Η έννοια του ντουέτο στην αλτερνατίβα του 21ου αιώνα (από τα αντρόγυνα στιλ White Stripes, μέχρι τις Coco Rosie) πήρε διαστάσεις πανδημίας, κυμαινόμενη από τη μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι τα πιο χαρακτηριστικά σουπλά της indie μουσικοπαραγωγής. Τα αδέρφια Stone, ο Angus και η Julia, έρχονται από τη χώρα του μαλλιού και των καγκουρό και το Down The Way είναι ουσιαστικά το δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο, μετά από μια σωρεία EP και το A Book Like This, οδηγεί την υπόθεσή τους σε πιο ενήλικα και ολοκληρωμένα μουσικά αποτελέσματα.
Ενδιαφέρον άκουσμα. Περιμένετε μια μίνιμαλ μουσική αισθητική, βασισμένη σε κιθάρα και λογής-λογής κρουστά. Κάτι σε folk pop δωματίου, αλλά με ξεκάθαρο κλείσιμο του ματιού και σε πιο americana φόρμες (“On The Road”, “Hush”) και παραγωγή με (καλώς νοούμενο) ποπ αέρα. Στακάτες κιθάρες, όσα ξεσπάσματα χρειάζονται στη μουσική σύνθεση και μια ενορχήστρωση που πατάει σε τσέλα και τρομπόνια, αποφεύγοντας τις μανιέρες και τα φορτωμένα «κουζινικά» της indie φάσης (κάτι playskool πιάνα και ξυλόφωνα δηλαδή). Στην ερμηνεία πάλι έχεις ποικιλομορφία. Ενώ κατά βάση υπάρχει μια back-2-back ερμηνεία από τα αδέρφια (και ελάχιστα κομμάτια με συνοδευτικά φωνητικά του ενός στον άλλο) η αίσθηση του τραγουδιού σου αφήνει μια ομοιόμορφη γεύση. Η Julia έχει αέρινη, σχεδόν παιδική φωνή, η οποία δείχνει να έχει αφομοιώσει το καλό alternative των 1990s (νταξ δεν είναι και η τραγουδίστρια των Sundays, αλλά δεν θα της πάρεις το κεφάλι) ενώ ο Angus διαθέτει ένα χαρακτηριστικό –σχεδόν θηλυπρεπές– φαλτσέτο στη φωνή του, που σου δημιουργεί αμέσως την εικόνα αυτού που τραγουδάει. Πόσο μάλλον όταν το σύνολο των τραγουδιών έχει κι ένα προσωπικό στίγμα γραφής, διανθισμένο τόσο με χιούμορ όσο και με συναισθηματική φόρτιση.
Το Down The Way των Angus & Julia Stone αποδεικνύεται ένας άκρως όμορφος δίσκος, χωρίς ωστόσο να είναι συγκλονιστικός. Μελωδικός, με ρεφρέν τα οποία σου μένουν αναδεικνύει ταυτόχρονα και εξέλιξη εκ μέρους των δημιουργών του, συγκριτικά με το προ τριετίας ντεμπούτο τους. Τα αδέρφια Stone δείχνουν εδώ ότι διαθέτουν ταλέντο και κατορθώνουν, με τη χαρακτηριστική εξ’ αίματος χημεία τους, να το εκφράσουν σε μια δουλειά με διακριτική ακουστική προσέγγιση, ακριβείς τοποθετήσεις εντός κι εκτός μουσικών νορμών και χωρίς περιττές δηθενιές, από εκείνες που τόσο συχνά πια πασχίζουν τα indie σχήματα να προβάλλουν –από τη συναισθηματική μιζέρια μέχρι τις weirdo αβρότητες.
