Άλγολαγνείας το… ανάγνωσμα! Μία δεκαετία μετά το τελευταίο στούντιο άλμπουμ των Coalesce – το εξίσου χαοτικό με την υπόλοιπη δισκογραφία τους 0-12 Revolution In Just Listening του 1999 – η τετράδα από το Κάνσας επιστρέφει ξανά με ένα ακόμη υβρίδιο metal και hardcore παράνοιας, που απλώνεται σε ενενήντα εννέα tracks σε σύνολο δεκατεσσάρων συνθέσεων!
Και μόνο το γεγονός ότι το Ox είναι χωρισμένο κατά αυτόν τον τρόπο μου προκαλεί εκνευρισμό και σύγχυση, καθώς δεν βοηθάει διόλου στην ακρόασή του. Πέραν δε της όποιας πρωτοτυπίας σαν ιδέα (σιγά τα λάχανα εδώ που τα λέμε) το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέξει ακόμα περισσότερο τα όρια μεταξύ των περιεχομένων τραγουδιών, αλλά τελικά και τον ίδιο τον ακροατή, ο οποίος, αντί να θυμάται ότι π.χ. γουστάρει τρελά να χτυπηθεί σαν βόδι με το τρίτο τραγούδι “Wild Ox Moan” ή να ξεριζώσει τα σωθικά του με το ενδέκατο “Questions To Root Out Fools”, θα πρέπει – εν μέσω παροξυσμού – να θυμηθεί ότι πρέπει να επιλέξει τα tracks 16-22 και 66-73 αντίστοιχα…
Αφήνοντας την παραπάνω δυσανασχέτησή μου στην άκρη και επικεντρωμένος πλέον στο περιεχόμενο του Ox, διαπιστώνω πως οι Coalesce συνεχίζουν να παράγουν το τσιτωμένο τους grindcore με τα κατατεθέν στοιχεία τους: ανορθόδοξες ρυθμικές αλλαγές, παραμορφωμένες κιθάρες και τα αμετάβλητα στον χρόνο γαβγίσματα του Sean Ingram. Τα μονοτονικά τους αρπίσματα σίγουρα δεν είναι για όλους όπως δεν είναι και η ακραία ηχητική τους ταυτότητα. Όμως, σε στιγμές όπως το μανιώδες “The Villain We Won’t Deny”, το “In My Wake, For My Own” – με τα ήδη ακραία φωνητικά να παραμορφώνονται κι άλλο μέσα από ενισχυτές – ή το “We Have Lost Our Will” με τη γλυκά(!) μελαγχολική κιθάρα του ιντερλούδιου, οι Coalesce παρουσιάζουν μια αρτίστικη χροιά, η οποία τους ανυψώνει από το μέσο όρο.
Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα και ακόμη και αν θεωρώ το Ox δύσκαμπτο και μονότονο σαν το βοοειδές που δανείζει το όνομά του σε αυτό, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο γεγονός ότι ηχογραφήθηκε με τα οικονομικά μέσα των μελών της μπάντας. Με την αποστασιοποίηση τους από την οικονομική βοήθεια της δισκογραφικής τους (που χρεώθηκε μόνο το mastering και το artwork) να αποτελεί μέρος της γενικότερης λογικής τους πως το συγκρότημα θα πρέπει να είναι μέσο αρτίστικης έκφρασης και όχι μέσο πλουτισμού. Χόμπι και όχι εργασία. Ενδιαφέρον.
Αντί επιλόγου; Αν θέλετε να «τραγουδήσετε» την απόγνωση καθώς και τον πόνο και την οργή που αυτή προκαλεί, οι Coalesce είναι ένα καλό στοίχημα. Απλά οι εμμονές του είδους παραμένουν και – πέρα από την καλή διάθεση για πρωτοτυπία – δεν υπάρχουν ιδιαίτερα ξεχωριστά στοιχεία στο Ox, ώστε να βοηθήσουν το συγκεκριμένο βόδι να ξεφύγει από το grindcore κοπάδι.
