Δεν πρόκειται για κάποιο ευφυολόγημα πάνω στον γνωστό John Doe που ενσάρκωνε ο Kevin Spacey στο φιντσερικό Seven. Το όνομα αυτό χρησιμοποιείται στην Αμερική για να μείνει κρυφή η ταυτότητα ενός διάσημου σε κλεισίματα ξενοδοχείων και λοιπές ανάλογες περιστάσεις. Και ναι μεν ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο είναι γνωστός, αλλά αυτό δυστυχώς δεν εξασφαλίζει τίποτα από μόνο του, όπως έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις στη μουσική ιστορία. Το πραγματικό όνομα του εν λόγω John Doe είναι John Nommensen Duchac και υπήρξε βασικό μέλος των θρυλικών X τη δεκαετία του 1980. Και όσο εκείνη την εποχή οι παραγωγές του Ray Manzarek (ναι, των Doors) ήταν ξερές αλλά λαμπερές, τόσο στο A Year In The Wilderness έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή περίεργη - ή μήπως θα έπρεπε να πω απλά θαμπή;
Όχι, είναι φανερό ότι έχει γίνει επίτηδες μία raw & rough ηχογράφηση χωρίς πολλούς κομπρέσορες και φτιασίδια από την κονσόλα. Αυτό, θεωρητικά και σε πρώτο επίπεδο, είναι σεβαστό και αν μη τι άλλο αξιοσέβαστο μέσα στην αμερικάνικη τελειομανή λογική. Αλλά μέχρι εκεί είναι τα καλά μαντάτα. Η ηχογράφηση, προσπαθώντας να μιμηθεί μια ζωντανή εμφάνιση, πηγαίνει τα όργανα πίσω από τα φωνητικά και στο βάθος. Από την άλλη, ενώ ο Doe διαθέτει μία καλή φωνή με μία ακόμα πιο αξιοπρόσεχτη χροιά, δυστυχώς συμπεριφέρεται εδώ λες και δεν έχει ξαναβρεθεί μπροστά σε μικρόφωνο. Τα φάλτσα του είναι χαρακτηριστικά και το ότι ο ίδιος είναι παραγωγός εξηγεί το γεγονός του ότι κανείς δεν του έβαλε χέρι. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει βέβαια στο θαυμάσιο παίξιμο του Jamie Humoberac στο πιάνο και γενικά στα πληκτροφόρα όργανα - και ευτυχώς τα σημεία όπου παίζει τονίζονται, έστω και άτσαλα αλλά προς όφελος των συνθέσεων.
Συνθέσεις όμως που δεν διεκδικούν καμία δάφνη πρωτοτυπίας, οι οποίες δεν βοηθούνται και καθόλου από τις υποτυπώδεις ενορχηστρώσεις. Και, πιστέψτε με, οι στίχοι δεν δίνουν ούτε αυτοί την παραμικρή βοήθεια μέσα στην κακώς εννοούμενη απλότητα τους. Λυπάμαι, αλλά αυτό το μείγμα πρώην hardcore/college rock καταβολών με επιμειξίες από folk και americana δεν πέτυχε καθόλου για τον κύριο Doe. Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί, απλά και μόνο για την ιστορία, η σχετικά μικρή διάρκεια του δίσκου. Που είναι μικρή ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής όπου μόνο η βινυλιακή εκδοχή ενός ηχογραφήματος μπορούσε να υπάρχει - άρα συνήθως τα 39 λεπτά ήταν το κλασσικό όριο (από εκεί και πέρα είχαμε τρελές παραμορφώσεις στον ήχο). Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με έναν μόλις 35 λεπτών δίσκο, χωρίς αυτό να είναι οπωσδήποτε αρνητικό. Τέλος, κάπου μέσα στους παίκτες του δίσκου βρίσκεται και η Aimee Mann - χωρίς αυτό να είναι οπωσδήποτε και κάτι το θετικό…
