Αρκετά φιλόδοξοι εμφανίζονται οι Σουηδοί Greenleaf στο τρίτο αυτό album τους. Η metal διάθεση συναντάει τις hard rock καταβολές του group αλλά λοξοκοιτάζει - πολύ έντονα είναι η αλήθεια - προς το δελεαστικό μονοπάτι του stoner rock, ζηλεύοντας τη δόξα των Queens Of The Stone Age. Στη θεωρία η μείξη αυτή ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστική και, πράγματι, η αρχή είναι εντυπωσιακή. Το πρώτο κομμάτι, “Highway Officer”, συνδυάζει ιδανικά το hard rock με τα stoner φωνητικά του Oskar Cedermam, ενώ το δεύτερο (“Treehorn”) παραδίδεται σε κλασικές stoner δομές, όπου η λανθάνουσα δύναμη εναλλάσσεται με ξεσπάσματα και τα ουρλιαχτά με ψιθύρους, δημιουργώντας στο μυαλό του ακροατή μυστικιστικές εικόνες. Στη συνέχεια το album κινείται περίπου στα ίδιο μοτίβο, με τη ζυγαριά άλλοτε να γέρνει προς το hard rock και άλλοτε να υποκύπτει στο βάρος που έχουν οι «πέτρες».
Το πρόβλημα, όμως, του συνόλου είναι ότι δεν παρατηρούνται ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις από κομμάτι σε κομμάτι. Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, οι συνθέσεις δεν είναι ανέμπνευστες. Η ανάμειξη όμως των ειδών δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη, με αποτέλεσμα να αποδιοργανώνει και να μπερδεύει τον ακροατή, ως προς αυτό που περιμένει να ακούσει. Αυτό όμως που καταδικάζει το Agents Of Ahriman στο να αγγίξει μόνο επιφανειακά των ακροατή είναι η μουντή και χωρίς βάθος παραγωγή, που αφήνει ανεκμετάλλευτες πολλές πλευρές του ήχου της μπάντας (π.χ. τα drums υπερκαλύπτονται από τις κιθάρες και, αντί να δημιουργούν ηχητικές εντάσεις, λειτουργούν κατά βάση συνοδευτικά).
Έτσι, δεν σου επιτρέπεται τελικά να μπεις στον κόσμο των Greenleaf και να νιώσεις από κομμάτι σε κομμάτι τους λόγους που τους κάνουν να ωρύονται και τους λόγους που τους κάνουν να σιωπούν. Και είναι κρίμα, γιατί πραγματικά, πρόκειται για μια μπάντα που χρειαζόταν ένα μικρό άλμα για να περάσει στην πλευρά των πετυχημένων heavy groups, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε με αυτό το album. Αξίζει όμως να περιμένουμε την επόμενη απόπειρά τους.
