Η Imogen Heap είναι όντως περίεργη υπόθεση. Και δεν το λέω αυτό γιατί αποτελεί μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που Άγγλος καλλιτέχνης απολαμβάνει περισσότερη δημοτικότητα στην Αμερική παρά στην πατρίδα της. Το λέω γενικότερα, καθώς τα πάντα – από τη μουσική της μέχρι την εμφάνισή της, την ανάμειξή της με την τεχνολογία και την κοινωνική δικτύωση με τους οπαδούς της μέσω του ίντερνετ – διαθέτουν πάνω τους την προσωπική της πινελιά. Εάν δε αναλογιστεί κανείς την τροπή την οποία έχει πάρει η pop μουσική στην τελευταία δεκαετία, επικεντρώνοντας περισσότερο στο image και στο lifestyle των καλλιτεχνών παρά στην ίδια τη μουσική τους, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί εξαιρέσεις σαν τη συμπαθή Αγγλίδα κάνουν μπαμ με την παρουσία τους.
Αφού λοιπόν τη γνωρίσαμε μέσα από το υπέροχο ντεμπούτο (και μοναδικό) άλμπουμ των Frou Frou πίσω στο 2002 – όπου συνδυάζονταν πανέμορφα οι ηλεκτρονικές φόρμες με μια σαφή αλλά συνάμα εκλεκτική pop αισθητική – και αφού απολαύσαμε (όχι εξίσου, αλλά αρκετά) το επόμενο προσωπικό της βήμα με το Speak For Yourself τέσσερα χρόνια πριν, περιμέναμε να δούμε αν θα μπορούσε όλη αυτή η υπόθεση να πάει και παραπέρα. Διότι από το Details (των Frou Frou) στο Speak For Yourself ήταν εμφανές πως υπήρχε (αν και μικρή) μια ποιοτική πτώση στο τελικό αποτέλεσμα. Θα συνέχιζε αυτή η προοπτική και στο Ellipse; Ή θα αποδεικνυόταν η Imogen Heap ικανή για άλλο ένα pop κομψοτέχνημα; Δυστυχώς για εμένα, αλλά και τους ανεξάρτητους μουσικόφιλους (και το λέω αυτό γιατί οι οπαδοί της μάλλον δεν θα καταλάβουν καμία διαφορά), ισχύει το πρώτο.
Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν όμορφα τραγούδια στο Ellipse. Αντιθέτως μπορώ να σας αναφέρω ορισμένα χωρίς να σκεφτώ και πολύ. Τα “Swoon” και “Tidal” ας πούμε, τα οποία βρίσκονται στη μέση σχεδόν του δίσκου, είναι κομμάτια στο κλασικό ύφος της Imogen Heap, μελαγχολικής δηλαδή, πικρόγλυκης γυναικείας pop. Το “Canvas”, από την άλλη, όχι μόνο ηχεί απολαυστικότατα, αλλά ακολουθεί και μια διαφορετική συνθετική οδό από τη συνηθισμένη. Πέρα όμως από αυτές τις στιγμές, το Ellipse, ως σύνολο, υστερεί συγκρινόμενο με τις προηγούμενες δουλειές της Ιμογένης. Το ωραίο της υπόθεσης είναι βέβαια κάποιες σχεδόν αποθεωτικές κριτικές που έλαβε ο συγκεκριμένος δίσκος σε ξένα sites, κάνοντας εμένα – ως πτωχό Έλληνα μουσικόφιλο – να αναρωτηθώ: μα καλά, δεν έχουν ακούσει όλοι αυτοί προηγούμενους δίσκους της; Αν αξίζει 8 αυτός τι αξίζουν εκείνοι;
Για να συνοψίσω όμως, η Imogen Heap δεν έχει παραδώσει κακό άλμπουμ στη μέχρι τώρα δισκογραφία της και δεν το κάνει ούτε με το Ellipse. Αλλά το τελευταίο είναι ένα εμφανώς μέτριο σε έμπνευση άλμπουμ, διανθισμένο με κάποιες όμορφες στιγμές. Το ευχαριστήθηκα καθώς το άκουγα; «Ναι, γιατί όχι;» είναι η απάντησή μου. Η διαφορά όμως με τις προηγούμενες δουλειές της είναι ότι – στην ίδια ερώτηση – εκεί θα απάνταγα «Ναι, οπωσδήποτε!». Και μάλιστα ενθουσιωδώς. Το Ellipse όμως δεν διαθέτει αυτή την ικανότητα.
