Το blues rock έχει εδώ και χρόνια περάσει στα χειρότερά μου. Μου αρέσει πολύ εκείνη η εποχή όταν οι Rolling Stones, οι Cream, οι Yeardbirds και οι Who, μεταξύ άλλων, μπαστάρδεψαν τις rock αναζητήσεις τους με τα ηλεκτρικά μπλουζ – λατρεύω δε τους Led Zeppelin και ό,τι έκαναν στα μπλουζ, συγχωρώντας τους τις γνωστές «ατασθαλίες» του ξεκινήματός τους. Αλλά σταδιακά μετά από αυτούς (και τον Johnny Winter, για να είμαι δίκαιος) έχασα το ενδιαφέρον μου για όλους εκείνους τους λευκούς με τις ηλεκτρικές κιθάρες, όσους την είδαν «μπλουζίστες», έπαιζαν όμως ουσιαστικά β΄διαλογής hard rock με μπλουζ τρόπο.
Ο Jon Lord είναι πάλι από τα χειρότερα της punk/indie γενιάς, ως μουσικός με progressive λογικές, ο οποίος, επιπλέον, συνίδρυσε κάποτε τους Deep Purple – λέξεις αρκετές για να προξενήσουν...stroke στους περισσότερους οπαδούς των Strokes και των ομοίων τους. Ξέρετε, “Smoke On The Water”, κιθαροκοκορέτσια, hard rock γλου-γλου κτλ. Έλα όμως που οι Hoochie Coochie Men – το blues rock συγκρότημα που έστησε ο Lord αποχωρώντας οριστικά από τους Deep Purple το 2002 – αποδεικνύονται και με το παραπάνω ικανοί να μας υποχρεώσουν όλους να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Αφορμή τούτη η εξαιρετική επανακυκλοφορία, η οποία συνενώνει το DVD Live At The Basement (από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας το 2003) με το μοναδικό ως σήμερα στούντιο πόνημα της μπάντας, το Danger White Man Dancing (2007).
Αρχής γενομένης από το DVD, παρατηρείς ένα εξαιρετικά δεμένο γκρουπ, με τεχνίτες μουσικούς, οι οποίοι διαθέτουν άνεση επί σκηνής και καταπληκτική επικοινωνία με το κοινό τους. Παρά δε το ότι ο σκηνοθέτης Ross Wood δεν είχε περιθώριο για πολλές μανούβρες της κάμερας με μια τόσο μικρή σκηνή σαν κι αυτή του Basement, πέτυχε να αποτυπώσει τη ζεστασιά της βραδιάς και το feel-good κλίμα. Αλλά αυτά δεν είναι τίποτα, πρόκειται απλώς για τα βασικά. Όλο το ζουμί βρίσκεται στο ότι οι Hoochie Coochie Men παραδίδουν εξαιρετικές εκτελέσεις στα μπλουζ στάνταρ τα οποία διαλέγουν – συνθέσεις, μεταξύ άλλων, του Willie Dixon, του Eric Clapton, του Howlin’ Wolf, του Johnny Winter ή του Elmore James. Έχουμε ακούσει και ξανακούσει τραγούδια σαν τα “Lonesome Traveller Blues”, “The Hoochie Coochie Man”, “Strange Brew” ή “Baby Please Don’t Go”, τούτες όμως οι εκτελέσεις είναι το κάτι άλλο. Σταθερός και ψυχωμένος, ο τραγουδιστής τους Tim Gaze στέκει ως ισάξιος σε βάρος δίπλα στα έμπειρα πλήκτρα του Jon Lord – σημειωτέον ότι το αθάνατο “Hoochie Coochie Man” του Willie Dixon το λέει φοβερά ο Jimmy Barnes – ενώ το μπάσο του Bob Daisley παραδίδει σε αρκετά σημεία μαθήματα πολλαπλότητας χαρακτήρων, έτσι όπως αλλάζει χρώματα και διαθέσεις ανάλογα με την κάθε επιλογή. Μιλάμε για ένα φανταστικό blues rock live εδώ, που αμφιβάλλω για το πόσοι το έχουν πάρει χαμπάρι.
Το Danger White Man Dancing δεν αποτελεί όμως το φυσικό στούντιο επακόλουθο του παραπάνω live. Αντιθέτως πρόκειται για ένα άλμπουμ το οποίο κολακεύει τα συνήθη blues rock καλλιτεχνικά ήθη, έτσι ως λοξοδρομεί έντονα προς το hard rock – ιδιαίτερα στα “Over & Over” και “If This Ain’t The Blues”, που ερμηνεύει (χάρμα) ο Ian Gillan, ως καλεσμένος του παλιόφιλου Lord. Ο ήχος λοιπόν προκύπτει υπερβολικά αναμενόμενος, ενώ από τη μέση και μετά ο δίσκος χάνει εμφανώς τον ενθουσιασμό του. Παρόλα αυτά αξίζει να σημειωθούν τόσο τα εξαιρετικά παιξίματα, όσο και το γεγονός ότι παρουσιάζονται κι εδώ κάποια αξιόλογα τραγούδια – συνθέσεις τούτη τη φορά του Daisley με τον Gaze. Σαφώς μιλάμε για μια εμφανώς πιο rock δουλειά, η οποία πάντως διαθέτει τουλάχιστον μια πειστική ροκιά. Λίγο «παλιά» ίσως, μα δοσμένη με πολύ κέφι (“Bottle O’ Wine”, “The Blues Just Got Sadder”).
Bonus tracks υπάρχουν τόσο στο cd, όσο και στο dvd, ολοκληρώνοντας έτσι τούτη την αξιόλογη επανακυκλοφορία, που επανασυστήνει ευρύτερα μια μπάντα στην οποία άξιζε εμφανώς μεγαλύτερη προσοχή από όση της δόθηκε έξω από τους κύκλους των Deep Purple fans.
