Τι μπορεί να σημαίνει αυτό το «Πάπισσα Ιωάννα» για τούτη την πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα απ’ το Brighton, είναι ένα ερώτημα που σίγουρα κρύβει την πλάκα του. Σκοπεύουν να αναχθούν σε θρύλοι; Ανησυχούν μήπως δεν υπάρξουν ποτέ στην πραγματικότητα; Φιλοδοξούν να ξεσηκώσουν κανένα σκάνδαλο στους κόλπους της indie κοινότητας; Αν συμβαίνει το τελευταίο και έχουν βαλθεί να αναδείξουν τίποτα ομοιότητες μεταξύ ακραιφνών καθολικών και indie κολλημένων, τότε κερδίζουν προκαταβολικά τον σεβασμό μου για την αίσθηση του χιούμορ τους.
Όπως και να’ χει, η σχεδόν νευρωτική αναπαραγωγή του νευρώδους τριγώνου με κορυφές ονόματι Wire/Gang Of Four/Fugazi από νεόκοπα νησιωτικά γκρουπάκια, ομολογώ πως μου προκαλεί νεύρα. Το πρόβλημά τους προφανώς και δεν έγκειται στη συγκεκριμένη γραμμή εκκίνησης, αλλά στον πανομοιότυπο τρόπο που επιλέγουν να τρέξουν πάνω στις τρίλεπτες κατασκευές τους. Επαναληπτικοί κρίκοι «απαρχαιωμένων» πλήκτρων να δείχνουν θεωρητικά προς το «φλόρι» (τώρα το ποιος χορεύει στην πράξη αποτελεί ένα θέμα προς έρευνα), ενίοτε συννεφιασμένες κιθάρες κάπου μεταξύ καλλιτεχνίλας (arty, που λένε) και ελεύθερης πρόσβασης, πανταχού παρούσα στακάτη ρυθμολογία, η φάση έχει καταντήσει συνταγογραφημένη άποψη.
Όχι πως οι τέσσερις παραθαλάσσιοι πιτσιρικάδες δεν έχουν το rock ‘n’ roll ενδιαφέρον τους. Είναι εμφανώς καλοί μαθητές, αν και πολλές φορές παπαγαλίζουν – πέραν των προαναφερθέντων βλέπε και το “A Length Of String” με την εμφανή Pixies παραπομπή. Σε κανα-δυό στιγμές αποδεικνύονται ευφάνταστοι ριφαδόροι (“Pocket Of Change”), το προσπαθούν να παίξουν με τις εντάσεις με μάλλον νερουλή επιτυχία στους πιο χαλαρούς βηματισμούς τους (“An Alternate Route To The End”) και από ενέργεια έχουν να μοιραστούν μπόλικη καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ – για μίνι το πηγαίνανε, μάλλον προς το ολόκληρο τους βγήκε.
Καλά όλα αυτά, αλλά πόσους Franz Ferdinand και Bloc Party wannabes ακόμα να σηκώσει το ηχητικό μας σύστημα πριν εκδώσει διάβημα διαμαρτυρίας; Αυτοί τουλάχιστον πρωτοστάτησαν (δεν γράφω πρωτοπόρησαν για να μη φάω τίποτα πέτρες), διεκδικώντας το μερίδιό τους στη μοναδικότητα και ως ένα σημείο τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι θα την παλέψουν καθόλου ή θα συνεχίσουν να πιπιλίζουν τα σιγουράκια; Τελικά, διόλου τυχαίο δεν είναι το φαινόμενο της εδώ και κάμποσο καιρό πατσουρεμένης αγγλικής σκηνής. Πολύ τσάι κι άλλη τόση συμπάθεια…
