετίστε τον RPA και τα Ηνωμένα Έθνη του Ήχου –κοντολογίς, πιο στομφώδες όνομα πεθαίνεις!

Στρατολογώντας εγνωσμένης αξίας session μουσικούς –όπως τον κιθαρίστα της Mary J. Blige Steve Wyreman ή τον gospel μουσικό Derrick Wright– o Richard Ashcroft του United Nations Of Sound κάνει τη στρατηγική επιλογή να προσφέρει τη θέση του παραγωγού στον hip-hoper NoID, ο οποίος του ανταποδίδει τη χάρη ψεκάζοντας τις απολήξεις της ονομασίας του παντού μέσα στο άλμπουμ. Οι μουσικοί, καθ’ όλα άξιοι, βαδίζουν στα τελείως πεπατημένα και τετριμμένα, λες και ο διακόπτης βρίσκεται μόνιμα στο «default». Ο δε RPA την έχει πλέον δει διασταύρωση Barry White, M People και καρικατούρας του εαυτού του: από τα «ooh» και «yeah!» των “Born Again” και “This Thing Called Life” ως την ξεδοντιασμένη blues ερμηνεία στο “How Deep Is Your Man” (του John Lee Hooker) και τα τραβηγμένο από τα μαλλιά «na na na na» τύπου “Hey Jude” στο single “Are You Ready”, προσπαθεί να απογαλακτιστεί από την ηχητική μανιέρα του παρελθόντος και να κατακτήσει νέες κορυφές.

Μόνο που αποτυγχάνει. Παταγωδώς. Στο απόλυτο ναδίρ του (“Royal Highness”), αφού προηγουμένως μας έχει λιβανίσει τη λατρεία του για τη Ζωή και τη Μουσική (στο τέλος μάλιστα του booklet απεικονίζεται σε θερμούς ασπασμούς με την κυρία του), μας τραγουδά –ραπαριστός και τριπαριστός– ότι «I wanna ride in my mind ’til the morning sunshine» σε medley με το “This Thing Called Life”. Εικάζω ότι θα μπορούσε να αποτελέσει φίνο ηχητικό χαλί σε ντεμέκ gangsta rap βιντεοκλίπ, με τον RPA να μοιράζει αφειδώς δεξιά και αριστερά R’n’B μπατσάκια.

Συνοψίζοντας, μείνετε εμφατικά μακριά από αυτό το ανούσιο πόνημα, ακόμα και αν σας δωροδοκήσουν για να υποκύψετε. Δυνητικά, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως εξέχον παράδειγμα προς αποφυγή για τον κομπορρήμονα Liam Gallagher, ο οποίος ονειρεύεται α-λα-Oasis δόξες με τους όχι και τόσο νεόκοπους Beady Eye. Οσάκις, βέβαια, θα προβαίνει σε πνευματώδεις και εύγλωττες δηλώσεις τύπου «I don’t fucking read Oscar Wilde or shit like that. I just get a fucking guitar and give it a fucking kick around the room», μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι: μια μίνιμουμ ανεπιτήδευτα κάφρικη ποιότητα θα την έχει στο τσεπάκι...