Nομίζω πως το όνομα Jagjaguwar εγγυάται ένα καλό αποτέλεσμα. Ιδίως όταν αναφέρεται κανείς στους Wilderness, που πίσω στο 2005 δημιούργησαν αρκετό ντόρο στον χώρο του indie rock με το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Λίγο η μίξη post punk με αρτίστικες emo προσεγγίσεις, λίγο το ταλέντο του James Johnson (με τη χαρακτηριστικά καλή γραφή στον στίχο και την αβαντγκάρδικη ερμηνεία του) άντε και ο Κος Lyman στην κονσόλα (με τη μεγάλη του εμπειρία – βλέπε Mars Volta) – όπως και να το κάνουμε, η μπάντα από τη Βαλτιμόρη, στον τρίτο της ολοκληρωμένο δίσκο, βρίσκει τον δρόμο.
Oι Wilderness γράφουν οκτώ βαρβάτες συνθέσεις, τις βαφτίζουν με ένα έξυπνο τίτλο (Knowhere – «Know»-«No Here», διαλέξτε τι σας αρμόζει) και καταφέρνουν να σε κερδίσουν με έναν τρόπο ολοκληρωμένο, ισάξιο του hype της πρώτης δουλειάς τους (και σαφώς καλύτερο από τον βιαστικό δεύτερο δίσκο τους). Τα κομμάτια έχουν μια όμορφα δομημένη συνοχή, σχεδόν συμφωνική, με τη χαρακτηριστική φωνή του James Johnson να αποδίδει μινιμαλιστικούς στίχους («Look Out! History story… is on the rise, mind control to sever the hearts of the people”) σχεδόν κινηματικά… Η βάση των συνθέσεων, με όμορφα παραμορφωμένες κιθάρες, αποδυναμωμένα μπάσα και κρουστά με ένταση, συνθέτουν (και αποδομούν ταυτόχρονα) μια εικόνα όπου το φως ξετυλίγεται από το σκοτάδι για να καταλήξει σε αυτό. Μια εικόνα που σαφώς πετυχαίνει να έχει αρκετό από το συναισθηματικό φορτίο το οποίο θέλει να σου μεταδώσει η μπάντα με γνώμονα, ίσως, την ελπίδα παρά κάτι το απαισιόδοξο ή «σκούρο». Ο ήχος είναι ατμοσφαιρικός χωρίς να σε ψυχοπλακώνει και η ενορχήστρωση έχει γίνει με τρόπο που γεμίζει όλο τον χώρο σου όταν ακούς το CD.
Κομμάτια όπως το “Own Anything” και το “Strand The Test Of Time” έχουν πολλά προσωπικά στοιχεία του Johnson, ωστόσο βασίζονται σε πράγματα που ο καθείς από εμάς θα μπορούσε να έχει αναρωτηθεί… Είναι ξεσπάσματα τα οποία θα θύμιζαν κάλλιστα κάτι από Joy Division ή Godspeed You! Black Emperor δοσμένα όμως από ένα πιο «low budget» παρεάκι. Συνολικά, ο τρίτος δίσκος των Wilderness είναι ένα μικρό διαμαντάκι, που αξίζει του χρόνου σας. Πρόκειται σαφώς για την πιο ώριμη δουλειά της μπάντας έως τώρα και με λίγες γραμμές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα έως ένα soundtrack μιας αυγουστιάτικης νύχτας με βροχή αστεριών.
