Η κολλεκτίβα των Carlos Niño και Adam Rudolph από το Los Angeles χτυπά ξανά στη δισκογραφία με μια ακόμα εκλεκτική δόση «μαύρων» ήχων, η οποία αποτελεί κατά την προσωπική μου άποψη και βήμα μπροστά για αυτούς. Ήμουν ανάμεσα σε όσους είχαν βρει υπερβολικό τον ενθουσιασμό για το Peace With Every Step του 2004, βρίσκοντάς το αναντίρρητα ιδιαίτερο, όχι όμως και σημαντικό. Με το Dawn όμως οι Build An Ark σε πείθουν ότι βρίσκονται όντως σε ένα άκρως ενδιαφέρον μονοπάτι, όπως και για το ότι έχουν τις δυνατότητες να πάνε ακόμα πιο ψηλά.
Το Dawn είναι βουτηγμένο στη μαύρη jazz αισθητική των late 1960s και του 1970s ήχου της Impulse Records - και δεν είναι να απορείς αν αφιερώνεται στον John και την Alice Coltrane, ούτε αν η μπάντα διασκευάζει - έξοχα - τα “Healing Song” και “You Yourself Are The Key To The Universe” του Pharoah Sanders. Αξίζει δε να επισημανθεί με κεφαλαία γράμματα και η συμμετοχή του Big Black στο παρόν album, ενός μουσικού δηλαδή ο οποίος συνέβαλλε όσο λίγοι στην ιστορία στον διάλογο της jazz με τους κουβανέζικους ρυθμούς.
Μην κάνετε όμως το λάθος και νομίσετε πως εδώ έχουμε να κάνουμε απλώς με jazz ή με μια νοσταλγική αναφορά στο jazz παρελθόν. Η jazz δεν είναι παρά μόνο η αφορμή, για ένα ταξίδι το οποίο περιλαμβάνει επίσης μπόλικη soul (ειδικά στα υπέροχα χορωδιακά δεύτερα γυναικεία φωνητικά), κάτι από την προγονική πνευματικότητα των πρώιμων gospel, αλλά και αναφορές στη μαύρη ρυθμολογία της Δυτικής Αφρικής και της Καραϊβικής. Όλα αυτά μπλεγμένα με μαεστρία, σε έναν ήχο που πρώτα και κύρια διακρίνεται για τη φρεσκάδα του και ύστερα για τη λεπτότητα και την αστραφτερή του κλάση. Το ταξίδι είναι μικρό χρονικά, όλες του όμως οι στάσεις έχουν ενδιαφέρον, είτε στον γλυκό αισθησιασμό του “Love, Sweet Like Sugar Cane” σταθεί κανείς (συνθεση του Big Black, με τον ίδιο στα φωνητικά), είτε στο εξωτικό feeling του “River Run”, είτε στην εξάλεπτη περιπέτεια του “When Ancestors Speak”, είτε, τέλος, στο υπέροχο οργανικό φινάλε του “Heaven”.
Δεν θα ισχυριστώ ότι το Dawn είναι σπουδαίο, θα ήμουν υπερβολικά ενθουσιώδης αν το έκανα. Με αυτό όμως η μουσική των Build An Ark κάνει ένα μεγάλο βήμα από την ιδιαιτερότητα προς τη σημαντικότητα, δείχνοντας ότι, πέρα από δροσιά, διαθέτει και μια πρόταση για το πώς ίσως θα μπορούσε να ηχεί η jazz του 21ου αιώνα. Μακριά από δυσθεόρατους δεξιοτέχνες και τους αυνανιστικούς αυτοσχεδιασμούς τους - οι οποίοι έχουν στραγγαλίσει ένα μεγάλο κομμάτι της μοντέρνας jazz των τελευταίων χρόνων - οι Build An Ark χαράσσουν λοιπόν εδώ έναν δρόμο ο οποίος συμφιλιώνει τη jazz αισθητική με μια ευρύτερη «μαύρη» οπτική, ξαναπηγαίνοντάς τη στις ρίζες της και οδηγώντας την από εκεί στο σήμερα. Μην απορήσετε αν μια μέρα δείτε το Dawn να φιγουράρει στα πιο επιδραστικά albums μιας νέας digital jazz μουσικής…
