Ένα αρχικό σημείο τριβής μιας παρουσίασης των προσωπικών πονημάτων του Albert Hammond Junior έγκειται στο πόσες λέξεις θα παρέλθουν έως την εμφάνιση του ονόματος Strokes (για να σας απαλλάξω από το μέτρημα, μόλις 24). Μολονότι οι υπερτιμημένοι πυρετώδεις νεο-garage αναβιωτές απέχουν από την ενεργό δισκογραφία άνω των δυο ετών – με τους παντοειδείς επίγονους τους να αλωνίζουν τα indie charts ανενόχλητοι (Arctic Monkeys, Raconteurs, Vampire Weekend), μπολιάζοντας το είδος με folk, world και λοιπά «προχώ» καρυκεύματα – ο Hammond κυκλοφορεί το δεύτερό του άλμπουμ (έχει προηγηθεί το χαριτωμένα ηλιόλουστο Yours To Keep του 2006). Ευλογημένος με μια συνοδεία πεπειραμένων μουσικών συνοδοιπόρων του αμερικανικού alternative (ο πρώην Lemonhead Josh Lattanzi στο μπάσο και ο Marc Eskenazi των Mooney Suzuki στην κιθάρα σχηματοποιούν αλάθητα το όραμα του Hammond) και προικισμένος με μια αβρόχοις ποσί ικανότητα να σκαρώνει κοφτές συγχορδίες και μελένια ρεφραίν (τα οποία δανείζονται ισόποσα τόσο από Television όσο και από Beach Boys), απογαλακτίζεται μερικώς από τη νεοϋορκέζικη κολεκτίβα, δανείζεται τα παπούτσια της μετα-Blur δισκογραφίας του Graham Coxon και ηχογραφεί ένα ακόμα υπέροχα αχρείαστο κιθαριστικό άλμπουμ. Το οποίο, όμως, διαθέτει και ορισμένους μπαλαντέρ τεχνηέντως κρυμμένους στο μανίκι του.
Μια επιφανειακή μετάφραση του τίτλου: «Πώς σε λένε» - η πιο ετυμολογικά ακριβής «Πώς αποκαλείς τον εαυτό σου» θα δοθεί αποκλειστικά στους λίγους εκλεκτούς οι οποίοι θα επενδύσουν επαναληπτικές ακροάσεις, ξεστρατίζοντας δε από αδιέξοδες εμμονοληψίες που εκ προοιμίου θα κατέτασσαν αυτό το άλμπουμ ως μια νεο-garage υφολογική άσκηση προσκολλημένη στις συγχορδίες του Is This It?. Αναντίρρητα, το εναρκτήριο “Bargain Of A Century” δανείζεται riffs από το “Hard To Explain”, προσθέτοντας και ολίγη folk essence τοξικής παραμόρφωσης α-λα-Neil Young, ενώ και το “G Up” μπορεί να θεμελιώνεται ρυθμολογικά από το “Someday”, αλλά δεν παύει να βουτά στα θερμά νερά της Καραϊβικής για λίγα calypso πετράδια. Στακάτες κιθαριές και Beach Boys φωνητικά στην indie οιμωγή του “In My Room”, πρωτόλειες ενορχηστρώσεις στo “Lisa” και αναμενόμενα ανθεμικά σόλο στο πιο ραδιοφωνικό “Gfc” αναμετρώνται με πιο ιδιαίτερες επιλογές του Hammond, τέτοιες ώστε να του επιτρέπουν την αξιοπρεπή παρουσία ως αυτόφωτου καλλιτέχνη. Σε αυτές συγκαταλέγεται ένα ενδιαφέρον ξεπατίκωμα του Marc Bolan (“Rocket”), το εθιστικό disco groove του “Victory At Monterey”, καθώς και το 7λεπτο πιανιστικό τριπάρισμα παρεϊτσα με τον Sean Lennon καθώς και το γκαζωμένο reggae στο “Borrowed Time”.
Τούτων δοθέντων, το λουλουδάτο lo-fi της “Miss Myrtle” και το ελαφρώς space νανούρισμα του “Feed Me Jack” συμπληρώνουν μια ντουζίνα κομματιών με εμφανείς αδυναμίες και πολυποίκιλες δυνατότητες, εμφορούμενες από τα εκλεκτικά ακούσματα και την αξιόλογη μουσικότητα του Hammond. Αν στον καμβά προσθέσουμε τα απαθή νιαουρίσματα του Casablancas, ικανές δόσεις από αναπαλαιωμένα riffs των Clash/Ramones/Television μαζί με άσβεστη δίψα για ανακατάληψη των indie σκήπτρων (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), ιδού κυρίες και κύριοι το νέο, μα ίσως διόλου απαραίτητο, άλμπουμ των Strokes...
