Όταν ακούω δίσκους που μου φέρνουν αυθόρμητα στο μυαλό κάποια άλλα ακούσματα, σκέφτομαι ότι υπάρχει ένα λεπτό σημείο κομβικής σημασίας: το σημείο, όπου το τραγούδι ή ο δίσκος, συγκρινόμενος με αυτό το συνειρμικό άκουσμα, μετατρέπεται από απομίμηση σε δημιουργική επιρροή ή αντιστρόφως. Συνήθως αυτό δεν είναι τόσο εύκολα ανιχνεύσιμο και το I’ll Wait For Sound, ο δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών Director, αποτελεί επιβεβαίωση του παραπάνω κανόνα.
Τα βασικά, λοιπόν, ακούσματα που προέκυψαν συνειρμικά από την ακρόασή του μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Πρώτον, σε όσα αφορούν στο παρελθόν και με έβαλαν να σκαλίσω τη δισκοθήκη μου, ανασύροντας δίσκους που, ομολογουμένως, έχω να ακούσω καιρό, από συγκροτήματα όπως οι Auteurs (πρωταρχικώς) και οι Gene (δευτερευόντως) – μπάντες δηλαδή οι οποίες ξετύλιγαν με τη μουσική τους (από διαφορετική αφετηρία) το νήμα της κιθαριστικής indie pop της δεκαετίας του 1990. Δεύτερον, όσα αφορούν στη σύνδεση αυτών των μαθημάτων αγνής κιθαριστικής pop με το παρόν. Ή καλύτερα πώς αυτό το μέχρι πρότινος εναλλακτικό μουσικό υβρίδιο έχει μεταμορφωθεί (ίσως διαστρεβλωθεί;) ώστε να φτάσει στο σημείο να γεμίζει στάδια (Killers για παράδειγμα). Αυτό που κάνουν οι Director δεν είναι φυσικά καινούργιο κολπάκι. Αρκετοί στο πρόσφατο παρελθόν έχουν βασιστεί σε αυτά τα υλικά, προσθέτοντας είτε λιγάκι από post punk, είτε από 1970s rock ώστε να κάνουν το προϊόν (με ή χωρίς εισαγωγικά – αυτό το αφήνω στην κρίση σας) τους πιο ελκυστικό. Έτσι και οι συμπαθέστατοι Ιρλανδοί ξεκινούν να αντλούν έμπνευση από την κιθαριστική pop των 1990s, εμπλουτίζοντας τη μουσική τους με μια μυρωδιά post punk και γυαλίζοντας παράλληλα τον ήχο τους με το ίδιο υλικό που έκανε τους Killers πλούσιους.
Και τα αποτελέσματα δεν είναι άσχημα. Το I’ll Wait For Sound αποδεικνύεται αξιόλογος δίσκος, ο οποίος λίγα πράγματα έχει να ζηλέψει από πολλούς που τυγχάνουν σαφέστατα ευρύτερης ανταπόκρισης από όση απολαμβάνουν οι φίλοι μας από το Δουβλίνο. Το ομώνυμο μάλιστα τραγούδι του δίσκου, εκτός του ότι αποτελεί μακράν την καλύτερη στιγμή του, αποτελεί εξαιρετικό κομμάτι – με δυναμική αντίστοιχη τραγουδιών που βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να συγκινηθούν από τον συγκεκριμένο ήχο μεγαλύτερα ακροατήρια. Διαθέτει δε ένα στιβαρότατο rhythm section, κιθαριστικά σόλο τα οποία δεν ακούγονται καθόλου κουραστικά (απεναντίας) και αρκετές μεταβάσεις, που του δίνουν ένα (αμυδρό έστω) ένστικτο περιπέτειας. Το “Moment To Moment” πιο κάτω θα μπορούσε επίσης άνετα να σταθεί στα decks ενός εναλλακτικού rock club, διαθέτοντας όμορφο ρυθμό και ένα κολλητικό ρεφραίν – δυνητικά αρκεί για να θέσει σε κίνηση τον κόσμο. Αυτά τα δύο αποτελούν και τις καλύτερες στιγμές του I’ll Wait For Sound, με τα “At What Point”, “Play Pretend” και “Can’t Go Home” να τα βοηθάνε με «υποστηρικτικά πυρά» διαμορφώνοντας ένα αρκετά συμπαθητικό και αμιγώς pop σύνολο.
Τώρα, αναφορικά με το ερώτημα που τέθηκε στην εισαγωγή… Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Και το γεγονός ότι ο δίσκος έχει όντως ενδιαφέρον δεν δείχνει αυτομάτως προς μια απάντηση. Στα χιλιοπερπατημένα μονοπάτια όπου βαδίζουν άλλωστε οι Director, τα περιθώρια να αποκτήσεις συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο ήχο (κι επομένως να σιγουρευτείς ότι χρησιμοποιείς τις επιρροές σου γόνιμα) αποδεικνύονται μάλλον στενά. Απλώς περιμένεις στη σειρά σου, ελπίζοντας ο μπροστά σου να χάσει τον βηματισμό του, ώστε να φτάσεις πιο κοντά στα μεγάλα ακροατήρια στα οποία προσβλέπεις. Όπως και να έχει όμως οι Director φαίνονται καλή μπάντα. Και κρίνοντας από αρκετές που βρίσκονται στο προσκήνιο, μάλλον τους αξίζει να προσπεράσουν μερικούς...
