Πριν λίγες εβδομάδες μπλέχτηκα σε μία λίαν ενδιαφέρουσα συζήτηση με 4-5 ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας με αφορμή αυτό τον δίσκο (παρεμπιπτόντως η συζήτηση συνεχίζεται ακόμα σε διάφορα σημεία συζητήσεων φαγητού και καφέδων). Η ερώτηση ήταν απλή και είχε βάση. Στα σίγουρα. Για ποιο λόγο δεν λοιδορούμε ένα σουηδικό συγκρότημα το οποίο παίζει μία καθαρόαιμη αμερικάνικη φόρμα, όπως κάνουν καλή ώρα τα 3 κοράσια που ονομάζουν τη μπάντα τους Baskery, ενώ παράλληλα λοιδορούμε ελληνικά συγκροτήματα που χρησιμοποιούν αγγλικό στίχο για να μαϊμουδίσουν ένα είδος και φόρμες αγγλοσαξονικές, όπως αυτά μας έρχεται από την αλλοδαπή; Αφήνοντας το δεύτερο σκέλος της πολύπλοκης (σε αναγνώσεις και συμπεράσματα) ερώτησης, περνάω στο πρώτο μέρος.
Οι Baskery μπορεί λοιπόν να μην κάνουν κάτι το πρωτότυπο, αλλά το κάνουν οι άτιμες με μια ζέση η οποία βγάζει μάτι και...τακούνι! Το πρώτο για το πόσο πιστά αλλά και χαλαρά παρουσιάζουν αυτή τη bluegrass country τους, όντας πολύ παγωμένες λόγω χώρας. Και όμως, όταν οι αθεόφοβες λένε ιστορίες από τη νότια Νεβάδα (“One Day Like This”) το κάνουν με μία πειστικότητα που, αν και με ηρωισμό στην προσέγγισή της (άρα και εξιδανικευμένη), εντούτοις πείθεσαι ότι έστω ένα γρήγορο ποτό το έχουν πιει σε ανάλογες ποντικότρυπες. Προσοχή όμως! Δεν πρόκειται για americana. Και αυτό γιατί και τσαχπινιά διαθέτει κλείνοντας ένα τεράστιο (σχεδόν κυκλώπειο) μάτι στην pop (πώς αλλιώς να εξηγήσεις αυτά τα Stevie Nicks φωνητικά παντού;), αλλά και στα σίγουρα οι Baskery θέλουν να ακουστούν σε μεγάλες αίθουσες – και όχι να παίζουν ερωτικές μπαλάντες για μουσάτους ημιμεθυσμένους/ημιαλκοολικούς φοιτητές, οι οποίοι νομίζουν ότι ανακάλυψαν σαν τον Κολόμβο και τον Βεσπούκι μαζί τις Δυτικές Ινδίες... Όχι! Αυτές θέλουν επιτυχία τώρα, περισσότερο ακολουθούν την οδό που ακολούθησε ο Jon Bon Jovi όταν ασχολήθηκε με την country παρά τις στάχτες του Hank Williams και του Roy Acuff ανασκαλεύουν.
Είναι στο χέρι σας λοιπόν αν θα προτιμήσετε έναν δίσκο από τρία κοράσια που παίζουν όλα τα όργανα μόνες τους (κρουστά και έγχορδα) και αρνούνται (προς χάρη εξεζητημένου πιουρισμού) να εισαγάγουν overdubs και ακραιφνή ηλεκτρισμό. Κάντε μία στάση όμως μόνο και μόνο στο “Out Of Towner” και θα ξεραθείτε στα γέλια με το σκαμπρόζικο πικέτο που, κλείνοντας το μάτι, πετάνε στα μούτρα μας μιλώντας για έναν φαντασιακό τοπικισμό, ο οποίος όμως πετάει το γάντι σε όλα τα νευρωτικά metrosexual αγοράκια και απαιτεί επιστροφή στον αγνό «πρόσωπο με πρόσωπο» έρωτα...
