Πίστευα ότι μόνο σε προχωρημένο στάδιο ύπνωσης θα μπορούσε κάποιος με μεταλλικό παρελθόν να θυμάται το όνομα Stratovarius. Οι Φινλανδοί όμως δεν δείχνουν να πτοούνται ούτε από την επιλεκτική μνήμη κάποιων, ούτε από τους χρόνιους δικαστικούς αγώνες με τις δισκογραφικές, αλλά ούτε κι από την αποχώρηση του τελευταίου της παλιάς φρουράς, Timo Tolkki. O κιθαρίστας που κατάφερε να τους βγάλει έξω από τα όρια της παγωμένης χώρας τους και να τους καταστήσει υπολογίσιμη δύναμη ακόμα και στην Άπω Ανατολή με τα βιρτουόζικα arpeggios του, έριξε λοιπόν μαύρη πέτρα χωρίς να διεκδικήσει πολλά-πολλά. Και κίνησε για να φτιάξει τη δική του καινούργια επιχείρηση... Με συγχωρείτε, μπάντα ήθελα να πω. Οι Stratovarius από την άλλη, αφού τον ξεπροβόδισαν, δεν έμειναν να θρηνούν τον χαμό του. Αντίθετα, έβγαλαν αμέσως από τον φούρνο μικροκυμάτων τον αντικαταστάτη του, τον Matias Kupiainen, ο οποίος φαίνεται ότι μέχρι στιγμής πληροί όσα στάνταρ έχει θέσει η μπάντα. Ο χρόνος (νεκροψία) θα δείξει βέβαια αν έχει εγγύηση πάνω από 5 έτη.
Το – κατά τα φαινόμενα – νέο ξεκίνημα των Stratovarious σηματοδοτείται από την κυκλοφορία του Polaris. Το οποίο κινείται στο γνωστό power και συμφωνικό metal σκηνικό, με τις απαραίτητες εδώ κι εκεί ατμοσφαιρικές στιγμές και τις δακρύβρεχτες μπαλάντες, με κύριο όμως σημείο αιχμής τα γκαζωμένα riffs και τα επικά ξεσπάσματα. Οι Statovarius, μετά από σχεδόν 25 χρόνια καριέρας, ξέρουν άλλωστε καλά ότι για να θεωρείται ισορροπημένος ένας δίσκος χρειάζεται και ποικιλία. Έτσι το Polaris ισορροπεί ανάμεσα σε γρήγορους κι αργούς ρυθμούς, χωρίς να λείπουν και οι mid-tempo στιγμές. Ο Kotipelto επίσης στα φωνητικά μοιράζει απλόχερα μελοδραματικές ψηλές νότες, ενώ γράφει και στίχους για ουρανούς, κάστρα, έρωτες και ωκεανούς, όσο ο Jens Johansson (στο πιάνο και στα πλήκτρα) ναρκισσεύεται και σπρώχνει με δύναμη το όχημα των Stratovarius σε μια prog εφετζίδικη κατεύθυνση. Οι προσθήκες από τη μία hapsichord (“Blind”) και βιολιού, με απώτερο στόχο το γέμισμα του ήχου, και οι εμβατηριακοι ρυθμοί από την άλλη (“King Of Nothing”) φτιάχνουν ένα ιδιαίτερα φορτωμένο σκηνικό. Στα της κιθάρας ειδικότερα, ο δεξιοτέχνης Kupiainen δείχνει ότι γνωρίζει πολύ καλά το μονοπάτι όπου εκινείτο ο Timo Tolkki, κυρίως όμως ξέρει ότι η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και μάλλον άνιση. Έτσι παίζει τα arpeggios με φειδώ και τα γκαζωμένα solos με θρησκευτική προσήλωση στο δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του, δείχνοντας ιδιαίτερα μετρημένος – μέχρι τουλάχιστον να αφομοιωθεί πλήρως στους Statovarius. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει μεν να ακούγεται πολύ σωστός και να βγάζει έναν πολύ μελωδικό και καθαρό ήχο στην κιθάρα, μοιάζει όμως κάπου χάνει την αίσθηση του αυθόρμητου.
Όπως και να έχει, οι Stratovarius – με κυρίαρχο κριτήριο το τι θα ήθελε να ακούσει το κοινό τους – δείχνουν με το Polaris αποφασισμένοι να γευθούν ξανά ένα μέρος από την επιτυχία που γνώρισαν κάποτε και κυρίως από τα φράγκα τα οποία μάζεψαν χάρη σε άλμπουμ όπως το Visions ή το Infinite. Στο νέο τους λοιπόν άλμπουμ, χωρίς να ρισκάρουν τις παρακαταθήκες του Tolkki, προσπαθούν – με μικρές διορθωτικές ανανεώσεις – να κρατηθούν στο ύφος που τους έκανε γνωστούς, παρουσιάζοντας ένα δεμένο σχήμα, το οποίο δείχνει να τσουλάει ικανοποιητικά στα μάτια (και στ’ αυτιά) των οπαδών τους τουλάχιστον. Γιατί, για όλους τους υπόλοιπους, οι Stratovarius βρίσκονται εδώ και καιρό σε τροχιά γύρω από τον Πλούτωνα...
