Ώστε, μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, η μαρμελάδα της γιαγιάς Περλ δείχνει να έχει ακόμη πέραση στους ώτο-γευσιγνώστες της σύγχρονης ροκ σκηνής… Σε μια νέα, πολύχρωμη, με έντονα καρτουνίστικη διάθεση συσκευασία αυτήν τη φορά. Ποιο ελαφριά στη γεύση και σερβιρισμένη σε μικρότερες – αλλά πάντα απολαυστικές – μπουκιές (έντεκα τραγούδια σε τριάντα επτά μόλις λεπτά), η μουσική των Pearl Jam στο Backspacer εναγκαλίζεται μια punk απλότητα και αμεσότητα, ακροβατώντας πάνω στη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει έναν απλό και διασκεδαστικό δίσκο από μια κυκλοφορία χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες και βάθος.
Το άλμπουμ ξεμπαρκάρει με τέσσερα κιθαριστικά δυναμιτάκια στη σειρά. Τραγούδια που δεν ξεχωρίζουν για τη συνθετική τους πρωτοτυπία, αλλά δυναμιτίζουν θετικά την ατμόσφαιρα: μιλώντας για το πώς όλοι μας είμαστε θύματα των επιθυμιών μας (“Gonna See My Friend”)• τοποθετώντας τον Eddie Vedder είτε στον ρόλο ενός dealer αρχέγονης ροκ ενέργειας (“Got Some”), είτε ενός μάστορα ο οποίος ρίχνει φως σε σκοτεινές γωνιές και ανάβει νέες φλόγες εκεί που έχουν σβήσει εδώ και καιρό (“The Fixer”)•, ή, τέλος, αναπολώντας τη – φανταστική; – εικόνα εκείνου του ιδιαίτερου κοριτσιού, που λες και είναι υπεύθυνο για το προπατορικό αμάρτημα και ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε (“Johnny Guitar”). Και όλα αυτά εν μέσω ενός καταιγισμού από grungy ριφάκια, συνοδευόμενα από έναν ορεξάτο Vedder να οδηγεί τη μπάντα σε μια feel good διάθεση την οποία, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν είχε στο παρελθόν.
Από τον καιρό του Yield έχουν οι Pearl Jam να ακουστούν τόσο απενοχοποιημένοι στο να παίξουν ευθύβολο ροκ χωρίς ιδιαίτερες ενδοσκοπήσεις (Binaural) ή πολιτικοποιημένη σκοπιμότητα (Riot Act και το ομώνυμο που ακολούθησε). Άλλοι καιροί – άλλη διάθεση, συν την επιστροφή του Brendan O’Brien πίσω από την κονσόλα της παραγωγής. Δεν είναι πλέον ο George Bush Jr. στο τιμόνι των Η.Π.Α. και δεν μαίνονται εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ για να ξυπνάει το μένος του Vedder, γεννώντας σκοτεινούς δίσκους με αρτίστικη διάθεση και ειρωνικό, πολιτικό περιεχόμενο. Πλέον το διασκεδάζουν, πάντα με τους δικούς τους όρους βέβαια. Γρήγορες εναλλαγές ακόρντων με θέμα την ανάγκη του να ζεις τη ζωή με τον ήχο στο τέρμα (“Supersonic” – όχι, φυσικά και δεν είναι διασκευή σε Oasis!) και η διαπίστωση πως μία ψυχή η οποία έχει σωθεί είναι αυτή που διασχίζει την επιφάνεια των κυμάτων (Amongst The Waves”) αποδεικνύουν του λόγου το αληθές!
Ωστόσο, μέσα σε όλη αυτήν την πηγαία διάθεση για πάρτυ και αίσθηση rock ‘n’ roll ευεξίας φαίνεται να χάνεται ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μουσικής των Pearl Jam. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ανθεμική πλευρά της τραγουδοποιίας τους, η οποία μας έχει δώσει στο παρελθόν διαχρονικά διαμάντια όπως τα “Black”, “Light Years” κ.α. Το Backspacer πέφτει σε αυτήν την παγίδα και έτσι δείχνει ελλιπές και ανολοκλήρωτο. Δεν υπάρχει το κεντρικό θέμα, εκείνο το μεγάλο τραγούδι με το ειδικό βάρος να σηκώσει στις πλάτες του έναν δίσκο και να του δώσει εκείνο το κατιτίς παραπάνω που χρειάζεται για να πετύχει ανώτερα αποτελέσματα.
Όχι βέβαια πως δεν προσπαθεί ή δεν πλησιάζει επικίνδυνα το Backspacer στα παραπάνω! Η απλή μελωδία του “Unthought Known” που εξελίσσεται σταδιακά με τη συνοδεία του πιάνου και τα συνεχώς και πιο παθιασμένα φωνητικά του Vedder φτάνει σε υψηλά επίπεδα, ενώ και το “Force Of Nature” εκμεταλλεύεται ιδανικά τη δυναμικά απολογητική λυρικότητά του ώστε να κορυφώσει με τη διακριτική, αυτήν τη φορά, συνοδεία από το πιάνο και το κλασικό McCready κιθαριστικό σόλο. Αλλά δεν είναι αυτά τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Όχι. Aυτή την τιμή την κρατάνε οι δύο καταπραϋντικές στιγμές του Backspacer, το ερωτικό country “Just Breath” και το σπαρακτικά ανθρώπινο “The End”, με το οποίο και κλείνει και το cd.
Το Backspacer σε λίγα χρόνια μάλλον δεν θα θεωρείται δίσκος-σταθμός για το συγκρότημα που το γέννησε. Αλίμονο αν μια μπάντα του εκτοπίσματος των Pearl Jam θα περίμενε από την κυκλοφορία του ένατου πονήματός του να τη χαρακτηρίσει ή να τη σημαδέψει. Αυτό έχει γίνει προ πολλού. Ωστόσο για πρώτη φορά έχει έκδηλα φωτεινή διάθεση και όσον αφορά σ’ εκείνη τη λεπτή γραμμή που προαναφέραμε, ποτέ δεν παραπατά στη λάθος πλευρά της.
