Μια χαρά μου 'κατσε να ακούσω αυτό το νέο, τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των Αυστραλών Clue To Kalo: είχα εδώ και έναν χρόνο αγοράσει το προηγούμενό τους One Way, It's Every Way σε βινύλιο και δεν είχα αξιωθεί να το βάλω στο πικάπ, οπότε τώρα είχε έρθει η ώρα... Τα άκουσα μαζί και είδα μπροστά στα μάτια μου έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη – γιατί οι Clue To Kalo είναι στην ουσία ένας, ο Mark Mitchell – να γίνεται καλύτερος δίσκο με τον δίσκο (το ντεμπούτο Come Here When You Sleepwalk είχε καταναλωθεί ακουστικώς παλιότερα, όταν αγόραζα με κλειστά μάτια οτιδήποτε έβγαζε η εκλεκτική ετικέτα Leaf Label, που παίρνει την άδεια να κυκλοφορεί τους δίσκους του στην Ευρώπη, συνήθεια που εξακολουθώ να έχω σαν παρασιτική αρρώστια η οποία δεν λέει να φύγει…). Αφήνει όλο και περισσότερο πίσω του την προσθήκη ηλεκτρονικών στοιχείων στη μουσική του και επικεντρώνει το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις του στη σύνθεση και την εκτέλεση με ακουστικά όργανα.
Για τις ανάγκες αυτής της δουλειάς, ο Mitchell έχει επινοήσει την περσόνα της Lily Perdida, τη ζωή της οποίας διηγείται μέσα στα δέκα κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο, μεταχειριζόμενος τις φωνές, υποτίθεται, των οικείων της και των ανθρώπων που συναναστρέφεται (έχει μάλιστα σαν βοηθό του την Ellen Carey για τις γυναικείες φωνές). Έτσι, μαζί με τους τίτλους των τραγουδιών, παραθέτει στο οπισθόφυλλο και από τη σκοπιά ποιου ακούς όσα ακούς: από τους γονείς της, από την αδερφή της, τον αδερφό της, τους φίλους της, τον αφηγητή, τη χορωδία κοκ. Αυτό δεν ξέρω αν δίνει το κάτι παραπάνω στο ηχογράφημα, εκείνο που ξέρω σίγουρα πάντως είναι ότι τα τραγούδια είναι πολύ πλούσια σε μελωδία, πολυδιάστατα στα φωνητικά τους – τα οποία φαίνεται να έχουν επίπονα χτιστεί με πολλαπλές προσπάθειες στην ηχογράφηση – ενώ το γενικότερο κλίμα της μουσικής σε παραπέμπει σε παλιότερες εποχές της αμερικάνικης pop διάστασης της rock μουσικής.
Δεν φλερτάρει με το φολκ(λορ) των Fleet Foxes, αν και υπάρχει μια συγγένεια στο ύφος της μουσικής των δύο πλευρών. Είναι βασικά αστική η αισθητική του Αυστραλού, όπως την εξέφρασαν ογκόλιθοι της αμερικανικής τραγουδοποιΐας όπως ο David Ackles και ο Randy Newman (που καθόλου τυχαία βλέπουν τα ονόματά τους να βρίσκονται ανάμεσα στις επιρροές του Mitchell στη σελίδα του στο MySpace…). Αν πάντως θα θέλαμε να την οριοθετήσουμε σαν χρονική σημαδούρα στον ωκεανό της συνθετικής δημιουργίας, εκεί πράγματι θα είχαμε πρόβλημα, επειδή ηχεί τόσο κλασικός και υπεράνω σχολών τελικά. Σε ένα κομμάτι όπως το “Hail To The Full Release” ή το “Of Him On Her Heels” για παράδειγμα, παρουσιάζει το πλήρες οπλοστάσιο των ιδεών του. Και μένεις να ακούς τον pastoral θρίαμβο της μελωδικής του παλέτας, και να απολαμβάνεις ένα σπάνιο ταλέντο το οποίο όλο και κοντεύει να κατακτήσει το αμερικανικό κοινό που του αναλογεί, κι όλο κάτι τέτοιο καθυστερεί αδικαιολόγητα… Στο επόμενο άλμπουμ ίσως – ή έχει έρθει η ώρα του και δεν το ξέρουμε, ούτε εμείς ούτε εκείνος;
