Ορισμένες φορές στη μουσική υπάρχουν νησίδες που για να τις προσεγγίσεις πρέπει κάποιος να σε οδηγήσει. Οι Triffids είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Αν δεν σε «ξεσηκώσει» κάποιος ακροατής των 1980s για να τους ανακαλύψεις, πιθανόν μια ζωή να παραμείνεις στην άγνοια. Γιατί η πορεία τέτοιων σχημάτων υπήρξε ταπεινή, χαμηλόφωνη και ουσιαστική, χωρίς φανφάρες και αστερόσκονη του μάρκετινγκ. Ποτέ δεν απασχόλησαν τα περιοδικά, αν και η προσωπική ζωή των μελών τους θα μπορούσε άνετα να γεμίσει μπόλικες σελίδες tabloid παλιοφυλλάδων.
Η μόνη εικασία που μπορούμε να ασφάλεια να αναπαράξουμε, λόγω αυτής καθαυτής της «άγνοιας», είναι ότι όλες οι μπάντες εκείνης της εποχής που έδρασαν στην Αυστραλία έφτιαξαν μια σκηνή με πραγματική λατρεία για τη δημιουργία. Τούτη η «σιωπηλή», σκηνή η οποία έβραζε και παραλίγο να θαφτεί στη συλλογική λήθη, βρίσκει τη διέξοδο με συλλογές όπως αυτό το best of. Καταρχήν, λοιπόν, θετική η κυκλοφορία. Από εκεί και πέρα, η διάρθρωση του Wide Open Road των Triffids προσεγγίζει το υποδειγματικό. Βρίσκουμε κομμάτια σαν τον ομώνυμο ύμνο των ύστερων 1980s ή το εφηβικά αθώο (στο πρώτο άκουσμα) “Bury Me Deep In Love” να μπλέκονται αρμονικά με το καταραμένο “Kathy Knows”, το “Raining Pleasure” –που ενέπνευσε την πατρινή μπάντα– και το “Red Pony”, η μελωδία του οποίου μοιάζει εντυπωμένη στο υποσυνείδητό σου. Με λίγα λόγια, μια συλλογή που δεν εμμένει στην εμπορικότητα, αλλά προσφέρει μια ευκαιρία για μια βαθύτερη και αναλυτικότερη ματιά στα πεπραγμένα των Αυστραλών.
Αν κάποιος βέβαια θελήσει πάση θυσία να βρει ψεγάδια, θα τα καταφέρει. Γιατί, από τη φύση τους, αυτά τα best of εγχειρήματα ξεκινούν με το ντεζαβαντάζ της αντιπροσώπευσης: καμιά συλλογή δεν πρόκειται ποτέ να καλύψει στο 100% μια ποικιλόμορφη και ποιοτικά ενιαία μπάντα σαν τους Triffids. Ασχέτως αυτής της ολιστικής σύλληψης μιας καριέρας, πάντως, τούτη η συλλογή επιτελεί άξια τον σκοπό της. Και αποκτά μια πρόσθετη επικαιρότητα λόγω της παράστασης A Secret In The Shape Of A Song, όπου τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας και οι σπουδαίοι φίλοι τους μαζεύτηκαν για να παίξουν τα τραγούδια του πρόωρα θανόντος David McComb. Δίνοντας την ευκαιρία μιας καθυστερημένης γνωριμίας με το συγκρότημα από το Περθ της Αυστραλίας για όσους –όπως ο γράφων – δεν είχαν τη δέσουσα για συναυλιακά δρώμενα ηλικία το 1987, όταν οι Triffids ανέβηκαν στη σκηνή του Ρόδον.
