Αυτό το cd δεν είναι αρκετό. Δυστυχώς. Δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που θα έπρεπε να απολαμβάνουν τα μάτια σας. Στα χέρια μου κρατάω την audio έκδοση της ζωντανής εμφάνισης των Polyphonικών στον κλασικό συναυλιακό τεξανέζικο χώρο, το Austin City Limits. Είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου η DVD έκδοση της συναυλίας - και, ειλικρινά, χρειάζεται να δει κάποιος αυτή την περίεργη κατάσταση που έχει στήσει η ψυχή της μπάντας, ο Tim DeLaughter.
Είκοσιτρια (ναι! 23) άτομα - ζωή να έχουν - που, χωρίς να στριμώχνονται στον χώρο και χωρίς να μπερδεύονται στον ήχο, παράγουν αυτό το παράξενο συνονθύλευμα από Beach Boys, Abba, εκκλησιαστικά κυρήγματα, καθαρόαιμη ψυχεδελική και μεταχριστιανική στιχουργία, λευκή σα φως μουσική, πνευστά τα οποία πότε ακούγονται σαν σάλπισμα για την αιώνια ευτυχία και πότε υμνούν τα ταξίδια του εγκεφάλου μετά από λήψη ψυχοτροπικών ναρκωτικών, θερεμίνες που υπόσχονται μία μεταπυρηνική Χαβάη, ενέργεια που ξεχειλίζει από τα στριφώματα των σερνάμενων στο έδαφος κελεμπιών τους, γυναικεία φωνητικά που έχουν λατρέψει και τον Joe Meek αλλά και τους καλύτερους pop Σουηδούς μουσουργούς (βλέπε Abba και πάλι). Δεν εξυμνούν ακριβώς τον έρωτα, αλλά τη γενικότερη ιδέα της αγάπης. Και στο τέλος μένεις εξουθενωμένος. Φτάνει αυτό 60λεπτο για να πεις «μα γαμώ την πίστη (όποια και αν είναι αυτή), γιατί δεν με γέννησε κι εμένα μια μανούλα στο Τέξας να μπορώ να βλέπω τους Polyphonic Spree να οργιάζουν;».
Ακούστε τουλάχιστον αυτό το cd και αφήστε τους ηλίθιους που νομίζουν ότι το Τεξας είναι απλώς πετρελαιοπηγές και στέτσον καπέλα (θαυμάσιο στοιχείο ενδυμασίας το δεύτερο) να περιφέρουν την επικίνδυνη άγνοια τους μακριά από εσάς. Βάζω στοίχημα ότι, άμα τους ρωτήσετε, δεν θα ξέρουν καν πως ακόμα και ο Ornette Coleman από το Τέξας είναι.
