Μα τι κόλπο είναι αυτό; Τρελός σεβασμός στο management των αιθαλών Σκωτσεζο-αυστραλο-άγγλων (γεια σου Κοινοπολιτεία με τα παλικάρια σου!). Από τη μία, μαθαίνεις από πρώτο χέρι τα τερτίπια της μουσικής βιομηχανίας, από την άλλη όμως απολαμβάνεις κολπέτα σαν και τούτη την έκδοση. Πώς αλλιώς μπορείς να πράξεις από το να βγάλεις το καπέλο σε αυτόν που σκέφθηκε μια τέτοια πατέντα για τη διασύνδεση των AC/DC με το soundtrack του Iron Man 2; Το πρώτο Iron Man, εκτός του ότι ήταν καλύτερη ταινία από τον επίγονό του, είχε χαρακτηρισθεί και από το μνημειώδες ριφ του ομώνυμου τραγουδιού των Black Sabbath –το οποίο τίναζε ευδαιμονικά τα ώτα, καθώς πατεράδες και υιοί παρακολουθούσαν τα ζενερίκ να πέφτουν στο τέλος της ταινίας. Στο νούμερο δύο όμως έγινε αλλαγή φρουράς και οι AC/DC με το “Shoot To Thrill” στην αρχή και με το “Highway To Hell” στο φινάλε περικύκλωναν την ταινία –και να πάλι πατήρ και υιός να κουνάνε κρανία ρυθμικά πάνω στις πολυθρόνες του multiplex...
Προσωπικά νόμιζα ότι θα σταματούσε εκεί η σχέση του Συνεχόμενου/Εναλλασσόμενου ρεύματος με το φιλμ του Jon Favreau, μα άλλες ήταν οι βουλές του κυρίου Angus Young. Πάρε λοιπόν (έρμε πατέρα) μία διπλή έκδοση CD/DVD με τραγούδια από όλο το εύρος της καριέρας των πολυθρύλητων στο πρώτο σκέλος και μία συλλογή από βίντεο στο δεύτερο –είτε σχετιζόμενα με τη σύμπλευση AC/CD & Iron Man είτε με live εικονογραφήσεις της μπάντας (πάλι από όλες τις περιόδους). Επίσης: σκληρόδετο και με χρώματα απαστράπτοντα (για να φαίνεται στο ράφι) το περιτύλιγμα• πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο συνοδευτικό βιβλιαρίδιο• και κείμενο από τον David Fricke του Rolling Stone, το οποίο επιβεβαιώνει αυτό που υποψιαζόμασταν εδώ και κάτι μήνες. Ότι δηλαδή άλλοι (βλέπε U2) υπέγραψαν αίτηση πριν μερικά χρόνια για την κάλυψη της θέσης της μεγαλύτερης μπάντας του πλανήτη (κατά τα λεγόμενα του Bono, όπως ίσως θυμάστε) μα τελικά είναι οι παρόντες κύριοι που, εδώ κι ενάμισι χρόνο (από όταν δηλαδή ο Μαύρος Πάγος κάλυψε τα δισκοπωλεία), έχουν αλώσει στάδια και προσοχή του κόσμου: απόδειξη και η περσινή καταπληκτική βραδιά που βιώσαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Και σαν επιστέγασμα δημοφιλίας, οι Αυστραλοί έκαναν και τούτη τη κίνηση, συνδέοντας απόλυτα την ισχύ του AC/DC λογοτύπου με το Iron Man 2, κάτι που σημαίνει άπιαστη (και αυτονόητη) προβολή στις Η.Π.Α. Δεν πρόκειται για το ύψιστο best of της μπάντας (λείπει π.χ. το “For Those About To Rock”…), είναι όμως υπέροχο σαν πακέτο κι επίσης είναι κατάλληλο ώστε να εισάγετε τον προαναφερθέντα υιό (ή, εναλλακτικά, τον βερτικό μικροξάδελφο, τον κάκιστο γκόμενο που ακούει μόνο indie, τη βαρετή τυπαία η οποία ακούει μόνο Archive) στο διαχρονικό rock ‘n’ roll.
