Η Shannon Wright είναι μια τραγουδοποιός από την Ατλάντα που μάλλον κανείς δεν παρακολουθούσε μέχρι το 2005 όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος με τον Yann Tiersen. Εν μέρει άδικα, όχι μόνο γιατί ξέρει να στήνει μελωδίες και στιχάκια, αλλά γιατί η συνεργασία τους ήταν πεντακάθαρα ατυχής αφού, επί της ουσίας, μόνο το “Dragonfly” υπήρξε τραγούδι με αρχή, μέση και τέλος. Λάθος πρώτη εντύπωση λοιπόν για τον περισσότερο κόσμο. Άλλωστε όλες οι σχέσεις εξαρτώνται από τη βάση τους. Από τις εικόνες, τους κανόνες και τα όρια που θέτεις από την αρχή. Φαντάζομαι τα ξέρετε αυτά.
Στους τέσσερις προηγούμενους προσωπικούς δίσκους της αλλά και σε αυτόν τον πιο πρόσφατο, μπορείς να διακρίνεις τη σχέση της, αρχικά με την P.J. Harvey και κατά δεύτερο λόγο με την Tori Amos. Δίπλα στο όνομα της είναι λογικό να δεις αναφορές και στην Kristin Hersh και στην Cat Power, ενώ κατά βάθος στις κιθαριστικές της στιγμές θα ήθελες να θυμηθείς τους/τις Breeders. Αυτά είναι, πρώτον, σημάδια ποιότητας και, δεύτερον, αιτία που τα τραγούδια της ποτέ δεν τοποθετούνται επί της ουσίας δίπλα στις προαναφερθείσες κυρίες (ανοίγω άσχετη παρένθεση και κάνω μουσική ερώτηση: βρείτε ένα συνδετικό κρίκο μεταξύ Breeders και Tori Amos. Εύκολο είναι). Βλέποντας πάντως ζωντανά τη Shannon Wright παρατηρείς ότι κι αυτή ταλαντεύεται ανάμεσα στην εσωστρεφή πάνω από το πιάνο περσόνα της και τη σέξι-προκλητική ποζεριά όταν παίρνει την κιθάρα. Με αυτό ως εικόνα, περνάω στις λέξεις που αφορούν το Let It The Light.
Το εναρκτήριο “Defy This Love”, χτισμένο γύρω από το πιάνο, δεν είναι μια υπεραπλουστευμένη μελωδία βασισμένη στις βαρετές αρμονικές που κάνουν μόνο για πρόχειρες διασκευές. Αντιθέτως, φανερώνει κλασική παιδεία όχι μόνο στους χρωματισμούς, αλλά και σε θέματα ανάπτυξης. Αμέσως μετά, στο “St. Pete”, παίρνει την κιθάρα για να επανέλθει η PJ Harvey στην κουβέντα. Στην ίδια κατηγορία και το “Don’t You Doubt Me”, που έρχεται λίγο αργότερα. Τελικά η όποια σχέση της με άλλες γυναίκες-τραγουδοποιούς είναι στα όρια της κατάρας. Ας αφήσει την κιθάρα λοιπόν αφού πρώτα τονίσω - όπως στο “When The Light Shone Down” - ότι είναι το ίδιο τεχνικά καταρτισμένη και στα δύο όργανα. Στο πιάνο όμως φανερώνει έναν δικό της χαρακτήρα πιο προσωπικό και πιο αυθεντικό. Πάρτε για παράδειγμα τα “You Baffle Me” και “Idle Hands”. Πατώντας στις μελωδίες των ασπρόμαυρων πλήκτρων, τραγουδάει έτσι όπως πρέπει για να πειστείς ότι ακούς μια εξαιρετική φωνή. Με τουμπάρουν κάτι τέτοια κόλπα, το ομολογώ. Τηρώντας κιόλας όλους τους κανόνες της απλής ενορχήστρωσης, τραγουδώντας στιχάκια όπως «We need the tender care of useful light to prepare/So bend the light» - και όλα αυτά σε μόλις 34 λεπτά αποτελούν υπεραρκετά στοιχεία για να εγκρίνεις την μουσική της.
Είναι πιθανό αυτό εδώ το δισκάκι να αποτελεί το ταβάνι της. Είμαι σχεδόν σίγουρος. Αν είναι έτσι, μακάρι να συνεχίσει να γυροφέρνει τέτοια τραγούδια στο κεφάλι της. Μας αρέσουν. Αν από την άλλη θελήσει να κάνει κι άλλο δίσκο-συνεργασία, ας μην κάνει πάλι λάθος επιλογή. Ο Tiersen που «διάλεξε» την προηγούμενη φορά δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τις rock εμμονές του, οπότε απλά δυναμώνει την ένταση. Η pop αντίληψη του είναι μπερδεμένη, σχεδόν ανύπαρκτη. Ο κατάλληλος γι’ αυτή είναι - δυστυχώς για κάποιους - ο «αρχηγός» Nick Cave, που επιστρέφει, από ότι δείχνουν οι πρώτες ακροάσεις, με μέτριο δίσκο, αλλά κι ένα σπουδαίο τραγούδι. Άλλη κουβέντα όμως αυτή…
