Ο Ιανουάριος και ο Απρίλιος του τρέχοντος έτους υπήρξαν κομβικής σημασίας για τον Hawksley Workman (κατά κόσμο Ryan Corrigan). Επέλεξε τον πρώτο για να κυκλοφορήσει με τον πατροπαράδοτο τρόπο το όγδοο πόνημά του, με την ονομασία Meat και τον δεύτερο για το έτερο Milk, κάνοντας διαθέσιμα τα τραγούδια του σταδιακά μέσω διαδικτύου (στις Η.Π.Α. δόθηκε για αποκλειστική διάθεση μέσω iTunes). Δύο πολύ διαφορετικοί δίσκοι για τον πολυ-ταλαντούχο Καναδό, ο οποίος επιχειρεί να τραβήξει την προσοχή και να γίνει αρεστός πέρα από τη γενέτειρά του, ειδικά στους γείτονες.
Το αν θα τα καταφέρει θα το δείξει ο καιρός. Όσον αφορά στο περιεχόμενο των δίσκων αυτών ίσως θα ήταν καλύτερα να αναφερθούμε σε καθέναν από αυτούς ξεχωριστά, μιας και ο ίδιος ο Workman τους διαχώρισε κυκλοφορώντας τους με τρεις-τέσσερις μήνες διαφορά ενώ πάντα αναφέρεται σε αυτούς ως δύο διαφορετικές οντότητες. Ωστόσο, η άνωθεν βαθμολογία αφορά και τους δύο ως σύνολο, καθώς πλέον κυκλοφορούν και ως διπλό άλμπουμ υπό την διττή ονομασία Meat/Milk. Οποία σύγχυση!!! Έχοντας ακούσει και τα δύο δισκάκια διεξοδικά, συμπεραίνω πως όντως έχουμε να κάνουμε με δύο αρκετά διαφορετικά πράγματα, τόσο σε ύφος αλλά και σε συνθετική ποιότητα. Όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Hawksley Workman, το Meat περιέχει την πιο «σοβαρή» προσπάθειά του ενώ για το Milk διάλεξε μια πιο πειραματική και ανάλαφρη προσέγγιση. Και, δυστυχώς για τον ίδιο, αυτό φαίνεται να υπονομεύει το σύνολο της προσπάθειάς του.
Το Meat περιέχει στιγμές εξαιρετικής δημιουργικής διαύγειας, όπως το πονεμένο “Song For Sarah Jane”, το γλυκύτατο “Baby Mosquito” ή το ειρωνικό, πολιτικά προσκείμενο, “And The Government Will Protect The Mighty” και το οκτάλεπτο “You Don’t Just Want To Break Me (You Want To Tear Me Apart)”, όπου ο Workman ξεσπαθώνει στο κρεσέντο με τη συνοδεία gospel χορωδίας –αφού πρώτα αναλογίζεται τον πόνο του χωρισμού, με τα μπάσα και τα κρουστά να γίνονται ολοένα και πιο αιχμηρά και την κιθάρα να κλέβει την παράσταση στο coda. Άλλα highlights εντοπίζονται στο α-λα-καμπαρέ “Depress My Hangover Sunday” και στη φωτεινή κιθαριστική ποπ των “French Girl In L.A.” και “(The Happiest Day I Know Is A) Tokyo Bicycle”. Αλλά τι αντιπροτείνει το Milk; Εύπεπτη ηλεκτρονική ποπ ηχογραφημένη στη Στοκχόλμη (αντί του δικού του στούντιο στο Οντάριο) με διαλλείματα πραγματικής τραγουδοποιίας, όπως το εξαιρετικό “Devastating”. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα κι εδώ –τα χορευτικά “Who Do They Kiss?” και “We Dance To Yesterday” άνετα θα μπορούσαν να υπερκεράσουν, με την κατάλληλη προώθηση, τραγούδια τύπων σαν τον Mika στο MTV. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το Milk αποτελεί δίσκο ο οποίος δικαιολογεί κάποιον ιδιαίτερο ντόρο, ειδικά όταν «κάθεται» δίπλα στο πολύ ανώτερο Meat. Και πόσο μάλλον όταν στιχουργικά αναλώνεται σε εκνευριστικό βαθμό σε φτηνές ευκολίες. Και αναφέρομαι στην τριπλέτα τραγουδιών “Suicidekick”, “Warhols Portrait Of Gretzky”, Stay Drunk And Keep Fucking”, όπου το ψευδοπροκλητικό καταντά ενοχλητικό λόγω της επανάληψης της λέξης fuck και των παραγώγων της.
Ίσως ο Workman θα έπρεπε να φανεί πιο αυστηρός με τον εαυτό του και τις επιλογές του στο τι υλικό κυκλοφορεί, αν όντως επιθυμεί να κάνει τη διαφορά. Γιατί για κάθε Meat υπάρχουν δεκάδες Milk εκεί έξω με σκοπό να ακουστούν και να ξεχαστούν σε χρόνο dt. Σαν συνοδευτικό-bonus cd φυσικά δεν βλάπτει αλλά η συνύπαρξη και των δύο δίσκων εδώ, συνυπολογιζόμενη στην τελική σούμα, σίγουρα αφαιρεί πόντους από το συνολικό εγχείρημα. Και είναι κρίμα.
